Μεσοβδόμαδα πραγματοποιήθηκε μία συναυλία που (μέσα στον πανικό συναυλιών αλλά και έχοντας κυρίαρχο θέμα τον καύσωνα που ήταν προ των πυλών), λίγοι την είχαν πάρει χαμπάρι. Βασικά, αν δεν το μαθαίναμε από φίλους δε θα το γνωρίζαμε καθώς πιθανώς δεν έγινε η απαιτούμενη διαφήμιση. Όπως και να έχει ο Jay-Jay Johanson, βρέθηκε για άλλη μία φορά στην Ελλάδα και οι fans του είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τους jazzy-trippy-disco-pop ρυθμούς του, ήχους ιδανικούς για τη ζεστή Αθήνα του Ιουλίου.
Επειδή οι περιγραφές των συναυλιών που παραβρισκόμαστε (οι «συναυλιακές ιστορίες», όπως τις λέμε) λειτουργούν και λίγο σαν ημερολόγιο για εμάς, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια περιγραφή του χώρου, στον οποίο πηγαίναμε για πρώτη φορά. Το City Garden Festival είναι ένα event που λαμβάνει χώρα στο περιφραγμένο προαύλιο του Ολυμπιακού κλειστού του Γαλατσίου, περιτριγυρισμένο από ταμπλώ που κοσμούν άκρως καλοκαιρινές φωτογραφίες από ελληνικά νησιά και μποκαμβίλιες(!), και που τα τελευταία χρόνια ονομάζεται Christmas Theater (απαράδεκτη ονοματοδοσία, ειδικά αν πας κατακαλόκαιρο, αλλά τελικά είναι catchy, και σου μένει!). Ο χώρος έχει τραπεζάκια και καρέκλες (δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλες τις πραγματοποιούμενες εκδηλώσεις) και έτσι τη συναυλία την βλέπεις στο αραχτό. Στο πλάι υπάρχουν και δυο μπαράκια για μπυρίτσα/αναψυκτικό/ποτό και η φάση, αν και δεν είναι καθόλου αυτό που λέμε «συναυλιακή», είναι μια χαρά (θυμίζει θερινό σινεμαδάκι). Το άλσος Γαλατσίου παραδίπλα έφερνε ένα αεράκι που μας δρόσιζε και υπό τις μουσικές του Jay Jay Johanson, του εξαιρετικού και πολύπειρου Σουηδού καλλιτέχνη, η βραδιά έγινε ακόμα δροσερότερη.

Λίγο μετά τις 9.30 ο J.J. εμφανίστηκε μαυροντυμένος στη σκηνή, μαζί με τον επί 35ετία συνεργάτη του στα synths Erik Jansson και συνάντησαν το χειροκρότημα του κόσμου που μπορεί να μη γέμισε το χώρο, ήμασταν όμως αρκετοί ώστε να δημιουργηθεί ωραία ατμόσφαιρα. Στην περίπου μιάμιση ώρα, ακούσαμε πολλές και ωραίες μουσικές, κομμάτια περισσότερο γνωστά (και με αρκετό ραδιοφωνικό air play) αλλά και άλλα πιο b-side, ας πούμε. Μας ταξίδεψε σε μεγάλο μέρος της καριέρας του, η οποία είναι και πολύχρονη αλλά και πολυδιάστατη μουσικά.

Mπαλάντες και downtempo μουσικές που με την υπέροχη φωνή του αποκτούσαν όγκο και δύναμη, όπως το The Girl I Love is Gone, trip-hopάκια όπως το Believe in Us, She Doesn’t Live Here Anymore με φανταστική, ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα που έκαναν ένα προαύλιο στο Γαλάτσι να μοιάζει με bistro στις όχθες του Σικουάνα.
Στο ρεπερτόριο του υπάρχουν βέβαια και hitακια ή hitάρες. Στην πρώτη κατηγορία δε θα βάλω κάποιο uptempo, αλλά το Far Away: downtempo, minimal με τρομερή μελωδία (δέιτε το video παρακάτω). Ένα μαγικό κομμάτι. Στη δεύτερη κατηγορία είναι σίγουρα το On the Radio, ένα από τα τραγούδια που έκαναν αρκετούς να σηκωθούν και να χορέψουν και ακόμα περισσότερους να σκέφτονται να το κάνουν. Στα hit είναι σίγουρα και το ζωηρό, καλοκαιρινότατο So Tell The Girls That I’m Back in Town, το οποίο ενώ είναι κομμάτι του 1996, έγινε προσφάτως επιτυχία από συμμετοχή σε soundtrack σειράς (The Righteous Gemstones).

Σε μερικές συνθέσεις ζήτησε και πιο ενεργή συμμετοχή από το κοινό, όπως στο γνωστότατο Heard Somebody Whistle, που μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε στο σφύριγμα, κάτι που το κάναμε με μεγάλη διάθεση. Γενικώς, ήταν μία πολύ ευχάριστη βραδιά, όπου όλα κύλισαν ομαλά και...δροσερά. Ήταν και μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ανατράπηκε το "Βορεικορεάτικο" αξίωμά μου ότι δεν μπορώ να απολαύσω μια συναυλία καθιστός.

Υ.Γ1: Πολύ όμορφο το γεγονός πως μετά το τέλος του live, κατέβηκε από τη σκηνή και φωτογραφήθηκε με το κοινό (δείτε και σχετική φωτό). Ζεστός, φιλικός, γλυκύτατος.
Y.Γ2: H αλήθεια είναι πως γκρινιάζω συχνά για πράγματα που βλέπω σε συναυλίες και δε μου κάθονται καλά. Γκρινιάζω για τους «παρλαπίπες» που λένε όλα τα νέα τους την ώρα που ο καλλιτέχνης παλεύει πάνω στη σκηνή. Προσπαθώ να μειώσω τη γκρίνια όσο μπορώ αλλά η έλλειψη σεβασμού είναι παντού γύρω μας δυστυχώς.
Επειδή βγήκα από τα ρούχα μου λοιπόν, δεν μπορώ να μην το γράψω. 4 κυρίες μεγάλης ηλικίας, έσκασαν σε ένα από τα πίσω (ευτυχώς) τραπέζια και δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Τα “σσς!” και “σσς!” πήγαν σύννεφο από τον κόσμο γύρω τους αλλά δεν έβαζαν μυαλό. Δεν το βούλωσαν, δεν ντράπηκαν καν την ώρα που στο encore ο JJ τραγούδησε a capela (Whispering Words), παραδίδοντας μας κυριολεκτικά την ψυχή του. Ναι, θα ήθελα να υπάρχει ένα συστηματάκι auto eject για όσους δε σέβονται το χώρο και το γεγονός στο οποίο παραβρίσκονται!
Πρέπει να το ξαναδούμε το θεματάκι παιδεία πάντως...

Set List
Finally
So Tell The Girls That I’m Back in Town
Why Wait Until Tomorrow
You’ll Miss me When I’m Gone.
Not Time Yet
The Girl I Love is Gone
Seine
Far Away
She Doesn’t Live Here Anymore
It Hurts me So
She’s Mine But I’m not Hers
Milan Madrid Chicago Paris
Tomorrow
Quel Dommage
On the Radio
Heard Somebody Whistle
On the Other Side
Did My Best
Whispering Words
Believe in Us
I’m Older Now.

Photos - video: v_era