Η ανακοίνωση του πρώτου Dark Festival στην Ελλάδα (ή έστω, του πρώτου που πήρα εγώ χαμπάρι) ήταν ένα από τα καλύτερα νέα για ένα συναυλιακό καλοκαίρι που εξελίχθηκε σε πολύ καυτό. Συνδυάστηκε άψογα με τις βασανιστικά, σταθερά υψηλές θερμοκρασίες και σίγουρα θα το θυμόμαστε για καιρό. Το Death Disco Athens Open Air Festival ήταν το κερασάκι και το περίμενα πως και πως. Οι λόγοι πολλοί: Πολλά συγκροτήματα που δεν είχα ξαναδεί, μπόλικα που δεν ήξερα καν, δύο που αγαπώ πολύ και ένα που λατρεύω. Επίσης, θα διεξαγόταν σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Αθήνα, την Τεχνόπολη και κυρίως ήταν η γιορτή για τα 10 χρόνια ενός αγαπημένου μέρους, της Death Disco. Όλα κύλησαν όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί, τόσο που ακόμα και 1-2 φυσιολογικές ατέλειες να μοιάζουν εντελώς λεπτομέρειες, μη ικανές να αλλοιώσουν τη συνολικά εξαιρετική άποψη για το όλο. Παρακάτω θα διαβάσετε όλα όσα συνέβησαν την πρώτη μέρα, μέσα από τα δικά μας μάτια και αυτιά. (Σύντομα και η δεύτερη).
DAY 1
Το..πάρτι ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά τις επτά. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς ακόμα, άλλωστε και η ζέστη δεν το έκανε εύκολο για όλους. Πάντως υπήρξαν τόσοι όσοι χρειάστηκαν ώστε η εξωτερική σκηνή να μη δείχνει άδεια, τα δε μαύρα ρούχα των περισσότερων «χρωμάτιζαν» ακόμα περισσότερο το σκηνικό. Επειδή πάντως μία συναυλία είναι πολλά περισσότερα από μια μπάντα που παίζει μουσική, φάνηκε από νωρίς ότι η ατμόσφαιρα της όλης φάσης θα ήταν πολύ καλή.
Για να μην το ρίξω από νωρίς στις μπύρες, πήρα ένα καφεδάκι και ετοιμάστηκα για την πρώτη εμφάνιση της ημέρας.

Youth Valley
Oι Youth Valley μου αρέσουν πολύ. Πως, βέβαια, να μη συμβαίνει αυτό όταν οι μουσικές τους κινούνται μεταξύ shoegaze και post punk και αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά. Με δυναμικές κιθάρες, γλυκές μελωδίες, πολύ σωστή προφορά αγγλικών. Όσο τους άκουγα, σκεφτόμουν διάφορες φάσεις της έως τώρα ζωής μου, την πρώτη φορά που ανατρίχιασα με τους Ride (αν και ο ήχος τους είναι ελαφρώς πιο pop), όταν προωτοχάθηκα με το Forest (Cure) ή με τις dreamy μελωδίες των Mercury Rev. Όλα αυτά μου τα θύμισαν όμως τα δικά τους τραγούδια, η δική τους μουσική αισθητική. Το πανέμορφο Jean Moreas έφερε στο μυαλό την μελαγχολία των Motorama και ήταν από τα πιο «ταιριαστά» τραγούδια στη συγκεκριμένη dark περίσταση, ενώ το Godheads σε παραπέμπει κατευθείαν στα καμώματα των DIIV. Γενικώς ήταν ένα πολύ όμορφο μισάωρο, αν και λίγο πριν το τέλος αναγκάστηκα να φύγω για να προλάβω το επόμενο live που ξεκινούσε στο Work Stage (διαδικασία που όπως ήταν λογικό συνέβη σε όλα τα live πλην του τελευταίου). Σημαντικό να τονιστεί ότι ο ήχος ήταν πολύ-πολύ καλός, κάτι που ίσχυσε για όλο το διήμερο, και στις δυο σκηνές. Παράλληλα, οι χρόνοι εμφάνισης τηρήθηκαν σχεδόν στο λεπτό.

Youth Valley Set List
Untouched
I Don't Want to Go Out With You, Veronica
Jean Moreas
Sunday Monday
Godheads
Pegasus.

Κalte Nacht
Πρώτη επαφή με την Work Stage και η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα λίγο. Ο τοίχος που μισοέκοβε την αίθουσα στα δυο, το όχι αρκετό a/c για ένα τόσο καυτό Αθηναϊκό βράδυ, με τρόμαξαν. Βέβαια αυτά τα άγχη ήταν για αργότερα, καθώς οι Κalte Nacht  από το όνομα και μόνο (Kρύα Νύχτα) έβγαζαν…δροσιές. Επίσης, ακόμα ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς ώστε να υπάρχει θέμα έντονης ζέστης ή θέασης. Ωραίες μουσικές από την Αθηναϊκή μπάντα με το Γερμανικό όνομα, minimal, synth ήχοι και μπήκαμε για τα καλά στην darkίλα του διημέρου. Δυνατό beat, μελωδία και όμορφα φωνητικά. Αγαπημένο μου είναι το τελευταίο τους single (δεύτερο στην set list) Our moments are Answers, ενώ υπήρξαν και άλλες καλές στιγμές με ακυκλοφόρητα κομμάτια που θα τα ακούσουμε στον επερχόμενο δίσκο. (Sorry παιδιά! Έχασα τα δύο τελευταία γιατί…”τρέχουμε για Ploho και την πρώτη μπύρα”…)

Κalte Nacht Set List
Humans are mistakes
Our moments are answers
Untitled
Untitled
Inmost Desire?
Untitled
Nychta Skia
Ghost dance.

Ploho
Οι Ploho ήταν η δεύτερη μπάντα που θα εμφανιζόταν στον εξωτερικό, κεντρικό, χώρο της Τεχνόπολης, με αρκετά περισσότερο κόσμο πλέον, αλλά και τον ήλιο αρκετά ψηλά ακόμα, («και δώστου» να πεταρίζουν οι βεντάλιες). Η μπάντα από τη Ρωσία, την οποία δε γνώριζα, παίζει post punk, το καλό, το γνήσιο, με βαριά φωνητικά, στη Ρώσικη γλώσσα. Με εξαίρεση όμως κάνα δυο κομμάτια (Zakladka το ένα από αυτά), δε με κέρδισαν, χωρίς να…με στεναχωρήσουν κιόλας. Μια χαρά πέρασα, και ηχητικά η γλώσσα δε με χάλασε. Όμως κακά τα ψέματα όταν ο άλλος χτυπιέται για κάτι πάνω στη σκηνή και εσύ δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό, είναι ένα θέμα (και ναι η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα, μπλα μπλα…).
Γρήγορα δίπλα τώρα…



Rue Oberkampf
…γιατί για τους Γερμανούς είχα ακούσει τα καλύτερα. Και ναι λοιπόν, οι RO ήταν για εμένα το highlight της βραδιάς. Μπροστά σε ένα ενδιαφέρον φωτεινό τρισδιάστατο πολύγωνο που έμοιαζε με πλοίο (αλλά και γέφυρα) που στόλιζε τη σκηνή, η μπάντα που αποτελούταν από τρία μέλη (καταπληκτικά γυναικεία φωνητικά και δύο synths) έδωσε για 40κάτι λεπτά ωραία EBM, dark/synth παράσταση. Πολύ δυνατές μουσικές, σύγχρονος ήχος που παρέσυρε όλη την αίθουσα σε χορό, κίνηση και χειροκρότημα μετά από κάθε τραγούδι. Υποθέτω πως και οι ίδιοι δε θα περίμεναν στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα τέτοια αποδοχή. Αγαπημένα μου, τo επικό και άκρως Covenant-ικό Hope and Fear, το αργόσυρτο Happiness και το αρκετά industrial ύφους Τokyo. Σε γενικές γραμμές ΑΨΟΓΟΙ!

Rue Oberkampf Set List
La Course
Hope and Fear
Kalt
Tokyo
Glycine
Happiness
Solitude
Es Versucht
Agitatation
Never Stop to Dance

Lebanon Hanover
Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν…έτρεξα για να δω τους L.H. Πέρασα κανα τεταρτάκι να συζητάω (και να επιβεβαιώνω την εντύπωση μου) με φίλους για το πόσο καλοί ήταν οι Rue Oberkampf. Όταν τελικά έφτασα στην κεντρική σκηνή το ντουέτο των L.H είχε φτάσει σχεδόν στο 1/3 του set. Η Larissa και ο William είναι γνώριμοι του Ελληνικού κοινού και έχουν αποκτήσει πολλούς οπαδούς που φρόντισαν να είναι πολυπληθείς και να δημιουργήσουν ζεστή ατμόσφαιρα. Το δέσιμό τους πάνω στη σκηνή είναι πασιφανές, όπως και η άνεση τους. Ακούσαμε αρκετά από τα δυνατά κομμάτια τους, με κορυφαίες στιγμές το Albatross και το Gallowdance αλλά και το μελαγχολικό Kiss Me Until My Lips Fall Off. Μια χαρά!

Selofan
Για τους Selofan δυστυχώς δε θα διαβάσετε κάτι από εμένα. Οφείλω να παραδεχτώ πως χρειάστηκα ένα γερό ξεδίψασμα και λίγη ξεκούραση και όταν τελικά έφτασα στην αίθουσα ήταν τόσο γεμάτη που δεν γινόταν να παρακολουθήσω όπως θα ήθελα. Θα δείτε όμως video και φωτογραφίες από τη v_era που πρόλαβε και τρύπωσε μέσα.

VNV Nation
Εγώ θα το γράψω και ας «φάω ξύλο»: Όσο λατρεύω τους VNV Nation στις στουντιακές δουλειές τους (οι περισσότερες είναι πραγματικά κορυφαίες) τόσο δεν τους αντέχω στα live. Η μαγεία που μου βγάζουν στα άλμπουμ, εξαφανίζεται από τη διαρκή προσπάθεια του Harris να είναι επικοινωνιακός, μιλώντας συνεχώς προς το κοινό, μιλώντας πάνω στα τραγούδια, “εκβιάζοντας” singalongs ή σταματώντας το τραγούδι για να απορήσει γιατί δε χορεύουμε. Από εμένα είναι όχι. Δυστυχώς. Φυσικά υπήρχαν και πολύ καλές στιγμές. Μία από τις καλύτερες της βραδιάς συνέβη λίγο πριν την εκτέλεση του Resolution όπου μίλησε για την κατάθλιψη, λέγοντας: “If you believe you can’t make it, please talk to someone. Do not suffer alone”. Σπουδαίο και το Control με το απαραίτητο singalong αλλά και τα κλασσικά DarkAngel, Chrome. Πήρα το ρίσκο να φύγω λίγο πριν το τέλος, αν και παρακαλούσα όλη την ώρα να ακούσω τα Standing και Beloved που φοβόμουν ότι θα τα χάσω. Τελικά δε βρέθηκαν στη set list. Έπρεπε να τρέξω γιατί οι πληροφορίες από την Work Stage έλεγαν ότι ο χώρος γεμίζει με γοργούς ρυθμούς.

VNV Nation Set List
Before The Rain
The Farthest Star
Darkangel
Illusion
Chrome
Artifice
Control
When Is the Future?
Resolution
Prophet
Nova
All Our Sins.

Sad Lovers & Giants
Εν τέλει, έφτασα δευτερόλεπτα μετά το ξεκίνημα των λατρεμένων Sad Lovers and Giants, της μπάντας που ήθελα περισσότερο από κάθε άλλη να δω και ας είναι 40 και πλέον χρονών συγκρότημα, και ας τους έχω ήδη δει δυο φορές. Δεν σε απογοητεύουν ποτέ. Απλά, ωραία και ξεκάθαρα! Κατάφερα να στριμωχτώ πίσω από την κονσόλα (ήχος, φώτα κλπ) και έτσι είχα πολύ καλή οπτική προς τη σκηνή. Μια μπύρα έλειπε να ολοκληρώσει την ευτυχία αλλά με τον χορό που έπεσε απ’όλους μας στον γεμάτο χώρο, μάλλον θα έλουζα κάποιον παρά θα την έπινα.

Έκπληξη ήταν ότι στην κιθάρα δεν μπόρεσε να βρεθεί ο τωρινός κιθαρίστας Tony McGuinness και μας πήγαν χρόνια πίσω με την αντικατάστασή του από τον Tristan Garel-Funk που είχε αποχωρήσει προ δεκαετιών. Φυσικά και τα πήγε θαυμάσια, όπως όλη η μπάντα.
Ξεκίνησαν σχετικά αργόσυρτα με το Close to the Sea, ενώ ακολούθησε μία σειρά τραγουδιών που ήταν όλα από το ιστορικό Feeding the Flame άλμπουμ, που όπως είπε και ο Garçe Allard, «φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια”, έτσι το live ήταν και λίγο κάτι σαν γιορτή για το γεγονός. Τελευταίο της συστοιχίας και κορυφαίο ήταν το In Flux, στο οποίο το κοινό παραληρούσε. Νωρίτερα βέβαια είχε γίνει ο χαμός με το Man of Straw, ένα από τα πιο σκοτεινά και υπέροχα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Το πάρτι συνεχιζόταν παρά το ντους ιδρώτα που είχαμε κάνει όλοι, πιθανολογώ ότι η μπάντα και όσοι βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή το γλίτωσαν γιατί υπήρχε το a/c εκεί κοντά. Πάντως, ο κόσμος συνεχώς πυρωδοτούσε με κέφι το live, η μπάντα διαρκώς έπαιρνε δύναμη και θάρρος από τις αντιδράσεις και έτσι κανείς μα κανείς δεν είχε σκοπό να φύγει. Τα όμορφα τραγούδια συνέχισαν να πέφτουν βροχή και προς το τέλος του live και στο encore. Paradise, Things We Never Did, 50-50, Imagination και γράφτηκε ιστορία. Πάντα περνάμε καλά μαζί τους, αυτή τη φορά νομίζω πως ήταν ένα κλικ καλύτερα.

Υπέροχο τέλος για μια εξαιρετική πρώτη ημέρα στο Death Disco Open Air Festival!

Sad Lovers & Giants Set List
Close to the Sea
Big Tracks Little Tracks
On Anοther Day
Sleep (Is For Everyone)
Vendetta
Man of Straw
Strange Οrchard
Your Skin And Mine
In Flux
Lope
Paradise
C Dream
Things We Never Did
50-50
Landslide
Imagination.

Photos-videos: v_era