Έχοντας δει τους Protomartyr πριν λίγα χρόνια στο Release (2018), δεν είχα καμία αμφιβολία για το αν θα περνάγαμε καλά μαζί τους. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, ήμουν σίγουρος ότι και η όλη ατμόσφαιρα που θα δημιουργούσαν θα ήταν αυτή που χρειαζόμασταν όλοι: ζεστή, μεστή, punk, χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες. Αυτό ακριβώς που ζήσαμε δηλαδή, όσοι αποφασίσαμε να περάσουμε το Σάββατο μαζί τους και ας μην ήμασταν όσοι θα έπρεπε, κάτι που οφείλει να μας προβληματίσει όλους (θα γίνει σχετική αναφορά στο τέλος). Σε όλα τα ωραία βοήθησαν και οι commuter όπου για άλλη μια φορά δεν ήταν απλώς μία μπάντα που ανοίγει ένα live.
Ξεκινάω λοιπόν την αναφορά μου στο live με τους commuter, που συνεχίζουν να με εντυπωσιάζουν κάθε φορά που τους βλέπω, κάτι που μάλιστα γίνεται συχνά (αισίως αυτή ήταν η 3η μέσα στο 2023). Το τελευταίο μας λέει προφανώς ότι κυνηγούν πολύ το να εμφανίζονται και δεν το έχουν αφήσει στην τύχη του το πράγμα. Άλλωστε το να κάνει πολλά live μια μπάντα, μόνο καλό μπορεί να της κάνει.
Στην περίπτωση του νέου Αθηναϊκού indie συγκροτήματος, εν προκειμένω, βοηθά στο να δένονται όλο και περισσότερο και κάθε φορά να είναι καλύτεροι. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως το πάθος τους επί σκηνής (χωρίς απαραίτητα να εκφράζεται με κινητικότητα απ’όλους) υπήρχε από την πρώτη φορά που τους είδα.

Στα συχνά τους live όμως, εκτός από το δέσιμο και την εξοικείωση με το κοινό, κάνουν και τις «δοκιμές» των κομματιών τους, τσεκάρουν το αντίκτυπο που έχουν αυτά στον κόσμο, καθώς βρίσκονται κοντά στην κυκλοφορία του ντεμπούτο τους (μάθαμε πως στο δεύτερο μισό του 2024 θα έχουμε νεότερα, στο μεταξύ όμως θα ακούσουμε νέα singles). Το live τους ήταν για άλλη μια φορά πολύ δυνατό με το κλασσικό μαγικό τζαμάρισμα στο τέλος και το Glasgow να κατακτά απόλυτα το κοινό που για άλλη μία φορά τους αποθέωσε! Στον κιθαριστικό, indie ήχο, στο ύφος των Diiv, των Beach Fossils κλπ, νομίζω πως αυτοί τη στιγμή είναι οι κορυφαίοι εγχώριοι εκπρόσωποι.

commuter - Set List
Relay
Time
Light
Pedestal
Push Forward
Agitation pt.4
Bruising
Glasgow.

Σύντομο διάλλειμα, αλλά εκεί μπροστά και δεξιά -κοιτώντας τη σκηνή, στο κάγκελο- που ήμουν, ούτε λόγος για μπύρα…! Η αναμονή πέρασε όμως με το να παρατηρώ τα μέλη των Protomartyr να συνδέουν τα καλώδια και τις κονσόλες τους. Φυσιογνωμικά το είχα ψηλοκαταλάβει και από την εμφάνισή τους στο Release, και ας ήταν αρκετά μέτρα μακριά μου. Οι τύποι, όλοι όμως, παίζουν μουσικάρες και είναι πραγματικά υπέροχοι, είναι όμως και τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Βγάζουν όλοι τρομερή απλότητα σε όλα τους και σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι ενώ απέναντι σου έχεις -ίσως- το κορυφαίο όνομα του post punk ήχου, ταυτόχρονα μπορείς άνετα να πιείς μια μπύρα, μέχρι και να συζητήσεις για απλά καθημερινά πράγματα μαζί τους. Από κανέναν δεν έβλεπες τουπέ, ούτε καν το απλό, ταπεινό και καλώς εννοούμενο…υφάκι του ανθρώπου που ανεβαίνει στη σκηνή και πέφτουν τα φώτα πάνω του. Η χαρά δε, που έβλεπες στα πρόσωπα τους όταν άκουγαν κάτι καλό από το κοινό ή έβλεπαν χορό και πανηγύρι, ήταν τόσο μα τόσο ανθρώπινη και γνήσια που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση.

Έχοντας πει αυτά, το μουσικό κομμάτι που κυρίως ενδιαφέρει, ήταν όσο βρώμικο έπρεπε. Με πολύ καλό ήχο αλλά με πολύ απλή, λυτή και καθόλου εφετζίδκη συμπεριφορά και γενικότερη ατμόσφαιρα (ακόμα και ο φωτισμός ήταν «τόσο-όσο»), εμφανίστηκαν και μας κατέκτησαν. Φυσικά τα μάτια όλων αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα έπεσαν - κατά κύριο λόγο- στον τραγουδιστή Joe Casey, του οποίου η φωνή ήταν εξαιρετική, εκφραστική, κρυστάλλινη και εντελώς... «βρώμικη» ταυτόχρονα. Και ας μας εκμυστηρεύτηκε (αν δεν κάνω λάθος) ότι… “νομίζω πως είμαι μεθυσμένος από το πρωί”. Το set τους ήταν πολύ σωστά δομημένο αφού ακούσαμε αρκετά απ’όσα θέλαμε, ενώ μπήκαν και 7 (!) κομμάτια από τον νέο, καταπληκτικό δίσκο τους. Αναφέρομαι στον Formal Growth in the Desert που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο και νομίζω πως είναι ένα ακόμα τεράστιο τούβλο στον τοίχο της σπουδαίας καριέρας τους.

Ξεκίνησαν με τρία στα τέσσερα κομμάτια από αυτόν και μου έκανε εντύπωση το πόσο είχαν ήδη «περάσει» στο κοινό τόσο σύντομα. Ο κόσμος πάντως -πράγματι- φάνηκε πως ήταν πολύ καλός γνώστης της δισκογραφίας τους. Λίγα, όχι όμως αδιάφορα, τα λόγια που έλεγε ο Joe μεταξύ των κομματιών. Πολλά αυτοσαρκαστικά, όπως το ότι ήταν σαφώς πιο αδύνατος και με περισσότερα μαλλιά όταν μας πρωτοσυνάντησε. Στο Α Private Understanding (δείτε το video παρακάτω) έγινε φυσικά ο απίστευτος χαμός όπως ήταν αναμενόμενο, ενώ δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε καλύτερο δίδυμο για τέλος και encore: κλείσιμο με Processed by the Boys (δείτε το video παρακάτω) και πρώτο του encore το φοβερό Jumbo's. Μόνη μου «στεναχώρια» που δεν ακούσαμε το αγαπημένο μου June 21, αλλά χαλάλι τους.

Πολλά μπράβο σε μία από τις πιο ταπεινές και απλές, μα συνάμα τόσο τεράστιες μπάντες που έχουν εμφανιστεί στα μέρη μας. Χάρηκα πάρα πολύ που τους είδα σε κλειστό χώρο. Αυτές είναι οι σκηνές που τους ταιριάζουν, μάλιστα όσο μικρότερες τόσο πιο ταιριαστές-κατ’εμέ-, στη φάση τους. Καλά και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, αλλά το ζουμί τους είναι για πιο cozy ατμόσφαιρες, για να κάνει ωραία αντίφαση με την punk κατάσταση που δημιουργούν. Ελπίζω να κρατήσουν την υπόσχεσή τους και να μας ξαναεπισκεφτούν σύντομα και να μη χρειαστεί να περάσουν πάλι πεντέμισι χρόνια.

Protomartyr - Set List
Make Way
3800 Tigers
Windsor Ham
Elimination Dances
Fun in Hi Skool
For Tomorrow
A Private Understanding
Maidenhead
Scum, Rise
The Author
Polacrilex Kid
My Children
Feral Cats
Pontiac ‘87
Processed by the Boys
Encore
Jumbo's
The Devil in His Youth
Why Does It Shake?

Υ.Γ: Δεν γίνεται να μην το γράψω. Θα ήθελα να μη συμβαίνει ώστε να μη χρειάζεται. Μπροστά μας είχαμε ένα από τα μακράν καλύτερα συγκροτήματα του post punk ήχου που είχε μόλις κυκλοφορήσει ένα σπουδαίο δίσκο. Για άλλη μια φορά το κοινό μιας τεράστιας πόλης, της μοναδικής δυστυχώς πλέον στην Ελλάδα που μπορεί να στηρίξει τέτοια live, δεν στάθηκε στο ύψος της περίστασης από θέμα προσέλευσης. Καταφέραμε όχι μόνο να μη γεμίσουμε το Gagarin, αλλά να μην ανοίξει καν ο εξώστης. Επειδή ο κόσμος έχει δείξει ότι θέλει να πηγαίνει σε live, επειδή δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν ψήθηκε ούτε το 1,5% αυτών που αγόρασαν 40-45 χιλιάδες εισιτήρια για τους Arctic Monkeys, καταλήγω στο συμπέρασμα πως τα εισιτήρια είναι πολύ ακριβά. Πρέπει κάτι να κάνουν οι διοργανωτές σε αυτό το κομμάτι. Κερδισμένοι θα είναι όλοι και -το πιστεύω- πρώτοι απ’όλους, οι ίδιοι.

Photos/videos: v_era