Πηγαίνοντας προς το Temple για το live των Shortparis είχα συγκεκριμένες και σχετικά περιορισμένες απαιτήσεις. Είχα ακούσει 4-5 τραγούδια και νομίζω πως είχα μια αρκετά καλή ιδέα του τι να περιμένω. Τελικώς δεν με διέψευσαν. Mουσικά δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασαν, όμως θα πρέπει να σημειώσω πως η σκηνική τους παρουσία ήταν πειστικότατη, ενθουσιάζοντας τα περίπου 150 άτομα που αποτέλεσαν το κοινό.

Ας ξεκινήσουμε με το τελευταίο λοιπόν, τον κόσμο. Η μπάντα των Shortparis προέρχεται από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και οι στίχοι της (σε αντίθεση ας πούμε με τους συντοπίτες Motorama) είναι στη μητρική γλώσσα των μελών. Κατάφερε να κάνει ένα άνοιγμα σε…δυτικό ας πούμε κοινό (ειδικά με το υπέροχο Стыд που έχει 3,5 εκατομμύρια προβολές παρακαλώ), όμως σε χώρες της Ρωσικής επιρροής (πρώην Ανατολικού μπλοκ και όσες προέκυψαν από τη διάσπαση της ΕΣΣΔ), το γκελ που κάνουν είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Την Κυριακή μεγάλο μέρος του κοινού στο Τemple ήταν κόσμος που ήξερε στίχους απέξω, ήξερε σχεδόν όλα τα κομμάτια και χόρευε διαρκώς.

Στο να περάσουν καλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι όμως πέραν του γλωσσικού, ρόλο έπαιξε η ένταση που είχε η μπάντα πάνω στη σκηνή. Ο frontman Nikolai Komyagin καθ’όλη τη διάρκεια του σχεδόν δύο ωρών (μαζί με τα δύο encore που τους ανάγκασε ο κόσμος να κάνουν), live, χόρευε και ξεσήκωνε το κοινό πλησιάζοντας πολλές φορές προς αυτό. Εξαίρεση αποτέλεσαν λίγα τραγούδια στα οποία βρισκόταν στα πλήτρα. Άλλο πολύ εντυπωσιακό στοιχείο του live, ήταν ότι εκτός από τα ντραμς (τα οποία άνηκαν στον Pavel Lesnikov)  υπήρχαν και εντυπωσιακά τύμπανα τα οποία δεν άφησε σε ησυχία ο Danila Ηolodkov. Θα ακούσετε στα videos και θα δείτε στις φωτογραφίες της v_era τα όσα παλαβά έκανε που έδιναν μία tribal αίσθηση στον ήχο. Οι δύο τους αλλά και ο κιθαρίστας Alexander Ionin, ήταν αεικίνητοι και θεατρικότατοι φτιάχνοντας ωραία ατμόσφαιρα πάνω στη σκηνή.

Ας περάσουμε και στα αρνητικά, κατά την άποψή μου, που -το τονίζω-, μάλλον απέχει παρασάγγας από εκείνη του μεγαλύτερου μέρος του κοινού. Τα περισσότερα τραγούδια είχαν παρόμοια δομή, αρκετά πρωτότυπη μεν, συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη δε: new wave και electro ήχος με έντονο το (διπλό) ντράμινγκ πάνω στο οποίο περνούσαν βαλκανικοί και ανατολίτικοι ρυθμοί και μελωδίες, φωνητικά με πολύ συχνές ιαχές και κάποια πολύ στάνταρ γυρίσματα από αργό σε γρήγορο ρυθμό. Επίσης οφείλω να σημειώσω ότι αρκετά από τα electro σημεία δεν τα έλεγες ακριβώς new wave αλλά μάλλον εύπεπτο beat. Αλλά κακά τα ψέματα, το γεγονός ότι δεν καταλάβαινα τους στίχους, που μόνο από τις αντιδράσεις γύρω μου αντιλαμβανόμουν ότι ήταν γεμάτοι νόημα, από ένα σημείο και μετά με επηρέασε αρνητικά. Ένιωθα να χάνω κάτι...

Το κυρίως live τελείωσε με πολύ-πολύ εντυπωσιακό τρόπο: Ο, έτσι κι αλλιώς, επικοινωνιακός (αλλά με δικό του, ψυχρό και ιδιαίτερο τρόπο) Νikolai, κατέβηκε μέσα στο κοινό σε ένα από τα πιο όμορφα και επικά κομμάτια τους, σιγά-σιγά τα μέλη της μπάντας αποχωρούσαν και τον άφησαν να τραγουδά α-καπέλα μαζί με τους fans! Φυσικά αποθεώθηκε και αυτό είχε σα συνέπεια να κληθούν 2 φορές ξανά στη σκηνή.

Playlist μην περιμένετε να βρείτε εδώ. Και να τα ήξερα, δε θα μπορούσα καν να τα…γράψω. Πάντως ξεχώρισα 2-3 κομμάτια που είχαν πολύ έντονο το post punk στοιχείο, ενώ 1-2 ακόμα που ήταν πιο dark/electro/tribal, μου άρεσαν και αυτά αρκετά.
Καλή φάση για Κυριακή βραδάκι.

Photos/Videos: v_era