Αρκετά πραγματάκια έγιναν για πρώτη φορά την περασμένη Παρασκευή. Πρώτη φορά είδα τους Soviet Soviet (στη δεύτερη παρουσία τους στην Ελλάδα), πρώτη και τον Eddie Dark, ενώ ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν τον κλειστό χώρο του Gazarte -Ground Stage- (ωραίος), που ιστορικά σπανίως υποδεχόταν live του γούστου μου. Η συναυλία είχε ανακοινωθεί ότι θα λάμβανε χώρα στο Temple, αλλά πιθανολογώ πως η ζωηρή κίνηση στα εισιτήρια επέφερε αλλαγή venue, και τελικά εξελίχθηκε σε sold out. Πρώτη φορά επίσης πάω σε συναυλιακό χώρο στην Ελλάδα (στο εξωτερικό το έχω πετύχει κάμποσες φορές) όπου παρέχεται smoking area, άσχετο αν δεν τον χρησιμοποίησαν πολλοί αφού και ο κυρίως χώρος τους φάνηκε εξίσου κατάλληλος. Τέλος, πρώτη φορά, φεύγω από live που για το opening act δεν ξέρω τι να γράψω...

Για τον Eddie Dark επομένως, δε θα πω πολλά. Στην πρώτη επαφή μαζί του, αυτό που μου έμεινε είναι ότι έχει ένα αρκετά σημαντικό fan base σε ηλικίες πολύ νεαρές, κάτι που σίγουρα βοήθησε και στο sold out, για το οποίο έτσι κι αλλιώς είχα τρομερή περιέργεια σχετικά με το πως επιτεύχθηκε. Η μουσική του δεν είναι του γούστου μου σε καμία περίπτωση (ένα μείγμα minimal synth με wave pop και κάπως vintage αίσθηση και με ελληνικό στίχο...). Η σκηνική του παρουσία είναι...dark-προφανώς-,"έντονη", δυναμική και χαρακτηριστική, αυτό πρέπει να προσμετρηθεί στα θετικά του, τουλάχιστον ως προς την προσπάθεια. Δημιουργεί μία persona πάνω στη σκηνή, αλλά λίγο το όλο attitude επί αυτής (κάποιες αναφορές του μάλιστα, δεν μου άρεσαν καθόλου) και λίγο το γεγονός ότι όλο το μουσικό κομμάτι ήταν προηχογραφημένο, δε με βοήθησαν να αισθανθώ ότι είμαι σε live, αλλά απ’ότι κατάλαβα, και από τα λίγα που διάβασα για αυτόν, ούτε και ο ίδιος έχει αυτή την πρόθεση. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το show, η όλη ατμόσφαιρα, και κυρίως να προκαλέσει.
Δεν θα πω ότι πέρασα άσχημα για το πρώτο 20λεπτο τουλάχιστον, αλλά λίγο μετά αισθάνθηκα ότι δεν είχει κάτι άλλο να μου προσφέρει…! Πάντως, επειδή δεν ήμουν μόνο εγώ στο live, το κοινό στις πρώτες 5-6 γραμμές όπου βρισκόμουν, πέρασε εξαιρετικά. Πιο πίσω; Θα σας γελάσω, πάντως η -κλασσική σε συναυλίες- οχλοβοή ήταν έντονη.

Μετά από ένα σύντομο soundcheck εμφανίστηκε στη σκηνή το τρίο των Ιταλών post punkάδων, Soviet Soviet. Υπήρξε φυσικά η σχετική μετακίνηση κοινού και άρχισα ελαφρώς να αισθάνομαι λιγότερο «παππούς», αλλά μη φαντάζεστε και τεράστιες διαφορές. Χάρηκα πολύ που υπό κάποιες συνθήκες το post punk που είναι ένα από τα είδη που αγαπάω, μπορεί να βρει απήχηση ΚΑΙ σε νεαρό κοινό.

H μπάντα από το Pesaro δεν ξέρω αν περίμενε τέτοια ανταπόκριση, τόσο αριθμητικά όσο και από άποψη συμμετοχής και χορού από το κοινό. Πάντως ο drummer Alessandro Ferri έβγαλε αρκετές φωτογραφίες, γεγονός που ίσως να δείχνει και μια σχετική έκπληξη. Η ψυχή της μπάντας, ο μπασίστας Andrea Giometti, ήταν ασφαλώς και η κύρια πηγή ενέργειας στο live. Αυτός έδινε το αρχικά σύνθημα για κάθε τραγούδι, κατόπιν έπαιρνε το μπάσο του και σάρωνε μαζί του πολλά τετραγωνικά μέτρα πάνω στη σκηνή, ενώ φυσικά επέστρεφε άμεσα στο μικρόφωνο για να μας χρωματίσει τα κομμάτια με την αλα Brian Molko (Placebo) φωνή του. Δεν μπορώ να μην κάνω και μια αναφορά στο μπλουζάκι του που έδειχνε και τις μουσικές ρίζες του: Jesus and Mary Chain και τώρα θυμήθηκα ότι οι τελευταίοι επέστρεψαν με νέο δίσκο (που σύντομα θα διαβάσετε για αυτόν από εμάς, καθότι τους αγαπάμε πολύ).

Σχετικά με το set που ακούσαμε, ήταν αρκετά γεμάτο και…ζουμερό. Από τα κομμάτια που έπαιξαν στην αρχή φυσικά αυτό που προκάλεσε τον περισσότερο χαμό ήταν αναμενόμενα το Endless Beauty. Η αλήθεια όμως είναι ότι τουλάχιστον στην πρώτη σειρά που βρισκόμουν, ο ήχος δεν ήταν σπουδαίος. Ισως να παραήταν δυνατά τα όργανα, ίσως απλώς να ήταν χαμηλωμένη η φωνή. Πάντως αυτό το κάτι που δεν πήγαινε καλά, σιγά σιγά βελτιώθηκε. Στον εξαιρετικό κιθαρίστα οφείλω να κάνω μια ειδική αναφορά: Περίπου στη μέση της συναυλίας ο Andrea μας ζήτησε να του δώσουμε extra χειροκρότημα καθότι ήταν το πρώτο του live με την μπάντα. Πολλά μπράβο από εμένα. Αν δεν γινόταν αναφορά, μουσικά δεν θα το καταλάβαινε κανείς και μόνο η συστολή του (που πολλές φορές είναι και απλώς… στυλ) θα τον πρόδιδε ελαφρώς.

Σημαντικές στιγμές του set ήταν οπωσδήποτε και τα No Lesson, Introspective Trip. Γενικώς, λάτρεψα τις στιγμές όπου «αφήνονταν» σε post rock παραληρήματα και τζαμαρίσματα. Εκεί μου έδειχναν την μεγάλη δύναμή τους σαν μπάντα. Που να μην ήταν και το πρώτο live του κιθαρίστα δηλαδή…! Tο τελευταίο δε κομμάτι του κυρίως set, το Pantomime, είχε ένα καταπληκτικό τελείωμα με τον Andrea να δημιουργεί ζόρικους ήχους με τα ποτενσιόμετρα της πεταλιέρας του για 5-6 λεπτά. Super!
Να αναφέρω πως υπήρξε στο σετ και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι (πράγμα που προδίδει πως πιθανώς να έχουν νέο δίσκο σύντομα) ενώ στο encore, μας είπαν πως επειδή χάρηκαν πολύ με την παρουσία μας, θα μας αποχαιρετούσαν με ένα ακόμα καινούριο κομμάτι. Και τα δύο μου άρεσαν αρκετά, το πρώτο ένα κλικ περισσότερο.
Συνολικά ήταν μία εξαιρετική εμφάνιση από την οποία νομίζω τόσο το κοινό όσο και η ίδια η μπάντα έφυγαν πολύ "γεμάτοι". Μακάρι, με το νέο δίσκο να τους ξαναδούμε σύντομα.

Soviet Soviet Set List
Together
Remember Now
Fairy Tale
Ecstasy
Rainbow
Endless Beauty
Gone Fast
(New Song)
No Lesson
Introspective Trip
Pantomime
Encore
Star
(New Song)

 Photos/videos: v_era