Bρε παιδιά, βρε παιδιά: Δε βάζουμε συναυλιακές μέρες προ τριημέρου, γιατί αν φύγουμε και θέλουμε να γράψουμε για αυτές, περνάνε ο καιρός και ξεχνάμε τι είδαμε…! Εντάξει, το λέω καθ’ύπερβολήν γιατί κακά τα ψέματα τέτοιο live δύσκολα το ξεχνάς.
Ένα ταξίδι στο θριαμβευτικό παρελθόν, γεμάτο όμως με γλυκές στιγμές του σήμερα αλλά και ψυχολογία και νοοτροπία που ατενίζει προς το μέλλον.
Κακά τα ψέματα, αυτή η μέρα του Release, ήταν μακράν η πιο γεμάτη του καλοκαιριού. Απίστευτο line up, με Τramhaus (δυστυχώς για αυτούς δε θα διαβάσετε εδώ, δεν τους προλάβαμε…) RIDE, The Smile και PULP και δεν έχει νόημα να βάλω πριν από κάθε όνομα μπάντας κάποιο επίθετο, γιατί απλά μιλάνε μόνα τους.
Φτάσαμε στην Νεροπλατεία δευτερόλεπτα μάλλον πριν βγουν οι Ride και κόσμος στην είσοδο έτρεχε μαζί μας για να τους προλάβει από την αρχή, ίσως και να πλασαριστεί όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή. Την αγαπημένη μας μπάντα, την μοναδική παρέα των πρωτοπόρων shoegaze-άδων την έχουμε δει πολλές φορές, τόσες που αν το ήξεραν θα είχαν βαρεθεί να μας βλέπουν να χτυπιόμαστε κάτω από τη σκηνή. Εμείς πάντως δεν τους βαριόμαστε ποτέ. Για ακόμα μία φορά έδωσαν και την ψυχή τους μέσα στον πυρακτωμένο Αθηναϊκό ήλιο, για άλλη μια φορά το είχε η μοίρα τους να παίζουν το fuzzαριστό τους σκοτάδι, με τον ιδρώτα να στάζει αλλά ποτέ μα ποτέ δεν απογοητεύουν. Για 40 περίπου λεπτά έδωσαν μία πολύ ωραία παράσταση, όπου όπως ήταν λογικό, μερίδα του λέοντος σε αυτή είχαν κομμάτια από το πολύ ωραίο φετινό τους άλμπουμ, Interplay. Ένας ακόμα δυνατός δίσκος προστίθεται στη μεγάλη καριέρα τους, κάνοντας την επανένωση τους το 2014 (μετά από 18ετή δισκογραφική απουσία) να έχει πραγματικό νόημα.
Ένα πολύ καλό live για την τετράδα των Ride, που να σημειωθεί πως είναι από τις ελάχιστες μπάντες με τόσο μεγάλη χρονικά καριέρα, που δεν άλλαξε κανένα από τα μέλη της (Mark Gardener, Andy Bell, Steve Queralt, Laurence Colbert μαζί, για πάντα). Παρόλ’ αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως η πρώτη φορά που τους είδα live (Off Festival, Katowice – 2015), λίγους μήνες μετά την επανένωση και ενώ έως τότε δεν είχα καμία φιλοδοξία ότι θα μπορούσα να τους δω ποτέ, ήταν αυτή που θα μου μείνει χαραγμένη περισσότερο από κάθε άλλη στο μυαλό. Mε πόλυ χαρά φυσικά αναμένω να τους απολαύσω, ξανά και ξανά.

Ride Set List
Monaco
Last Frontier
Twisterella
Leave Them All Behind
Dreams Burn Down
Peace Sign
Portland Rocks
Lannoy Point
OX4
Taste
Vapour Trail
Seagull.

Αρκετή ώρα αναμονής μέχρι την επόμενη εμφάνιση που για εμένα ήταν αυτή που περίμενα περισσότερο. Ναι μεν τους Radiohead, σε προϊστορικά χρόνια τους είχα δει, αλλά κακά τα ψέματα δεν είναι και λίγο να βλέπεις δύο από τα βασικά τους μέλη (Thom Yorke, Jonny Greenwood) σε απόσταση αναπνοής μπροστά σου. Μάλιστα, μπορεί να μην ήρθαν ως Radiohead, αλλά η τωρινή τους πρόταση είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, πιο σωστά: εξίσου συναρπαστική. Τρίτο μέλος ο υπέροχος ντράμερ (των Sons of Kemet) Tom Skinner ενώ στο σαξόφωνο ήταν μαζί τους ο Robert Stillman.
Να με συγχωρέσει ο άλλος θεός της μέρας (ο Jarvis Cocker φυσικά), headliners ήταν οι PULP, αλλά εγώ τους The Smile ήθελα πιο πολύ να δω. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον εξής απλό: Είναι μεν καλλιτέχνες με πολλά χρόνια ιστορίας αλλά έχουν σημερινή, ζωντανή, μουσική πρόταση. Στο δικό μου μυαλό, rock σημαίνει να κοιτάς συνεχώς μπροστά, να μην επαναπαύεσαι στις δάφνες του παρελθόντος, σε ό,τι έκανες μέχρι άντε τα δεύτερα -άντα σου, αλλά συνεχώς να εξελίσσεσαι, να το παλεύεις έστω. Με αυτά που γράφω βέβαια μπορεί να…σοκάρω όλα τα «ροκ» ραδιόφωνα των FM, αλλά ροκ είναι το να προχωράς μπροστά…! Να ρίχνεις ματιές πίσω, να τιμάς το παρελθόν, αλλά να κοιτάς προς το μέλλον. Εξ’ ου και “Sliding Backwards” άλλωστε…
Αυτό κάνει ο Thom και η παρέα του. Τυχαίνει αυτό που κάνει να το γουστάρω, όπως λάτρεψα και τους Radiohead σε όλες τις φάσεις τους. Θα μπορούσε και να μη μου αρέσει τόσο, θα θαύμαζα όμως και πάλι την προσπάθεια να θέλουν να είναι παραγωγικοί…
Αισίως η μπάντα που μετρά τρία μόλις χρόνια ζωής έφτασε στις δύο δισκογραφικές δουλειές και ακούσαμε μπόλικα κομμάτια τόσο από τον φανταστικό A Light for Attracting Attention του 2022 όσο και από τον φετινό, εξαιρετικό επίσης, Wall of Eyes. Αυτά τα λίγα για τους αγαπημένους The Smile. Νομίζω είναι αρκετά. Τώρα που βρήκαν το δρόμο, ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομά, κατά προτίμηση σε κλειστό χώρο.

The Smile Set List
Wall of Eyes
The Opposite
Speech Bubbles
A Hairdryer
Skrting on the Surface
Instant Psalm
Thin Thing
Don’t Get Me Started
Friend of a Friend
Read the Room
We Don’t Know What Tomorrow Brings
Pana-Vision
Under Our Pillows
You Will Never Work in Television Again
Bending Hectic
The Smoke
Feeling Pulled Apart by Horses.

Αρκετή αναμονή για τις αλλαγές επί σκηνής αλλά να γράψω τι; Ότι δεν άξιζε η αναμονή; Τους Pulp θα βλέπαμε!

Οι Pulp, είναι για εμένα και πιθανότατα για το 80% όσων βρέθηκαν στην πλατεία Νερού, τα νιάτα μας προσωποποιημένα. Οι πλέον αχαλίνωτοι χοροί μας, τα αγαπημένα μας μπαράκια, οι φορές που έχουμε τραγουδήσει περισσότερο, η φωνάρα, η προφορά και η…φράντζα που έχουμε λατρέψει περισσότερο, τα γυαλιά, το πονηρό βλέμμα που έχουμε δοκιμάσει να αντιγράψουμε στον καθρέφτη μας περισσότερο από κάθε άλλο. To κομμάτι που όπου και να ήμασταν, ό,τι και να κάναμε, τα σταματούσαμε όλα και τρέχαμε προς την -όποια- πίστα, μόνο και μόνο για να φωνάξουμε «…and she just smiled and held my haaaand”. Αυτός είναι ο Jarvis, αυτοί είναι οι Pulp. Με τα δεκάδες υπέροχα, ονειρεμένα, αγαπησιάρικα τραγούδια, με στίχους αληθινούς και καθημερινούς που σα lego έρχονταν και κολλούσαν σε κάθε τομέα και φάση της ζωής μας. Στην τελευταία εμφάνιση τους στη Ελλάδα δεν ήμουν. Ήμουν όμως το 1998 στη Μαρίνα Ζέας και με θυμάμαι να κλαίω. 23 χρονών και δάκρυζα. Από χαρά; Από συγκίνηση; Από τη (νεαρή) ηλικία και το γεγονός ότι κάπου τα ζεις όλα με περισσότερο πάθος; Από την αίσθηση ότι βρίσκουμε την ταυτότητα μας, όσοι είμαστε εδώ στην παραλία (ακόμα και αυτοί που ήρθαν μεν στο live αλλά δεν πολυασχολήθηκαν και χώθηκαν για μπάνιο), έχουμε κάτι πολύ δυνατό να μας ενώνει: Τους Pulp και όλα όσα (όντως ή έτσι νομίζαμε με το νεαρό μυαλό μας) πρεσβεύουν.
Όλα αυτά, όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν ξανά στο μυαλό στις 20/6/2024! 26 χρονάκια μετά. Λιγότερο έντονες οι σκέψεις, ίσως λίγο λιγότερο παθιασμένο το τραγούδι, κάπως λιγότερη και η δύναμη στο σώμα, αλλά η λατρεία ήταν εκεί. Δε γινόταν να μην είναι, ακόμα και αν έλειπε ο μπασίστας Steve Mackey που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή το 2023. Εντάξει τα (μισητά) κινητά δεν έλειπαν, η πάρλα δεν πολυέλειπε αλλά είναι σημεία των καιρών, μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά.

Για να μην είμαι όμως ανακόλουθος, οφείλω να σημειώσω πως όσα είπα παραπάνω για τους The Smile, ισχύουν ΚΑΙ εδώ. Πολύ καλά όλα με τους Pulp, λατρεία που τους ξαναείδαμε, ξαναχορέψαμε μαζί τους και, ναι αμέ, δακρύσαμε και πάλι. Όμως θα ήθελα να έχουν έρθει με ένα νέο δίσκο, μία νέα μουσική πρόταση…! Για να μου φύγει και αυτό το ισχνό αίσθημα της “ζω με τα περασμένα μεγαλεία” (λίγο… πυξ λαξ) σκέψης.
Γιατί rock (για εμένα) σημαίνει: «αγαπώ το παρελθόν αλλά κοιτάω μπροστά…»!

Pulp Set List
I Spy
Disco 2000
Monday Morning
Something Changed
Pink Glove
Weeds
Weeds II (The Origin of the Species)
F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.
Sorted for E's & Wizz
This Is Hardcore
Do You Remember the First Time?
Babies
Sunrise
Encore A:
Like a Friend
Underwear
Common People
Encore B:
Bad Cover Version
Razzmatazz
Glory Days.

Photos/videos: v_era