H πρώτη μας επίσκεψη στην Ταράτσα του «Ρομάντσο» συνδυάστηκε με την εξαιρετική μουσική ατμόσφαιρα από τη μισή μπάντα των υπέροχων GLEN (διαβάστε την συνέντευξη που μας παραχώρησαν λίγες μέρες πριν), που επίσης θα βλέπαμε για πρώτη φορά. Το άλλοτε ήπιο και άλλοτε δυναμικό παίξιμο τους ήταν σε στιγμές πραγματικά ανατριχιαστικό και έδενε άψογα με το έντονα αστικό σκηνικό που περιέβαλε την ταράτσα μας.
Δυο κιθάρες και διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν για να παράγουν τους παράξενους ήχους τους, ήταν αρκετά για να μας καθηλώσουν για λίγο παραπάνω από μία ώρα που έπαιξαν, εμάς τους λίγους που αποφασίσουμε να βρεθούμε στο κέντρο της παρατημένης πόλης μας, Κυριακή βράδυ.

Όταν υπάρχει ταλέντο και έμπνευση, όταν είσαι ταγμένος και αγαπάς αυτό που κάνεις και όταν δεν είσαι δούλος του χρήματος (πολύ σημαντικό και το τελευταίο) και της φανφάρας, είναι δυνατό, είναι εφικτό να γίνεις GLEN.
Μιλώντας για έμπνευση να εξομολογηθώ πως ζηλεύω πολύ αυτό που έχουν οι (περισσότεροι ίσως) μουσικοί, όπως η Ελένη Aμπελακιώτου και ο Wilhelm Stegmeier. Να παίρνουν έναυσμα από τυχαία σκηνικά και εικόνες γύρω τους και να τα μετουσιώνουν σε industrial, post rock αλλά και απροσδιόριστου είδους, αυτοσχεδιαστικές μουσικάρες.

Η Ελένη μας περιέγραφε σε κάμποσα τραγούδια το σκηνικό που αποτέλεσε την πηγή για να δημιουργηθούν οι συνθέσεις που θα ακολουθούσαν. Κάτι που με γοήτευσε ιδιαίτερα ήταν ότι πριν από την εκτέλεση κάποιων κομματιών, άκουγες μια μικρή ιστορία και είχες τη δυνατότητα να πλάσεις μια δική σου εικόνα. Όπως εκείνη του να βρίσκεσαι στην κορυφή μίας πλαγιάς βουνού σε κάποιο νησί και να βλέπεις όλα τα μικρά-μικρά εκκλησάκια διάσπαρτα στον ορίζοντα. Και ξαφνικά, ταυτόχρονα, από παντού να ηχούν οι καμπάνες τους. Ή να είσαι βουτηγμένος κάπου μέσα στο αθηναϊκό metro και ξαφνικά να φτάνει στα αυτιά σου ποντιακή μουσική και κάτι μέσα σου να παίρνει φωτιά και να λες σχεδόν απεγνωσμένα: «πρέπει να γράψω γι' αυτό, είναι οι ρίζες μου!», ακόμα και αν δεν τις είχες πολυσκεφτεί ποτέ σου, ακόμα και αν κάποτε θέλησες να μην σε αγγίζουν.

Η παρέα που δημιουργήθηκε γύρω από τους καλλιτέχνες, μπήκε στον δρόμο που έστρωναν κομμάτια όπως το καταπληκτικό Ahab, το οποίο πήρε σιγά σιγά "στροφές", φτάνοντας -καθένας με το όχημα του-, στην απογείωση. Ο γυμνός ήχος των δύο κιθάρων, έδινε στη σύνθεση έναν πιο ωμό ήχο, πιο μίνιμαλ αλλά και συνάμα πιο έντονο. Εκπληκτικό!
Το κλείσιμο της βραδιάς ήρθε με το Korinth. Ένα κομμάτι-έπος. Μια προσπάθεια αποδόμησης και αναδόμησης ήχων παραδοσιακών, ειδωμένων με εντελώς άλλη ματιά. Με τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό της μίας κιθάρας και τον λυρισμό της άλλης, να προκαλεί ψυχική δόνηση, και με ένα "ίσο" να διατρέχει τη σύνθεση παραπέμποντας στο κλάμα της λύρας. Συγκινητικό πραγματικά!
Το όλο σκηνικό, όσο πέρναγε η ώρα, συμπλήρωνε η φάση του να είσαι σε ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας, κουρτίνες να ανοιγοκλείνουν, τουρίστες ή και (λίγοι) κάτοικοι να βγαίνουν στο μπαλκόνι να ακούσουν, να δουν όσα συνέβαιναν. Είχες την αίσθηση πως η παρέα μεγάλωνε, ένα κομμάτι της πόλης συμμετείχε σε αυτή την μοναδική συνάντηση των λίγων.

Είναι τόσο σπουδαίο τελικά να φεύγεις από ένα live, γεμάτος! Από μουσικές, από εικόνες, από συναισθήματα, και από τη γνωριμία με ωραίους ανθρώπους! 

 Set List
1.The clocks were striking thirteen
2.Frenzy
3.Broken clutch
4.Ahab ( from our album PULL! )
5.In the midday sun ( from our album I Can See No Evil)
6.Sublime
7.Korinth ( from our album PULL! )

(Να σημειωθεί πως κάποια από τα καινούρια κομμάτια είναι υπό επεξεργασία και οι τίτλοι μπορεί και να αλλάξουν)

Photos/videos: v_era