Aργήσαμε φέτος να «πάρουμε μπρος» στο συναυλιακό κομμάτι. Πρώτο μας live λοιπόν για το 2025 και δυο μπάντες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού είναι ένα καλό ξεκίνημα. Δε βλέπεις συχνά άλλωστε δύο μπάντες προερχόμενες από την Αμερικάνικη ήπειρο μαζί, εκτός αν είναι καλοκαιρινό φεστιβάλ. Παραλίγο να την πατήσουμε μάλιστα και να δούμε αντί αυτών, τον…Μιχάλη Χατζηγιάννη με την μπάντα του, αφού σταθήκαμε σε λάθος ουρά στην αρχή, αλλά κάποια σωστά T-shirts με μπάντες, μας βοήθησαν να καταλάβουμε σε ποια ουρά έπρεπε να πάμε και εν τέλει να βρούμε την άκρη μας…

Έτσι γύρω στις 10, στον άνετο συναυλιακό χώρο του Gazarte, ο μουσικόφιλος κόσμος της dark wave, άρχισε να μαζεύεται κοντά στη σκηνή, αφού το ενδιαφέρον τράβηξαν τόσο από πλευράς ήχου όσο και από πλευράς εντυπωσιακής εμφάνισης και ενδυματολογικών επιλογών η εκ του Los Angeles ορμώμενη μπάντα των Sacred Skin. Οι Brian DaMert και Brian Tarney, ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος, ο Delano Duran Hillard και η ζωντανή κούκλα Vanessa Rae Robinson γέμισαν τη σκηνή με την αστραφτερή τους ενέργεια, ερμηνεύοντας κομμάτια τόσο από το The Decline Of Pleasure όσο και από το Born In Fire.

Η μπάντα ξεδίπλωσε μέσα σε μια ώρα μια χορταστική ιστορία βγαλμένη από τα 80ς, με ήχους που θύμιζαν duran-duran και κάτι από εικόνα που παρέπεμπε σε ταινίες όπως το Lost Boys ή και σειρές όπως το Stranger Things. Μια ιστορία που σταδιακά όμως κλιμακώθηκε από 80s heavy- synth party σε post-punk καταιγισμό, με τζαμαρίσματα κιθάρας και δυναμικών φωνητικών. Ήταν σαν να αναβίωναν μια ολόκληρη περασμένη εποχή με μια φρέσκια και σύγχρονη ματιά. Το συγκρότημα φαίνεται να ακροβατεί επιτυχημένα μεταξύ μουσικών επιρροών, και έχει ασπαστεί μια ιδιαίτερη αισθητική που υποστηρίζει, τόσο στον ήχο όσο και στην εικόνα του, με τον καλύτερο τρόπο. Κομμάτια όπως το Show Your Love, No Surprise, The Lights, Eyes Closed και το Waiting έδωσαν στο κοινό της συναυλίας πολλές ευκαιρίες για χορό, ενώ μετά την ολοκλήρωση της όλης εκδήλωσης, τα μέλη της μπάντας βρέθηκαν στο χώρο του merch για φιλική συνομιλία με όλους εμάς που τους απολαύσαμε ζωντανά.
Sylvia G.

Μικρό διάλειμμα για ανεφοδιασμό μπύρας και…εργασίες στη σκηνή και σύντομα οι Actors βρίσκονταν πάνω στη σκηνή. Ήδη αισθανόμουν ότι θα βλέπαμε κάτι σαν double bill αφού οι Secret Skin έπαιξαν σχεδόν μία ώρα, λογικό από μία άποψη καθώς ήταν και το πρώτο τους live στην Ευρώπη! Όμως τώρα είχαμε μπροστά μας το…κυρίως πιάτο. Οι Actors είναι σίγουρα ένα από τα ανερχόμενα ονόματα στο χώρο του dark/post-punk/new wave ήχου. Οι δισκογραφία τους (σας την παρουσιάσαμε εν συντομία εδώ) δεν είναι μεγάλη ακόμα, είναι όμως αρκετά ενδιαφέρουσα, με μπόλικα κομμάτια που τα λες και hits.
Η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα (στο Death Disco Open Air του 2023) μας είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Περίμενα να δω αν και ως πρώτο όνομα θα μου έκαναν το ίδιο καλή εντύπωση. Οφείλω να πω πως οι εντυπώσεις μου είναι κάπως ανάμικτες.

Ενώ ο ήχος ήταν τέλειος (εξαιρετικό Gazarte σε αυτό τον τομέα), ενώ η μπάντα προσπάθησε πολύ να μας κερδίσει, ενώ ο Jason Corbett πέρα από εξαιρετικός σαν frontman στο μουσικό κομμάτι (φωνητικά, κιθάρα), ήταν αρκετά επικοινωνιακός, ομιλητικός και ζεστός με το κοινό, κάτι δεν λειτούργησε ώστε να με κερδίσουν τελικά.
Στην μία ώρα και κάτι πρόλαβαν να παίξουν όλα σχεδόν τα κομμάτι που θέλαμε να ακούσουμε.
Στα πολύ θετικά (δεν έχω λόγια να περιγράψω το πόσο…) είναι σίγουρα η μπασίστρια Kendall Wooding. Καταπληκτική μορφή (μοιάζει πολύ εμφανισιακά με την Jenny Beth των Savages), απίστευτος ήχος στο μπάσο το οποίο πραγματικά ξεχώριζε. Ήταν σα να βρυχάται, σαν ένα ηφαίστειο που διαρκώς περιμένεις να εκραγεί. Ήχος industrial, έντονος, πριόνι που πήγαινε κάθε κομμάτι σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, ακόμα και από τη στουντιακή του εκτέλεση.

Παράλληλα, η μπάντα απέδωσε τέλεια όλα τα κομμάτια. Ξεκίνησε σωστά με μία δυνατή, industrial-ιζουσα σύνθεση και συνέχισε με ένα από τα καλύτερα κομμάτια της, το Slaves, για αν ανάψουν από νωρίς τα αίματα. Ακούσαμε και άλλα δυνατά κομμάτια όπως τα Love U More (δείτε το video παρακάτω), Strangers, Like Suicide (με το μπάσο να παίρνει κεφάλια…) και ήταν όλα καλά. Παρόλαυτά κάτι μου έλειπε. Ίσως αυτό το «υπερβολικά τέλεια», χωρίς όμως ένα αυθορμητισμό, ένα τζαμάρισμα, ένα πειραματισμό πάνω στο κομμάτι να ήταν ο λόγος που δεν αισθάνθηκα να παίρνω όσα ήθελα. Επίσης, για μπόλικα κομμάτια τα φωνητικά της Shannon Hemmett (στα synths) δεν ακούγονταν ΚΑΘΟΛΟΥ, και μου έκανε εντύπωση πως ούτε η μπάντα αλλά ούτε η ηχοληψία το αντιλήφθηκε έγκαιρα. Το αναφέρω γιατί σε πολλά σημεία δεν ήταν «δευτερά» φωνητικά αλλά τα βασικά.

To encore ήταν συνολικά ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει εδώ και καιρό. 3 κομμάτια, με πρώτο το υπέροχο Post Traumatic Love, «πρώτο κομμάτι που έγραψα ποτέ, ηχογραφήθηκε στο δωμάτιο μου» όπως περίπου μας είπε ο Jason. Ακολούθησε το ΜΑΚΡΑΝ πιο ενδιαφέρον, πειραματικό, εναλλακτικό, χορευτικό, ξεσηκωτικό κομμάτι τους, το How Deep is the Hole και έκλεισαν με το επίσης ωραίο Face Glass. Super ending! Ελπίζω να μας ξαναέρθουν σύντομα!
Τέλος, είχα καιρό να γκρινιάξω για την προσέλευση αλλά σε 4,5-5 εκατομμύρια πόλη, να μη βρίσκονται πάνω από 150 άτομα (ίσως να λέω πολλά) να δουν ένα live, είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει πολύ. Τόσο που την επόμενη φορά που θα πούμε πως οι promoters φέρνουν συνεχώς τους ίδιους, θα πρέπει καλύτερα να μασήσουμε παρά να μιλήσουμε.

Μπράβο και στις δύο μπάντες για την ωραία σε γενικές γραμμές βραδιά, για την άψογη διοργάνωση του Death Disco και τον ωραίο χώρο και ήχο του Gazarte.
Panagiotis I.

Actors - Set List

L'Appel Du Vide
Slaves
Dead Inside
In Real Life
Object Of Desire
Love U More
Like Suicide
Only Lonely
Killing Time
Cold Eyes
Obsession
Strangers
Crystal
Bury Me
We Don’t Have to Dance
ENCORE
Post Traumatic Love
How Deep is The Hole
Face Meets Glass

Photos/videos: v_era