Ο Tricky έχει τιμήσει με αρκετές live εμφανίσεις του τη χώρα μας, παρ’ολ'αυτά δεν είχα καταφέρει ποτέ να τον πετύχω. Έτσι, η προσμονή μου για αυτό το live ήταν μεγάλη, λαμβάνοντας υπόψη την συνεισφορά του -τόσο σαν αρχικό μέλος των Massive Attack όσο και μετέπειτα με τη solo καριέρα του- στη δημιουργία του σκοτεινού trip hop ήχου του Bristol.
Έφτασα αρκετά νωρίς ώστε να αποφύγω πιθανές ουρές καθώς το κρύο της Αττικής “του έδινε και καταλάβαινε”. Λίγο μετά την άνετη είσοδο και αφού έκανα ένα γρήγορο ψάξιμο μήπως υπήρχε κάτι σε merchandise (μπα…) ξεκίνησε το set της Lia Hide, ακριβώς την ώρα που είχε ανακοινωθεί ότι θα ξεκινήσει. Το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό και δυστυχώς, όχι αυτονόητο.
Το φιλόξενο και ιδιαίτερα ζεστό πλέον (μετά την ανακαίνιση του) Fuzz Club, όσο έπαιζε η Lia γέμισε ικανοποιητικά. Η μπάντα της είναι πολύ δεμένη και η συνολική εικόνα της βγάζει αυτοπεποίθηση και αυτό είναι πολύ σημαντικό αφού, θεωρητικά τουλάχιστον, βοηθά και το κοινό να γίνει πιο θερμό στις αντιδράσεις του, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι έδιναν σημασία και πολλοί στο αν έπαιζε κάποιος εκείνη την ώρα.
Η Lia έχει πραγματικά φωνάρα, αυτό είναι δεδομένο. Ταυτόχρονα είναι εύκολα διακριτές οι επιρροές της από τις γυναικείες φωνές του παρελθόντος, κυρίως των 80s, τόσο εκφραστικά όσο και στυλιστικά. Το σαράντα λεπτών set της, περιλάμβανε αρκετά τραγούδια με σημαντικότερη στιγμή κατά την άποψη μου το Dad (μια πανέμορφη μπαλάντα με post rock δομή) από το Home του 2013 απ’όπου ήταν και τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε. Εξίσου ενδιαφέρουσες στιγμές η δυναμική διασκευή στο I'm Afraid Of Americans (ως φόρο τιμής στον μεγάλο David Bowie), και αυτή στο Hang You From The Heavens των Dead Weather.
Ακριβώς στις 22.30 περάσαμε στο κυρίως θέμα της βραδιάς. Μπροστά μας θα εμφανιζόταν ο βασιλιάς του trip hop ήχου, στην ευχάριστη συγκυρία του να μας παρουσιάζει το νέο του project Skilled Mechanics ακριβώς πάνω στην ημέρα παγκόσμιας κυκλοφορίας του. Πριν πω οτιδήποτε άλλο - τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε στην συγκεκριμένη εμφάνιση του - πρέπει να τονίσω ότι θεωρώ τον κύριο Andrian Thaws (πες με Tricky) ΤΕΡΑΣΤΙΟ καλλιτέχνη και δε ξέρω αν τα κεφαλαία γράμματα αρκούν για να αποδώσουν αυτό που εννοώ: σίγουρα είναι ένας από τους επιδραστικότερους της γενιάς του.
Στη σκηνή εκτός από τον Tricky και τις πολλές προηχογραφημένες ατμόσφαιρες που είχε ετοιμάσει με τον επί χρόνια συνεργάτη του dj Milo, βρέθηκε ο ντράμερ του και ένας κιθαρίστας. Το σετ του κράτησε πενηνταπέντε λεπτά και αποτελείτο κυρίως από τραγούδια του καινούριου δίσκου.
Αρκετές ήταν οι ωραίες στιγμές. Κορυφαία του πρώτου ημιώρου η dark ατμόσφαιρα του Hero από το καινούριο άλμπουμ με τα καταπληκτικά επικά τύμπανα. Πολύ όμορφο και απόλυτα massive attack-ικό το Overcome, το εναρκτήριο από το απίστευτο άλμπουμ Maxinquaye του 1995, ένα κομμάτι-ορισμός του trip hop. Συνέχεια με κάτι πιο δυναμικό, το Parenthesis από το False Idols (2013) και τη συνεργασία του με τους εξαιρετικους dream-popερς The Antlers. Ανατριχιαστική, πραγματικά πολύ έντονη και δυναμική εκτέλεση στο Sun Down με το “She breaks the love” να δονεί την dark ατμόσφαιρα - το κομμάτι από σχεδόν γλυκανάλατο μετατράπηκε σε ΝΙΝ-ικό έπος.
Το encore ξεκίνησε με το You Don’t Wanna που είναι χτισμένο πάνω στο Sweet Dreams των Eurythmics. Στο live το ακούσαμε διασκευασμένο, με μια εκπληκτική επαναλαμβανόμενη industrial σκοτεινή εκτέλεση του riff που θα ζήλευε και ο Marilyn Manson. Η επιλογή αποδείχθηκε εξαιρετική, αφού ξεσήκωσε τον κόσμο. Καταπληκτικό ήταν και το τέλος με την tribal κομματάρα Vent από το Pre-millennium Tension του 1996. Συνολικά τον απολαύσαμε για αλλά 15 λεπτά και έτσι αρκετά πριν τα μεσάνυχτα τον αποχαιρετίσαμε αρκετά ικανοποιημένοι με όσα ζήσαμε, αν και η συνολική διάρκεια τη συναυλίας ήταν μάλλον μικρή.
Όπως έλεγε τόσο το δελτίο τύπου των διοργανωτών αλλά κυρίως όπως είχαμε μάθει από τις δηλώσεις του ίδιου του Tricky, θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαινε μόνος του στη σκηνή να υποστηρίξει το κομμάτι των φωνητικών, χωρίς δηλαδή την παρουσία κάποιας γυναίκας που να ενισχύει την συνολική ατμόσφαιρα. Δεν είμαι σίγουρος πως τα κατάφερε σε αυτό το κομμάτι. Μέχρι τη μέση περίπου της εμφάνισης του δε πολυάκουγες τη φωνή του, εκτός από τα προηχογραφημένα κομμάτια, που ήταν πολλά και που περιελάμβαναν ΚΑΙ γυναικεία φωνητικά. Στην πορεία αυτό κάπως βελτιώθηκε. Θεωρώ πάντως ότι η συμμετοχή μιας γυναικείας παρουσίας στα φωνητικά θα προσέθετε πολλά στο τελικό αποτέλεσμα.
Ένα ακόμα προβληματισμό μου προκάλεσε το γεγονός ότι πολλά από τα κομμάτια του κυρίως set των 55 λεπτών κόβονταν απότομα, σε τέτοιο βαθμό που είχες την αίσθηση ότι δεν ακούς το κομμάτι αλλά… preview του. Είναι άλλο το να μη «τραβάς» ένα τραγούδι τόσο που θα κουράσει τον ακροατή και τελείως άλλο το να το κόβεις (ειδικά σε live) εκεί που το κοινό έχει αρχίσει να χορεύει και να μπαίνει στο κλίμα. Έτσι πολλές φορές αισθανόσουν ότι ο κόσμος δεν ήξερε καν πότε πρέπει να χειροκροτήσει.
Τέλος, αν και φάνηκε να έχει αρκετή διάθεση (σύμφωνα με διηγήσεις, άλλες φορές ήταν πιο κακόκεφος και δεν τραγουδούσε σχεδόν καθόλου), συχνά είχες την αίσθηση ότι τον έβλεπες σα να είναι στο σπίτι του και να ακούει μουσική, έτσι όπως χοροπηδούσε με την πλάτη γυρισμένη προς τον κόσμο. Εντάξει, είναι μέρος πιθανώς του show απλά σε κάποιες φάσεις νομίζω ότι ήταν υπερβολικό, ειδικά αν δεν έχεις full band και στην ουσία δε συμβαίνει και κάτι άλλο πάνω στη σκηνή.
Δε νομίζω πάντως ότι κάποιος έφυγε δυσαρεστημένος από το live - κάθε άλλο, αν κρίνω μάλιστα από όσα άκουσα κατά την έξοδο - απλά η αίσθηση μου είναι ότι δε θα μείνει σε πολλούς αξέχαστη η βραδιά. Και είναι κρίμα γιατί επαναλαμβάνω ότι το μέγεθος και η ιστορία του Tricky είναι απίστευτα σημαντική.
Υ.Γ: Δεν έχει να κάνει με καμία πολιτική μαγαζιού, bar, συναυλιακού χώρου ή οτιδήποτε άλλο. Έχει να κάνει μόνο με εμάς και με το πότε θα αποφασίσουμε ότι το τσιγάρο σε εσωτερικούς χώρους έχει απαγορευτεί. Υπάρχουν και σχετικές ταμπέλες παντού. Ειλικρινά δε καταλαβαίνω τί περιμένουμε για να το πάρουμε απόφαση και να το εφαρμόζουμε. Από μόνοι μας.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr
