Για ακόμα μία φορά βρεθήκαμε από νωρίς στο φιλόξενο Temple, τόσο που σχεδόν κάναμε νοήματα με τα μάτια στον υπεύθυνο στην πόρτα, στο στυλ “ε μήπως να ανοίγατε, να γλιστρήσουμε μέσα για καμιά μπυρίτσα; Δε θα ενοχλούμε κανέναν στο soundcheck του, Pliz, pliz, pliz”. Δεν πείσαμε! Σύντομα πάντως βρεθήκαμε εντός και ζούσαμε την ατμόσφαιρα του venue που σιγά-σιγά υποδεχόταν κόσμο. Μπορεί να μη μαζεύτηκαν πάρα πολλοί, όσοι ήρθαν όμως (γνωστές συναυλιόφατσες, μουσικοί αλλά και φίλοι των Kooba Tercu), το έκαναν συνειδητά. Στα σημαντικά των πρώτων αναγνωριστικών λεπτών, και ο τεράστιος χάρτινος κύκνος στο δεξί κάγκελο του πάνω ορόφου, που αγνάντευε καμαρωτός-καμαρωτός, τη σκηνή. Αργότερα, ακούγοντας τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των Kooba, συνειρμικά το μυαλό μου πήγαινε στους Swans…

Στις 22.00 ακριβώς, στη σκηνή ανέβηκε ο Ghone. Δεν ήμουν γνώστης της δουλειάς του, και ό,τι πληροφορία είχα ήταν από το δελτίου τύπου του live, έτσι ένιωθα μεγάλη περιέργεια να ακούσω την πρόταση του. Η μουσική του, σκοτεινή, άβολη, μυστήρια νομίζω πως “έπιασε” το κοινό, αν και στην αρχή υπήρξε η σχετική βουή από κουβεντούλες του κόσμου που ειδικά σε τέτοιου είδους μουσικές δεν ενδείκνυται. 25 λεπτά, όρθιος, μπροστά στα δεκάδες κουμπάκια, μικρόφωνα και αυτοσχέδιες συσκευές του, ο Γιάννης Κοντανδρεόπουλος (με ήδη αρκετά χρόνια παρουσίας και πολλές συνεργασίες), έχτισε μία απόκοσμη ατμόσφαιρα, ένα ζοφερό ηχητικό περιβάλλον που σίγουρα κράτησε το ενδιαφέρον μας. Ίσως, να ήθελα λίγο μεγαλύτερη διάρκεια σε όλο αυτό, γιατί, προσωπικά, πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω στο mood, μου κόπηκε!

Σύντομο soundcheck και μεταφορά μου στον πάνω όροφο για να βλέπω αμφιθεατρικά όλα όσα γίνονται στη σκηνή. Δεν είχε τύχει να ξαναδώ live των Kooba Tercu, όμως είχα πάρει τις πληροφορίες μου από φίλους για τον χαμό που προκαλούν επί σκηνής, έτσι πήγα “διαβασμένος”.
Όσο πάντως προετοιμασμένος και αν ήμουν, ένα σοκ το ένιωσα από όσα έκαναν για κάτι περισσότερο από 1 ώρα και ένα τέταρτο. Αεικίνητοι, όλοι πραγματικά, με εκατοντάδες καλώδια να κρέμονται από τα laptop και τα διάφορα παραμορφωτικά κουτάκια, τα πετάλια και όλα τα σχετικά όργανα. Το live δόθηκε επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου δίσκου της μπάντας, Kharrüb, το οποίο αν και είχα προλάβει να ακούσω λίγο και να συμπαθήσω πολύ, όσο να’ ναι στη live εκδοχή του, το αισθάνεσαι αλλιώς. Και ΝΑΙ, στο live έπαθα μια σχετική πλάκα.

Ακούσαμε σχεδόν όλο το νέο δίσκο, με κάποιες παρεμβολές κομματιών από το παρελθόν. Από τις πρώτες νότες του Cybele, με το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν αλλά και με το Boto (που είναι δεύτερο και στη λίστα τραγουδιών του δίσκου), έγινε σαφές ότι θα πόναγαν τα αυτιά μας, με την απόλυτα θετική έννοια της φράσης. Σίγουρα, είναι εντυπωσιακό (και fun-τασμαγορικό) να βλέπεις τον απίστευτο συντονισμός των κρουστών. Ντράμς, τουμπερλέκι αλλά και τύμπανα από τον τρίτο της παρέας (των κρουστών), προσδίδουν στον ήχο τους ανελέητους ρυθμούς που είναι αδύνατον να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Ο ρυθμός αυτός, το tribal kraut (το ποιό;) είναι άλλωστε και το κύριο χαρακτηριστικό του ήχου τους, που συνδυασμένο με τα πολλά ηλεκτρονικά κομμάτια, τις υπόκωφες αλλά ξεκάθαρες μπασογραμμές και τα (συχνά “τσιριχτά”) κιθαριστικά riffs δημιουργούν απίστευτη ηχητική ένταση και φοβερά τζαμαρίσματα. Έτσι, είναι ανέφικτο να μείνει ατάραχος κανείς σε κομμάτια όπως το Got The Fire ή το, εντελώς noise ύφους, Maestur, Ή ακόμα, να μη ταξιδέψει με τους κυκλωτικούς, μεθυστικούς ρυθμούς του Margarie και την krautιλα του Shambles. Έγιναν βέβαια και οι απαραίτητες παρεμβολές από κομμάτια του παρελθόντος (Ukunta, Disembarkation κ.α.) για να δέσει καλύτερα το όλο set.

Βγήκαν, μας τα “είπαν”, χωρίς πολλά-πολλά λόγια αλλά με μουσικάρες/μείγμα πολλών ειδών και ρευμάτων (punk, space rock, ψυχεδέλεια, kraut και πολλά ακόμα…) και τρομερή διάθεση να μας εντάξουν στον κόσμο τους. Μας ευχαρίστησαν που βρεθήκαμε εκεί και ελάχιστα μετά τις 00:00 μας αποχαιρέτησαν. Από τις πλέον φρέσκες ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές μπάντες εκεί έξω, καταδικασμένες να μην κάνουν sold out, αλλά να απευθύνονται σε λίγους, όχι -απαραίτητα- κατ’ έπιλογήν τους!

Photos/Videos: v_era