Για άλλη μια χρονιά είχαμε την ευκαιρία και τύχη να παραβρεθούμε σε ένα ευρωπαϊκό μουσικό φεστιβάλ. Κάθε εμπειρία είναι ιδιαίτερη αφού συνήθως επιλέγουμε διαφορετική πόλη για να γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον το όλο. Φέτος την τιμητική του είχε το Παρίσι (λίγο η φήμη της πόλης, λίγο οι καλοί φίλοι μας που ζουν εκεί, επηρέασαν την απόφασή μας) και το Rock En Seine 2017. Καθότι το οικονομικό πάντα παίζει το ρόλο του, αποφασίσαμε να επιλέξουμε μόνο την πρώτη μέρα διεξαγωγής (25/8/2017) για πολλούς λόγους με τον σημαντικότερο αυτών να ακούει στο όνομα The Jesus And Mary Chain. Ας δούμε αναλυτικά τι ζήσαμε στο φεστιβάλ.

Το Rock En Seine αισίως έφτασε τα 15 χρόνια ζωής. Κάθε χρόνο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο και μέρος της αφρόκρεμας της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Κομμάτι του προγράμματός του καλύπτεται, όπως είναι φυσιολογικό, από εγχώρια συγκροτήματα καθότι η γαλλική εναλλακτική (ευρύτερα) σκηνή είναι πολύ δυνατή και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα απ’όσο νομίζαμε πριν επισκεφθούμε την πόλη, τα bars και τα δισκάδικά της.

Το φεστιβάλ γίνεται σε ένα πάρκο (Parc de Saint Cloud) στις ακτές του Σηκουάνα, σε σχετικά κοντινή απόσταση από το κέντρο της πόλης. Επειδή όμως το Παρίσι είναι τεράστιο, δε θα έλεγε κανείς πως αποτελεί και τόσο σημαντικό event για την πόλη. Χαρακτηριστικά είναι τα κάτωθι δυο γεγονότα:

1. Δεν έβλεπες πολλές αφίσες στην πόλη ούτε και ταμπέλες να σε καθοδηγούν προς το χώρο διεξαγωγής του, παρά μόνο όταν άρχιζες να το προσεγγίζεις (σε αντίθεση-για παράδειγμα- με το Sziget Festival της Βουδαπέστης που είχες την αίσθηση ότι εκείνες τις μέρες η πόλη “ζούσε” για αυτό).

2. Σε ερώτηση μας σε οδηγό λεωφορείου, 500m από την είσοδο “προς τα που πάμε για το φεστιβάλ;” (το κάναμε στα γαλλικά γιατί σε άλλη γλώσσα ακόμα και να ήξερε πιθανότατα δε θα μας έλεγε) ο άνθρωπος εξέφρασε παντελή αγνοία για πιο πράγμα μιλάμε, οπότε έπρεπε να του δείξουμε χάρτη.

Το σημείο διεξαγωγής είναι πραγματικά εκπληκτικό. Μέσα στα δέντρα, με πέντε σκηνές και με όλα όσα μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα festival. Διάφορα είδη μουσικής, άπειρες επιλογές σε φαγητό και ποτά (οι Γάλλοι είναι γνωστοί άλλωστε και για τα δυο, και ειδικά για το ποιοτικό φαγητό τους), χώροι με γρασίδι, χώροι για να απασχολούνται τα παιδιά, έκθεση φωτογραφίας, κέντρο φόρτισης κινητού, live graffiti, αγάλματα (υπήρχαν στο δάσος, δε μπήκαν πρόσθετα, όμως έδιναν στο χώρο μια ιδιαίτερη αίγλη) διάφορα είδη γλυκών, bungee jumping, dining στον ουρανό, γραφική λίμνη, πάγκοι δισκάδικων. Αν θα έπρεπε να γκρινιάξουμε για κάτι είναι:

α. Η οργάνωση θέλει ακόμα δουλειά ειδικά στο θέμα πληρωμής (σε άλλα σημεία πλήρωνες με μετρητά, αλλού χρειαζόταν να έχεις κάρτα φορτισμένη με χρήματα).

β. Οι μπύρες και τα φαγητά ήταν εξαιρετικά ακριβά, βέβαια αυτό ισχύει στο Παρίσι γενικώς για τους ελληνικούς μισθούς (τους ποιούς;). Καλό είναι να τονίσουμε πάντως πως παρά τον απίστευτα πολύ κόσμο που προσήλθε και παρακολουθούσε στις διάφορες σκηνές και τα συνεχή πήγαιν-έλα, δε συναντούσες πουθενά μεγάλες ουρές. Φαγητό, ποτό, τουαλέτα και κίνηση προς τις σκηνές γίνονταν με χαρακτηριστική ευκολία (παρ’ολη τη λάσπη από την πρωινή βροχή).

γ. Οι τουαλέτες θέλουν δουλειά επίσης. Βρώμικες, “μυρωδάτες” και χωρίς νερό να πλυθείς. Αν είχες μαντιλάκια είχε καλώς, αν όχι…

Τα συγκροτήματα της κάθε μέρας ήταν φυσικά πάρα πολλά. Έπρεπε λοιπόν να επιλέξουμε ποια θα παρακολουθήσουμε, κάτι δύσκολο μεν, αναγκαίο δε. Την ώρα που προσήλθαμε πετύχαμε τον συμπαθή folk/pop Γάλλο ντράμερ (εκτός της solo καριέρας του είναι και ο ντράμερ των Tame Impala από το 2012) Barbagallo στη μέση περίπου της εμφάνισης του. Την τετραμελή μπάντα, με τον Julien (Barbagallo) στα ντραμς φυσικά και στο κέντρο της σκηνής -μπροστά στον κόσμο-, την απολαύσαμε παρέα με την πρώτη μπύρα και η ώρα πέρασε μάλλον ευχάριστα. Οι Γάλλοι δε, έδειξαν να ξέρουν αρκετά από τα τραγούδια του. Λίγο πριν το τέλος του set, τρέξαμε προς την κεντρική σκήνη με το raclette (Γαλλικό τυρί λιωμένο πάνω σε εκπληκτική γαλλική μπαγκέτα) να στάζει στα χέρια μας. Θα λέγαμε πως το 80’s hard rock/vintage με κάποιες αλα-Lita Ford κραυγές που ερχόταν από τα ηχεία της σκηνής, δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν, αλλά βλέποντας μεγάλο μέρος των οπαδών των The Pretty Reckless να τραγουδάει, να χειροκροτεί, να παραληρεί, δε μας επιτρέπεται να το πούμε. Μερικά τραγούδια που έδωσαν τροφή για χαμό στο νεαρότερο κοινό ήταν τα Heaven Knows, Going To Hell που μας άφησαν ελαφρώς αδιάφορους. Τα άξια λόγου ήταν δυο: 1. Το Take Me Down, αυτό με το κλεμμένο riff και μελωδία από το Sympathy For The Devil (φαντάζομαι έχουν πάρει σχετική άδεια αλλά δεν ασχοληθήκαμε να μάθουμε αν όντως το έχουν κάνει) που άφησαν για το τέλος του set 2. Kάπου στη μέση του set ακούσαμε "κάτι από" Tool να αναδύεται από τα ηχεία. Ήταν το εξαιρετικό Hangman.

Στη συνέχεια και μετά το απαραίτητο ξεδίψασμα, μεταφερθήκαμε στην Bosquet Stage για τους αγαπημένους Beach Fossils. To ύφος της μουσικής των Αμερικανών folk/indie/surf rockers είναι πολύ χαρακτηριστικό και προσομοιάζει επικίνδυνα με αυτό των DIIV (για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, οι DIIV προέκυψαν από τα σπλάχνα των Beach Fossils, με την αποχώρηση του Zachary Cole Smith) ενώ στηρίζονται πολύ στην ιδιαίτερη φωνή του βασικού τραγουδιστή, Dustin Payseur. Το μικρό σχετικά χώρο μπροστά στη σκηνή, κατάφεραν να τον τιγκάρουν και πιστεύουμε πως ο κόσμος πέρασε πολύ καλά με τις lo-fi/dream pop, space/ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους. Παράλληλα με τα κομμάτια από το παρελθόν μας παρουσίασαν και αρκετά από το φρέσκο άλμπουμ τους, το Somersault (Closer Everywhere, Sugar, This Year).

Στο δρόμο της επιστροφής για την κεντρική σκηνή και τους θρυλικούς At The Drive In, κάναμε μικρή-εκτός προγράμματος- στάση στην Industrie Stage όπου ακούσαμε λίγα κομμάτια από τον Γάλλο FKJ (French Kiwi Juice). Μόνος πάνω στη σκηνή, πολυοργανίστας, παρουσίασε αρκετά από τα groove/soul τραγούδια του και μας έκανε καλή εντύπωση.

Στο μεταξύ, οι cult Αμερικάνοι punk / hardcore rockers ήδη τίναζαν στον αέρα το πολυπληθές κοινό δείχνοντας ότι είναι σε πολύ καλή φόρμα και ότι το come back που έκαναν είναι από αυτά που άξιζε ο κόπος να γίνουν. Χαμός έγινε προς το τέλος με το νέο κομμάτι Governed By Contagions αλλά φυσικά και νωρίτερα(χάσαμε και μερικά κομμάτια είναι η αλήθεια γιατί, πέραν του FKJ, οι πατάτες με λιωμένο τυρί μας έβαλαν τρικλοποδιά στο δρόμο) με τα Cosmonaut και Enfilade. Δυνατό live για γερά αυτιά. Κατάφεραν να σηκώσουν σκόνη σε γκαζόν, τόσο δυνατό.

Το μυαλό όμως είχε ήδη αρχίσει να φωνάζει: “Έλα! Να ξεκινάμε για να είμαστε front row στους The Jesus And Mary Chain”. Έτσι κι έγινε. Κολλημένοι στο κάγκελο παρακολουθούσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες του soundcheck. Σε λίγα λεπτά οι εφηβικοί (άντε και λίιγο μετά) ήρωες, η μπάντα που είχαμε δει μόλις μία φορά (αν δεν απατόμαι, το 1996), ήταν μπροστά μας. Τα μαλλιά λίγο πιο αραιά/γκρίζα όμως όλα τ’άλλα ίδια. Όχι! Καλύτερα! Γιατί όπως ήταν φυσικό η λαχτάρα μας να τους ξαναδούμε ήταν μεγαλύτερη από τότε.

Ενα δείγμα απο το live των Jesus:

Το set, με κομματάρες (April Skies, Amputation, Just Like Honey μεταξύ άλλων) αλλά και παραλείψεις (Cracking Up ας πούμε) νομίζω δεν άφησε κανένα ανικανοποίητο. Βέβαια το γαλλικό κοινό δε το λες και εκδηλωτικό οπότε πέρα από χειροκροτήματα (συχνά χαλαρότερα απ’όσο περιμέναμε) δεν έβλεπες και σπουδαίες αντιδράσεις. Λίγο μας απασχόλησε βέβαια αυτό, ενώ και η μπάντα απέδωσε εξαιρετικά και με αμείωτο κέφι (οκ, η λέξη “κέφι” δε πολυταιριάζει στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα live τους οι Jesus,αλλά εντάξει)και δυναμισμό συνέχισε να σκορπά τρόμο και γοητεία με το γλυκό θόρυβό της.

Το “μεγάλο” όνομα της βραδιάς (πιο μεγάλο από τους Jesus προσωπικά δε μπορούσα να θεωρήσω κανένα άλλο, αλλά τελοσπάντων) ήταν οι Franz Ferdinand οι οποίοι ευτυχώς αποτέλεσαν μια μεγάλη έκπληξη για εμάς. Πάντα ήταν καλοί στα live τους όμως είχαμε αρκετά χρόνια να τους δούμε και η εξέλιξη τους, στο live κομμάτι τουλάχιστον, είναι εκπληκτική. Έχουν καταφέρει να γίνουν μια stadium rock μπάντα χωρίς όμως να χάσουν την επαφή τους με το κοινό και χωρίς να αλλάξουν κάτι στον τρόπο με τον οποίο γράφουν τραγούδια (Αυτή η αναφορά ήταν αναγκαία ώστε να γίνει σαφές ότι δεν έχουν καταντήσει όλες οι stadium rock μπάντες, Μuse).

Κράτησαν το ενδιαφέρον του-τεράστιου- κοινού για περίπου δυο ώρες και κέρδισαν το σεβασμό μας σε απόλυτο βαθμό. Οι πολλές επιτυχίες τους σίγουρα έπαιξαν ρόλο ώστε το κοινό να περάσει καλά, με το ένα όμορφο ρεφραίν και σόλο να διαδέχεται το άλλο. The Dark Of The Matinée, Do You Want To, Walk Away, Jacqueline σφυροκοπούσαν τον κόσμο και τα drones είχαν τρελαθεί να δείχνουν την εικόνα μιας απέραντης θάλασσας κόσμου δίπλα σε ένα υπέροχα φωτισμένο Σηκουάνα, να δημιουργεί κύματα από το χορό και το ρυθμικό χειροκρότημα.

Δείτε ένα απόσπασμα από το live:

Όμως πολύ ρόλο στο να συμμετέχει στο όλο θέμα και το κοινό είχε η επαφή (στα γαλλικά) του frontman Alex Kapranos με τον κόσμο. Όχι μόνο “bonjour, bon nuit” αλλά πολύ πάρλα. Στο τέλος δε, για να βεβαιωθεί μάλλον ότι κανένας δε θα φύγει αν δε χοροπηδήσει έστω και λίγο, μας ζήτησε όλοι να κάτσουμε κάτω και ενώ ψιθύριζε λόγια και στίχους αργόσυρτα μόνο με τη συνοδεία του μπάσου, ξαφνικά μας προέτρεψε να πεταχτούμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. “We’re Gonna Buuurn This City!” Και όλα αυτά κατά την εκτέλεση του This Fire και ενώ μόλις είχε τελειώσει το πανηγύρι με το Take Me Out. Ένα φοβερό “event” που ειδικά με τόσο πολυπληθές κοινό δημιουργεί ωραία εικόνα, εντυπωσιακό effect και τέλειο συναυλιακό συναίσθημα.

Δείτε την υπέροχη στιγμή του live:

Ξεθεωμένοι πλέον αλλά δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε τη βραδιά να τελειώσει εκεί. Ειδικά όταν οι επόμενοι σε σειρά εμφάνισης (παίζανε στο μεταξύ κάποιοι ιερόσυλοι- τόλμησαν να διαδεχθούν τους Jesus στη συγκεκριμένη σκήνη-, ανύπαρκτοι Pop/hip hop/ …κάτι ονόματι MØ) ήταν οι αγαπημένοι indie/folk ήρωες μας Τhe Shins. Για χάρη τους χάσαμε τους Black Lips, και φυσικά ουδόλως το μετανιώσαμε. Αν εξαιρέσουμε τους Franz Ferdinand, ήταν το πρώτο live της βραδιάς που το κοινό “αντιδρούσε”, υπήρχε ενέργεια, χορός και -σε στιγμές- τραγούδι. Οπότε υποθέσαμε ότι μάλλον θα υπήρχαν αρκετοί…τουρίστες στο κοινό, καθότι όπως είπαμε, οι Γάλλοι ακούνε προσεκτικά μεν, συνήθως μένουν ατάραχοι δε. Το μίας και κάτι ώρας set των The Shins μας άφησε με ένα γλυκό χαμόγελο. Από την αρχή το πήγαν δυνατά το πράγμα με το φανταστικό Caring Is Creepy να μας τινάζει όλους σα ρεύμα, με το Painting A Hole χόρευαν και τα αγάλματα παραδίπλα, ενώ το set έκλεισε με μια καταπληκτική τετράδα με μυθικές κομματάρες όπως τα Phantom Limb, Simple Song, New Slang και Simple Lessons.

Δείτε εδώ το παιχνιδιάρικο Painting A Hole:

Όλα αυτά αποτέλεσαν το κερασάκι μιας υπέροχης συναυλιακής εμπειρίας και βάλσαμο για την κούραση της ημέρας. Είχε έρθει η ώρα της απόσυρσης, και κάποιοι Flume που παλεύαν να μας κρατήσουν -με το beat τους να ακούγεται από πέρα μακριά- δε κατάφεραν πολλά πράγματα.

Και του χρόνου!

Φωτογραφίες/videos: v_era

(Λόγω της απαγόρευσης εισόδου με φωτογραφική μηχανή-χωρίς ειδικό πάσο-η φωτογράφιση έγινε με κινητό)