Tα κατάφερε μια χαρά ο Tom Barman και η παρέα του. Μας έκανε να αναπολήσουμε, να σκεφτούμε την πορεία της ζωής μας τα τελευταία 20 χρόνια και να…συγκινηθούμε. Θα γινόταν κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς βέβαια από το άκουσμα και μόνο της φράσης “anniversary tour”, ενώ σε αντίστοιχο mood μας έβαλε και η πινακίδα στην είσοδο που ζητούσε από τον κόσμο να παραμείνει μετά το τέλος του live και να “εξομολογηθεί” σε κάμερα, να μιλήσει για τη ζωή του και όσα του φέρνει στο νου το Ideal Crash και η επέτειος 20 χρόνων από την κυκλοφορία του. Δε θα διαβάσετε λοιπόν εδώ για το live, αλλά για τις σκέψεις αυτές…
Σκέψεις ε; Αναπόληση και εξομολογήσεις; Δεν έμεινα να τα πω στην κάμερα γιατί είμαι σίγουρος ότι δε θα μου έβγαινε λέξη. Εδώ όμως θα βγουν νεράκι…! Αναπόληση και αναμνήσεις όχι μόνο για το Ideal Crash αλλά και για το σύνολο της πορείας αυτής της υπέροχης μπάντας και των «φανταστικών μου φίλων». Αυτών που με συνόδευαν σε χιλιάδες στιγμές χαράς, στεναχώριας, μοναξιάς ή παρέας, δυσκολιών ή χαλάρωσης. Μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε στο encore οδηγούν άλλωστε αναπόφευκτα σε μια συνολική αποτίμηση της σχέσης όλων μας με την μπάντα.

Να τι (και κυρίως ποιους, γιατί η ζωή μας είναι στιγμές και άνθρωποι) μου έφερες στο μυαλό Tom:
Τον Γ.Π. που όταν φοιτητές κάναμε γκάλοπ για τα δέκα καλύτερα συγκροτήματά μας (για την τότε ραδιοφωνική μας εκπομπή Sliding Backwards σε τοπικό -επαρχιακό- σταθμό), είχε επιλέξει τους dEUS των μόλις τότε 2 LPs και άλλων τόσων ΕPs, και τον κοιτάγαμε με…συμπάθεια και ύφος: “Mα καλά, τί λέει;”.
Τον Χ.Χ. που ενώ άκουγε αποκλειστικά metal είχε τους dEUS σφηνωμένους μόνιμα στο cd player του.
Τον…εαυτό μου καθώς το Instant Street είναι πιθανότατα το τραγούδι το οποίο έχω τραγουδήσει περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή μου.
Ξανά τον Χ.Χ. που όποτε πιάναμε στον αέρα τις πρώτες νότες του Roses, όσο ξενυχτισμένοι και κουρασμένοι και αν ήμασταν τρέχαμε μέσα στο στέκι μας να το χορέψουμε σα να μην υπάρχει αύριο. Σα παλαβό κατσίκι το χόρεψα και την Παρασκευή, όπως τότε. Εγώ και ένα sold out Fuzz.

Την Σ.Γ. που λάτρευε και λατρεύει dEUS όσο και εγώ και κάποτε δήλωνε ερωτευμένη με τον Tom. Δε μπόρεσε να έρθει την Παρασκευή (χμ, κρίμα! Αυτή πιθανότατα θα μίλαγε και στην “confessions” κάμερα), αλλά στην επόμενη επίσκεψη της μπάντας, σίγουρα θα είναι εκεί.
Τον Π.Μ. που σε κάθε ένα από τα δεκάδες ταξίδια μας με αυτοκίνητο, στις 5-10 επιλογές cds για το δρόμο, πάντα υπάρχει μέσα το Ideal Crash. Γιατί δεν το βαρεθήκαμε ποτέ!
Τον Κ.Κ. που είχα να δω 3 χρόνια, όμως δε γινόταν να μη ξανασυναντηθούμε σε συναυλία dEUS, και να μεταφερθούμε νοητά στις εποχές του “Μύθου” στα Χανιά και του αδιανόητου χαμού στο σχετικά φρέσκο τότε Suds’n’ Soda. Tom, καταλαβαίνω γιατί δεν το παίξατε στο encore, φοβόσουν ότι θα κατεδαφίζαμε το venue…!
Τον Π.Δ. που σχετικά πρόσφατα του έκανα δώρο το Following Sea (μπας και ασχοληθεί επιτέλους με τη μπάντα) και τον έχω πρήξει από την Παρασκευή πως έχασε μία από τις ωραιότερες συναυλίες των τελευταίων -πολλών- χρόνων. Και με ένα κοινό 30+, συναυλίες με τόσο πολύ χορό δεν πετυχαίνεις συχνά…

Την Β.Ι., γιατί οι Deus στο παλιό Fuzz κάπου το 2005, ήταν η πρώτη κοινή μας συναυλία και το πρώτο…συναυλιακό φιλί.
Πολύ χαίρομαι που αργότερα μετά το live, βρεθήκαμε με την μπάντα σε μπαρ της πόλης και τα είπαμε λίγο με τον Tom. Φυσικά, όπως θα συνέβαινε και στην κάμερα, λέξη δε μου έβγαινε. Τι να πρωτοπείς αλήθεια σε λίγα λεπτά; Όμως, πλέον έπαψαν να είναι απλώς “φανταστικοί” μου φίλοι!
Υ.Γ: (Το ψιλοείπε ο Τom και από σκηνής αλλά…).Έρχεται ΣΥΝΤΟΜΑ νέος δίσκος, ουπς! Μου ξέφυγε…
Υ.Γ2: Στο encore ακούσαμε Quatre Mains, Fell of The Floor Man, Hotel Lounge και φυσικά Roses. Δεν ακούσαμε όλα όσα θα ήθελα, αλλά οκ, θα ήμασταν ακόμα εκεί αν γινόταν αυτό…

._

Photos/videos: v_era