Μέσα στον χαμό των ονομάτων που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, περίμενα ότι μερικές συναυλίες δε θα πήγαιναν καλά από άποψη προσέλευσης, καθαρά για λόγους υπερβολικής οικονομικής επιβάρυνσης του κόσμου. Μία από αυτές ήταν η έλευση των Elder και δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου βλέποντας ένα σχεδόν γεμάτο Temple να τους υποδέχεται. Σίγουρα βοήθησε και η παρουσία δύο καλών -και αρκετά ταιριαστών υφολογικά- ελληνικών συγκροτημάτων σαν openers (Half Gramme of Soma, Bonzai), αφού η παρουσία τους παρακίνησε ακόμα περισσότερο κόσμο να έρθει στο venue. Όλοι τους, όλοι μας, φύγαμε ευχαριστημένοι από την επιλογή μας και ΣΙΓΟΥΡΑ, με τα αυτιά να βουίζουν και το κεφάλι να έχει φάει γερή ηχητική σφαλιάρα.

Με μικρή καθυστέρηση, αλλά με ήδη πολύ κόσμο μπροστά τους, εμφανίστηκαν (για πρώτη φορά στην Αθήνα) οι Θεσσαλονικείς Bonzai και τα πρώτα βαριά riffs του live δόνησαν το χώρο, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας. Κάτι παθαίνουμε όλοι, σα μαγεμένοι καρφωνόμαστε στη σκηνή με το που ακούμε κιθάρα να βρυχάται βρε παιδί μου. Kάτι εσωτερικό πρέπει να είναι που ίσως έχει να κάνει με το αίμα, αλλά τελοσπάντων, αυτό είναι θέμα άλλου κειμένου.
Ο ήχος της μπάντας είναι βαρύς, βαθύς και απόλυτα συνεπής με αυτό που θέλει να παρουσιάσει, υπηρετώντας το συγκεκριμένο είδος, το stoner δηλαδή. Η πιο σωστά, την ελληνική εκδοχή αυτού, την σύγχρονη ελληνική πρόταση που αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις και αναγνώριση. Στη μισή ώρα και κάτι του set ακούσαμε και χτυπηθήκαμε με 5 κομμάτια (Praying Mantis, Hopeseeker, On Repeat, Seeds to Roots, Reaction) όλα από το φρέσκο ντεμπούτο τους Seeds to Roots, και σίγουρα αν τους έβλεπες στη σκηνή, με την άνεση κίνησης, το σχεδόν αλάνθαστο παίξιμο και τον συμπαγέστατο ήχο, δεν θα πίστευες ότι μόλις κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Κορυφαία, κατά την ταπεινή μου άποψη σύνθεση, το Seeds to Roots με το φανταστικό τζαμάρισμα/ξέσπασμα στο τέλος. Δείτε το και πιθανότατα θα διαπιστώσετε όσα αναφέρω παραπάνω.
Μία ένσταση που ίσως να έχω (καθότι το stoner, σήμερα και όχι πριν 20 χρόνια, δεν είναι ο αγαπημένος μου ήχος) είναι ότι θα χρειαστεί κάτι να τους κάνει να ξεχωρίζουν, με κάτι να διανθίσουν τον ήχο τους. Ίσως με την προσθήκη και άλλου οργάνου; Tο αφήνω πάνω τους. Θα την βρουν την άκρη, γιατί πολύ απλά ΤΟ’ΧΟΥΝ!Τέλος, (μιας και το θυμήθηκα) αν πρόσεξα καλά είχαν (πάνω στη σκηνή ή κάπου κοντά τους-στα backstage?-) 2-3 δεντράκια bonsai, που κουβαλούσαν φεύγοντας. Εύγε για το συμβολισμό, την ιδέα, το μεράκι!

Σύντομο soundcheck και οι Half Gramme Of Soma ανέβηκαν στη σκηνή, υπό το χειροκρότημα των φίλων τους. Αλλαγή ηχητικού σκηνικού τώρα, με πιο καθαρούς heavy rock ήχους. Θα έλεγα αρκετά πιο κοντά στις μουσικές που στην παρούσα φάση απολαμβάνω περισσότερο. Οκτώ κομμάτια στο περίπου 40 λεπτών set με το riff από το Drowned (όλο το κομμάτι βασικά…) να φτιάχνει μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ έναρξη. Ακολούθησαν άλλες έξι (Mega Rollo Booster, Gloomy Eggplant, Red Kiss, Groove is Black, Doofie, No Man's God) συνθέσεις, όλες από το Groove is Black (το δεύτερο full length album της μπάντας, του 2017) με το βγαλμένο από τις πιο..space σκέψεις των Tool, riff στο Gloomy Eggplant να ξεχωρίζει. Όχι πως το riff και η κλιμάκωση του Groove is Black πάει πίσω, ή ας πούμε το πορωτικό Red Kiss που μπορείτε να δείτε/ακούσετε και παρακάτω. Εντυπωσιακό επίσης είναι το γεγονός ότι η μπάντα έχει χτίσει δυνατό fan base στην πόλη, που σε κάθε κομμάτι προκαλούσε ανάλογο πανδαιμονιάκι. Λίγο πριν το τέλος ακούσαμε και ένα νέο κομμάτι, γεγονός που δείχνει πως κάτι καινούριο βρίσκεται στα σκαριά που αναμένουμε με περιέργεια…
Η στιγμή που -όπως αποδείχτηκε-, πάρα πολλοί περίμεναν είχε φτάσει. Η stoner, doom, ψυχεδελική έκρηξη που θα λάμβανε χώρα μπροστά μας είχε γεμίσει το Temple με κόσμο έτοιμο να αρπάξει τις air guitars του και να ξεδώσει. Τα τέσσερα μέλη των Elder ανέβηκαν στη σκηνή και για την επόμενη μιάμιση ώρα ό,τι συνέβαινε γύρω μας περιγράφεται ως εξής: “ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!”. Όλο αυτό συνοδευόταν και από ταιριαστά visual effects.
Το καταπληκτικό riff του Compendium (από το Lore του 2015) ήταν η ιδανική αρχή για να μπούμε στο νόημα άμεσα. O εκκωφαντικός ήχος του Thousand Hands (Reflections of a Floating World, 2017, απ’όπου ακούσαμε λίγο μετά και το περιπετειώδες Sanctuary), με τις συνεχόμενες, κλιμακωτές, space αναφορές και φυσικά τα συχνά prog (metal) μπλεξίματα, μας κατέκτησε απόλυτα. Από το Lore, δε γινόταν φυσικά να μην ακούσουμε και το ομώνυμο, μία από τις καλύτερες συνθέσεις της καριέρας τους, κατά την άποψη μου. Μάλιστα, από τη μέση σχεδόν του περίπου 1 ½ ώρας set, περάσαμε σε παλαιότερα πράγματα, όπως το Dead Roots Stirring από το ομώνυμο του 2011. Μπόλικο υλικό άλλωστε από την δεκαπενταετή καριέρα τους, τα 4 στούντιο άλμπουμ αλλά και το επόμενο που έρχεται εντός του Ιουλίου- και το ξέσπασμα του (απόλυτα διαβασμένου) κοινού ήταν διαρκές, ο χορός μία μόνιμη κατάσταση και η αποθέωση στο τέλος κάθε κομματιού δεδομένη.

Για να μην τα παρουσιάζω όλα καλά, θα θέσω και δύο θεματάκια, το ένα προσωπικού γούστου και το άλλο σχετικό με το συγκεκριμένο live. Στο πρώτο θα αναφέρω ότι τους βρήκα λίγο παραπάνω περίπλοκους απ’ όσο θα ήθελα και απ’όσο η progressive πλευρά του μουσικού μου γούστου αντέχει. Επίσης έχω την αίσθηση ότι ο ήχος, σε στιγμές, ήταν κάπως μπουκωμένος, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τί ακριβώς έφταιγε. Ίσως η λίιιγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε ένταση να δημιουργούσε το πρόβλημα (δεν παίρνω όρκο για αυτό, ίσως να έφταιγε το σημείο που στεκόμουν).
Όπως και να’χει, το live ήταν δυναμίτης, οι Elder για μια ακόμα φορά απέδειξαν πόσο μεγάλοι παίχτες είναι και σίγουρα με τις δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αναθέρμαναν για τα καλά την επαφή με τους Έλληνες οπαδούς τους. Εις το επανιδείν…

Φωτογραφίες: P.D.’76
Videos: Panagiotis I.