Ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που έκανα βγαίνοντας από το Fuzz μετά τη συναυλία των The Dream Syndicate (οκ, δεύτερο, αφού πρώτο ήταν να μου ρίξω μερικές σφαλιάρες για να πειστώ ότι όντως το έζησα όλο αυτό!) ήταν να μπω στο internet για να δω την ηλικία του Steve Wynn και των υπολοίπων (Dennis Duck drums, Mark Walton μπάσο, Jason Victor κιθάρα). Κοντά στα 60 όλοι εκτός από τον εκπληκτικό κιθαρίστα, τον “νέο” της παρέας, Jason Victor. Αυτοί λοιπόν οι 60αριδες μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα για παραπάνω από 2 ώρες! Η μουσική σε κρατάει νέο και η ζωντανή απόδειξη προσγειώθηκε μπροστά μας το βράδυ του Σαββάτου. Όμως το κλειδί βρίσκεται και στη δήλωση του ίδιου του Wynn από σκηνής πριν ξεκινήσει το δεύτερο αποθεωτικό encore τους: “Μην ανησυχείτε, έχουμε ένα αεροπλάνο απλά να προλάβουμε στις 6 το πρωί. Έως τότε μπορούμε να είμαστε εδώ να παίζουμε! Γιατί αυτό είναι που (σ.σ: ξέρουμε και θέλουμε να) κάνουμε”

Αρχικά τον κόσμο ανέλαβε να προθερμάνει μια πολύ δυνατή ελληνική μπάντα, οι Dustbowl. Αν και το ύφος τους (americana/alt.country rock με δικά τους στοιχεία όμως) θα έλεγα ότι δεν αποτελεί το αγαπημένο μου είδος μουσικής, δε μπορώ παρά να πω τα καλύτερα για αυτούς. Για περίπου 50 λεπτά τα έδωσαν όλα, και σίγουρα κανένας από το κοινό δεν έμεινε ασυγκίνητος από το live. Ο δε Νίκος Φυσάκης πραγματικά μιλάει στην κιθάρα. Κυριολεκτικά! Συγκλονιστικός! Από τα 10 τραγούδια που έπαιξαν (τα περισσότερα από το The Great Fandango του 2016) αυτά που με κέρδισαν περισσότερο ήταν σαφώς το ομώνυμο του δίσκου, το Strain Of Care και το The Mourner των “παλαιότερων” Dustbowl όπως μας εξήγησαν οι ίδιοι. Η μπάντα άλλωστε έχει αλλάξει αρκετά μέλη στην ενδεκαετή πορεία της. Η οποία πορεία εύχομαι να συνεχιστεί για πολλά χρόνια.

Το απίστευτο rock’n’roll πάρτυ που μας περίμενε, ξεκίνησε ακριβώς στις 22.30. O χώρος ήταν όπως έπρεπε. Γεμάτος (ηλικίες από 30 και πάνω ασφαλώς), αλλά όχι ασφυκτικά έτσι ώστε να μπορείς να κουνηθείς, αλλά και από σκηνής η μπάντα να απολαμβάνει ένα ωραίο θέαμα ενός ικανοποιητικότατα γεμάτου venue! Το συγκρότημα από το Λος Άντζελες πήρε τη θέση του στη σκηνή εν μέσω κραυγών και χειροκροτημάτων κάτι που έδειξε ότι το κοινό ήρθε απόλυτα συνειδητοποιημένο του ΤΙ και ΠΟΙΟΥΣ θα δει. Το αναφέρω γιατί τελευταία δεν είναι και δεδομένο αυτό. Ο Wynn για κάμποσα δευτερόλεπτα, πριν ξεκινήσει το set έμεινε ακίνητος και χαμογελαστός να μας κοιτάει. Σα να ήθελε να μας ευχαριστήσει σιωπηλά που βρεθήκαμε εκεί για να τους ακούσουμε.

Ξεκίνημα με την απίστευτη κομματάρα, το Halloween, και όλος ο κόσμος έγινε ένα. Φωνή, χορός, τραγούδι. Κάπως έτσι θα πήγαινε όλη η βραδιά από την άποψη της ανταπόκρισης του κοινού. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν από τη σκηνή έβγαινε τέτοια ενέργεια, τέτοια κατάθεση ψυχής; Σύντομα στη σκηνή ανέβηκε και ένας φίλος τους, ο “έχων ελληνική κληρονομία” όπως μας είπε ο Wynn, Chris Cacavas (Green On Red) που συνετέλεσε τα μέγιστα στο να ζεσταθεί o ήχος τους με τα καταπληκτικά του synths. Ενδεικτικό νομίζω του πάθους πάνω στη σκηνή ήταν το γεγονός ότι τόσο στο μπάσο του Walton όσο και στην κιθάρα του Victor, προς το τέλος έσπασαν χορδές. Συνέχισαν κανονικά και μάλιστα για την περίπτωση του μπάσου ο Wynn αστειεύτηκε λέγοντας “Δεν υπάρχει πρόβλημα, εμείς έτσι κι αλλιώς μόνο τις 3(σ.σ. από τις 4) χρησιμοποιούμε”.

Η μουσική φωτιά, οι αδιανόητοι ήχοι που έβγαιναν από τις κιθάρες του Wynn και του Victor και το σταθερότατο και εντυπωσιακό παίξιμο των υπολοίπων, όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακό. Το set list περιελάμβανε φυσικά αρκετά από τα δυνατά κομμάτια του παρελθόντος τους (Boston-μαζί με λίγο από το Refugee του Τom Petty-, That's What You Always Say, Tell Me When Its Over, Τhe Side I’ll Never Show ενδεικτικά) με κορυφαία στιγμή την απίστευτη εκτέλεση/ηλεκτροπληξία του Medicine Show και φυσικά το Days Of Wine And Roses. Αρκετά όμως ήταν και τα κομμάτια από τον δίσκο της “επιστροφής” τους, το φετινό How Did I Find Myself Here? (το ομώνυμο, το Circle, το Like Mary, το φοβερό Filter Me Through μερικά από αυτά) τα οποία παραδόξως-για φρέσκα κομμάτια- έκαναν έντονο “γκελ” στον κόσμο. Tα δε δυο (όπως ήδη είπαμε) encore περιελάμβαναν μεταξύ άλλων το Glide αλλά και μια “out of this world” εκτέλεση του When The Curtain Falls.

Δείτε ένα δείγμα όπου δεινοπαθούν οι κιθάρες!

Ακούω και διαβάζω για την ιστορική συναυλία των The Dream Syndicate στο «Ρόδον» το 1988. Ήμουν -οριακά- μικρός τότε για να είμαι εκεί. Αν όμως αξία σε μια συναυλία δίνει η στιγμή και το όλο περιβάλλον στο οποίο συμβαίνει τότε ΣΙΓΟΥΡΑ αυτό που ζήσαμε το Σάββατο στο Fuzz, εν έτει 2017, με τη μουσική να έχει εξαφανιστεί από τη ζωή του μέσου ανθρώπου, νομίζω πως θα μνημονεύεται ως -τουλάχιστον- αντιστοίχως “Iστορική”. Αυτό μαρτυρούσε άλλωστε και η έκφραση στο πρόσωπο όλων όσων έβγαιναν από το Fuzz.

Φωτογραφίες/video: v_era