Οι συναυλίες μεσοβδόμαδα, έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Είναι μέρες που προσφέρονται για συμπεράσματα. Συνήθως οι μπάντες είναι ελληνικές οπότε μπορείς να καταλάβεις πραγματάκια για τη φάση στην οποία βρίσκεται η μουσική, ο συναυλιακός κόσμος, ίσως και η κοινωνία η ίδια. Οι One Hour Before The Trip πάντως ήταν ο βασικός λόγος για να βρεθούμε στο πάντα ζεστό Αν Club και δε το μετανιώσαμε στιγμή. Η ίδια η μπάντα δε μας το επέτρεψε!

Αρχικά, το opening act ανέλαβε να ταρακουνήσει λίγο τον σχετικά άδειο χώρο. Γύρω στις 9 και 20, ανεβαίνει στη σκηνή ένας τύπος με σακάκι και μαύρο καπέλο, ανοίγει το laptop του, κάνει τις απαραίτητες ρυθμίσεις και αρπάζει το μικρόφωνο. Συστήνεται στον κόσμο ως Mark Corrin, μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός στο Μάντσεστερ και αφού μας είπε ότι αγαπάει πολύ την Ελλάδα ξεκίνησε να τραγουδάει. Δε ξέραμε τι να περιμένουμε, αλλά οκ, μάλλον ό,τι είδαμε ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Μας είπε αρκετά δικά του τραγούδια με τη συνοδεία της μπάντας του όπως αποκαλούσε το lap top. Χτυπιόταν, κοπανιόταν, έπεφτε στο πάτωμα, έκανε δικά του χορευτικά, προσπάθησε 45 φορές να κατέβει από τη σκηνή (και τελικά το κατάφερε) ξεμπλέκοντας το καλώδιο από τις κονσόλες και γενικώς για μία ώρα περίπου δε μας άφησε να βαρεθούμε λεπτό. Το κοινό το καταχάρηκε και χειροκροτούσε σε κάθε τραγούδι, ασχέτως αν αυτά που άκουγε δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο. Προτελευταία σύνθεση ήταν το Holographic Love, τραγούδι του, στο οποίο τα δεύτερα φωνητικά που ακούγαμε ήταν από την Ρία (Μαζίνη) των δικών μας, Mikro. Ενδιαφέρουσες ήταν μερικές διασκευές όπως το Deadbeat Descendant των The Fall, ενώ στο τέλος στη σκηνή ανέβηκε η IDVex των 1/2Southern North και μαζί τραγούδησαν με ιδιαίτερο, doom τρόπο, το A Forest (Τhe Cure).

Λίγο μετά τις 22.40 οι One Hour Before The Trip εμφανίστηκαν στη σκηνή και εν μέσω χειροκροτημάτων από τον σχετικά λιγοστό κόσμο (και αφού έκαναν τις τελευταίες ρυθμίσεις στα όργανα τους) ξεκίνησαν ένα live-οδοστρωτήρα. Με τον post rock ήχο είχα ελαφρώς απομακρυνθεί τελευταία, την μπάντα δε την είχα ξαναδεί, και έτσι πήγα συγκρατημένος για όσα θα συναντούσα. Όμως, αρκεί να αναφέρω ότι το πρώτο κομμάτι που κράτησε 15-20 λεπτά,-και ήταν το intro τους ας πούμε- ήταν υπερβολικά τέλειο. Νόμιζα μάλιστα ότι παίξανε 2,3 τραγούδια τους ενωμένα, ίσως από παλαιότερο υλικό που δεν πολυκατείχα. Τελικά, το p.r. του γκρουπ από σκηνής, ο απίστευτα κάλος drummer Δημήτρης Κατέβας, καλησπερίζοντας μας, μας ενημέρωσε ότι αυτό ήταν ένα νέο κομμάτι που δεν έχει καν τίτλο. Γενικώς, το set περιελάμβανε αρκετά νέα κομμάτια (7 νομίζω) που η μπάντα δοκίμαζε, πολλά εκ των οποίων φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα κάποιο όνομα.

Το Interstellar Neighborhood είναι πολύ ενδεικτικό του στυλ τους, που σε κάποιες στιγμές φέρνει σε God Is An Astronaut. Δυναμικό, ελαφρώς ψυχεδελικό με τις 2 κιθάρες να παίρνουν φωτιά από νωρίς. To folkish/shoegaze στυλ του Vagabond ήταν από τις ωραιότερες στιγμές ενώ νωρίτερα ακούσαμε μια απίστευτη stoneρια που μάλλον ήταν καινούριο τραγούδι, με την κιθάρα του Μάνου Κουτσόυκου να κινδυνευεί να εκραγεί. To Cinematic Showdown που ακολούθησε λίγο μετά, αλλά και το Izmir λίγο πριν το τέλος (και τα δύο από το Boarding Pass του 2015) ήταν καταπληκτικά και παιγμένα live μου άρεσαν ακόμα περισσότερο από τη studio εκτέλεση. Λίγο πριν, ακούσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον νέο κομμάτι που το ονόμασαν Brexit και το αφιέρωσαν στον Άγγλο φίλο τους, τον Corrin, που τους παρακολουθούσε ανακατεμένος με το κοινό και φυσικά με συνοδεία μπύρας. Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, και εκεί που όλοι αισθανόμασταν αρκετά έως πολύ γεμάτοι με όσα είχαμε δει από τη μπάντα, αναδύεται μια μαγευτική κιθαριστική μελωδία,απο τον για πρώτη φορά στη βραδιά καθισμένο σε σκαμπώ Τάσο Μουλατσιώτη. Ήταν το τελευταίο κομμάτι του set. Νέα σύνθεση -απ’ότι μας είπαν- και ειλικρινά μου έπεσε το σαγόνι! Σχεδόν 20 ώρες μετά και η μελωδία, ο βαρύς ήχος του μπάσου του Νίκου Καραδοσίδη (που εκτός από μπάσο, εκτελούσε και χρέη keyboardιστα) , η μεγαλοπρέπεια που εξέπεμπε το κομμάτι αλλά και η μπάντα επί σκηνής, μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό. Ανυπομονώ να κυκλοφορήσει σύντομα σε φυσική μορφή για να το αποκτήσω γιατί πραγματικά έπαθα εξάρτηση.

Για να επιβιώσεις στο σύγχρονο κόσμο του post rock πλέον, δεν αρκεί να έχεις ό,τι πριν μια δεκαετία. Πρέπει κάπως να ξεχωρίσεις. Πρέπει καταρχάς να είσαι πραγματικά κάλος μουσικός. Πρέπει να έχεις ιδέες, να διανθίζεις τον ήχο σου, να ανακατεύεις μουσικά είδη και να μην έχεις στεγανά και όρια. Όλα τα ανωτέρω οι ΟHBTT τα έχουν και γι’ αυτό ξεχωρίζουν. Και blues ακούς στα τραγούδια τους, και stoner, και alternative αλλά και metal riffs.Το αν επιβιώνουν (με την κυριολεξία της λέξης) δε το ξέρω. Αυτή η χώρα, ακόμα και σήμερα που έχει πραγματικά δημιουργηθεί μια Greek Scene αναγνωρισμένη παγκοσμίως, και που μάλιστα εκτίνεται σε πολλά rock παρακλάδια, δε σου εξασφαλίζει τα προς το ζην μέσω της ενασχόλησης με τη μουσική. Και η μισοάδεια εικόνα του χώρου χτες, πιθανότατα εξηγεί το γιατί. Προσωπικά, έναν εκνευρισμό για το γεγονός τον είχα. Τα παιδιά, αν κρίνω από το εκπληκτικό παίξιμό τους, πιθανότατα όχι. Όμως είναι τόσο καλοί που θα απογοητευθώ αν δε τους δω να κάνουν μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό.

Φωτογραφίες/video: v_era