Περιμένοντας έξω από το Piraeus Academy, και βλέποντας το σύνθετο μωσαϊκό του κόσμου που περίμενε και έμπαινε στο venue, μόνο αισιόδοξος θα μπορούσα να ήμουν. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το live στο συγκεκριμένο μάλιστα venue (υπέροχη αφίσα btw), είχα μία ανησυχία για το κατά πόσο θα γεμίσει, μιας και πρόκειται για αρκετά μεγάλο χώρο. Ευτυχώς οι ανησυχίες μου διαψεύστηκαν, η προσέλευση του, αρκετά ετερόκλητου, κοινού ήταν πολύ παραπάνω από ικανοποιητική, ο χώρος γέμισε με καλά vibes και όλα έδειχναν πως είχαμε μπροστά μας μια υπέροχη βραδιά.

Ακριβώς στην ώρα που είχε ανακοινωθεί, πάτησαν στο σανίδι οι φοβεροί και τρομεροί Tardive Dyskinesia. Μιας και δεν είμαι -ήμουν- ο μεγαλύτερος φαν τους, και δεν τους είχα ξαναδεί live, ήμουν εντελώς απροετοίμαστος για το χαστούκι που θα έτρωγα. Επαγγελματικό στήσιμο, αέρας τεράστιας μπάντας και ένας ήχος βγαλμένος από τα πιο υγρά όνειρα κάθε ηχολήπτη. Οι TD έδωσαν την ψυχή τους πάνω στη σκηνή, χωρίς “ψαγμενιές” και “ποζεριές”, αλλά και χωρίς το “παγωμένο” και ακίνητο pattern στο οποίο μας συνηθίζουν τα διάφορα progressive και τεχνικά συγκροτήματα.

Ο τραγουδιστής (Μάνθος) όργωσε τη σκηνή, με αέρα Anselmo και λαρύγγι από την κόλαση, έδωσε ψυχή και πόνο και κέρδισε το κοινό εύκολα, αλλά όχι ολοκληρωτικά, καθώς έβλεπες ακόμα κάποια πρόσωπα με ύφος “ίου, τι κάφροι είναι αυτοί”. Λογικό, μιας και ξεφεύγουν από τον τυπικό ορισμό του progressive metal. Η υπόλοιπη μπάντα, χωρίς πολλές φανφάρες και πανηγύρια, έκανε τη δουλειά της άψογα και με ευκολία μπαρουτοκαπνισμένων επαγγελματιών. Το rhythm section ήταν ακλόνητο και οι κιθάρες πραγματικά άψογες, με απόλυτα διακριτό μεταξύ τους ήχο, κάτι που θεωρώ εξαιρετικό και μου δείχνει πως οι άνθρωποι ξέρουν τι θέλουν από τον ήχο τους, αλλά και πως να το βγάλουν. Το set, δικαίως, βασίστηκε στο τελευταίο τους album, Harmonic Confusion, και η κορυφαία τους στιγμή, κατά τη γνώμη μου, ήρθε στο Mastodonικό Thread of Life.

Στο μυαλό μου οι TD είναι καθαρά συναυλιακό συγκρότημα, και μετά από το live αυτό σίγουρα κέρδισαν ένα τουλάχιστον νέο fan.

Έπειτα από ένα σύντομο διάλλειμα, βγήκαν -σχεδόν- στην ώρα τους οι POEM, έχοντας πιο “δύσκολο” και “ανοιχτό” ήχο από τους TD, με την ένταση αρκετά ανεβασμένη και τα drums ένα κλικ πάνω από όλους τους άλλους, Παρόλα αυτά τίποτα δεν ήταν ικανό να σταματήσει τη μηχανή αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας που λέγεται Γιώργος Προκοπίου. Αεικίνητος και χαμογελαστός, δεν σταμάτησε να παροτρύνει και να ευχαριστεί τον κόσμο, τις άλλες μπάντες, το σύμπαν ολόκληρο…! Λατρεύω τη φωνή του και τις μελωδίες του, και ενθουσιάστηκα με την ζωντανή απόδοση των αντικειμενικά απαιτητικών φωνητικών γραμμών του. Σαφώς ανεβασμένοι από την πρόσφατη περιοδεία τους, και αρκετά αεράτοι, έδειχναν να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα. Όλη η μπάντα ήταν εξαιρετικά δεμένη, κάνοντας τα κομμάτια τους να φαίνονται πολύ εύκολα παικτικώς. Το set τους βασίστηκε στο εξαιρετικό Skein Syndrome με μία μικρή εξαίρεση στο Giant από τον πρώτο τους δίσκο, The Great Secret Show. Το κλείσιμο με το κλειστοφοβικό Remission of Breath ήταν για μένα η καλύτερη στιγμή του set τους, χωρίς όμως να μπορώ να παραλείψω μια αναφορά και στα Weakness και Fragments.

Για τους Need μου είναι δύσκολο να γράψω και να είμαι αντικειμενικός. Τους θεωρώ το καλύτερο συγκρότημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και δε θα σταματήσω να το λέω. Μετά από αμέτρητα live, αλλά και εκείνη την ασύλληπτη βραδιά στο Κύτταρο στις 21/4 ήξερα (ξέραμε;) ακριβώς τι να περιμένουμε από μία μπάντα που έχει αποκτήσει τρελό momentum έπειτα από τις περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική.

Στην ώρα τους και αυτοί λοιπόν βγήκαν στο σανίδι, με το Βίκτωρα ξανά “κάτω” από τις χαμηλές συχνότητες και η ανυπομονησία και η λαχτάρα στο full. Προηχογραφημένα μέρη, γυναικεία φωνητικά, ατμόσφαιρα και πάμε για Rememory. Εκεί δυστυχώς ήρθε η πρώτη σφαλιάρα της βραδιάς. Πνιγμένος ήχος με το μπάσο και τα πλήκτρα στο θεό και η κιθάρα πουθενά. Πάγωσα. 'Εβλεπα μπροστά μου μία μπάντα που τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή, με το Γιάννη να καταθέτει ψυχή, το Στέλιο να παριστάνει το χταπόδι και το Γιώργο να φέρνει σε απανωτούς οργασμούς την εφτάχορδη PRS του, αλλά η πληροφορία που έφτανε στα αυτιά μου ήταν εντελώς διαφορετική. Αργότερα η ήχος έστρωσε, αλλά δεδομένου και του σύντομου set, “κόστισε” στο συγκρότημα σχεδόν το μισό set. Ένα set το οποίο βασίστηκε στο Hegaimas με το Tilikum να κλέβει για άλλη μια φορά την παράσταση (κάπου εκεί έστρωσε και ο ήχος) και να αποδεικνύει πόσο τεράστια κομματάρα είναι. Ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα με τα προηχογραφημένα καλύφθηκε άριστα και με επαγγελματισμό από την μπάντα και, πραγματικά, εάν δε το ανέφερε ο Γιάννης, κανείς δε θα το είχε πάρει χαμπάρι. Η μπάντα όπως έγραψα και νωρίτερα, μετά τις περιοδείες είναι τρομερά φορμαρισμένη και δεμένη. Μετά το “hitάκι” τους Mother Madness λοιπόν έφτασε η ώρα για το κλείσιμο του live. Η κρυφή μου ελπίδα να κλείσουν με το Orvam (το καλύτερο τους τραγούδι κατά την ταπεινή μου, πάντα, άποψη) έσβησε με τις πρώτες νότες του αριστουργηματικού Hegaimas. Ακολούθησε ένα εικοσάλεπτο progressive ευτυχίας, με την μπάντα να αποδίδει Α-ΨΟ-ΓΑ τα δύσκολα θέματα, με πάθος και συναίσθημα. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω εδώ στα φωνητικά του Αντώνη, τα οποία δένουν τόσο εξαιρετικά καλά με τα πρώτα, οι φωνές, οι συχνότητες, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, είναι απλά σωστές, είναι εκεί που πρέπει και αυτό ακριβώς που χρειάζεται. Χάρηκα πολύ που είδα κόσμο να τραγουδάει τους στίχους του τραγουδιού, εκτός από τους γνωστούς – άγνωστους που είμαστε σε κάθε live τους. Οι Need μας αποχαιρέτησαν με ένα όμορφο sing along και λιγουλάκι λιγωμένους λόγω του σύντομου σετ.

Εν κατακλείδι, το project “Prog Over Athens” ήταν όσο φιλόδοξο έπρεπε να είναι, δικαιώθηκε όμως πλήρως. Μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τρεις σπουδαίες, διεθνών προδιαγραφών, μπάντες να παίζουν μαζί. Έδωσε σε πολύ κόσμο την ευκαιρία να ανακαλύψει κάτι καινούργιο. Μοναδικό παράπονο μου, και ίσως και αρκετών που ήταν στο Piraeus Academy εκείνη τη βραδιά, ήταν τα σύντομα set. Κατανοητό μεν, γιατί διαφορετικά θα κλείναμε οχτάωρο εκεί μέσα, αλλά από την άλλη, ίσα που προλάβαινες να γλυκαθείς με την κάθε μπάντα.

Συγχαρητήρια σε όλους λοιπόν, διοργανωτές, μπάντες, τεχνικούς και κοινό. Ελπίζω, και είμαι σχεδόν βέβαιος, πως στο μέλλον θα γίνουν αρκετά παρόμοια εγχειρήματα ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα την πλούσια πλέον και αξιολογότατη ελληνική metal -και όχι μόνο- σκηνή.

Μέχρι τότε...

Dig deep

Dig more.

Kείμενο: Αντώνης Σουβατζής

Φωτογραφίες/video: v_era