Ωραία βραδιά προχτές (Σάββατο 13/1) στο πάντα ζεστό Αν Club, που και χιόνια να έχει έξω, ξέρεις πως αν κατέβεις τα σκαλιά του, η ατμόσφαιρα και η μουσική πάντα θα σε κάνουν να αισθανθείς cosy. Είναι αξίωμα. Αυτό συνέβη και κατά την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του madebygrey (τίτλος αυτού: #grief). Η ακόμα καλύτερη φάση όμως σε όλο το σκηνικό ήταν ότι της παρουσίασης προηγήθηκαν οι Their Methlab, μια άγνωστη σε εμένα μπάντα, που αποτέλεσε όμως μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Λίγο μετά τις 21.30, και με το Αν να έχει αρκετό κόσμο για τα δεδομένα που έχουμε πλέον συνηθίσει (του να μην έχουν κόσμο οι περισσότερες συναυλίες) εμφανίστηκαν οι Their Methlab. H μπάντα (έμαθα μετά) είναι μαζί από το 2011 αλλά με διαλείμματα. Βρίσκονται τώρα μπροστά στο σημαντικό εκείνο βήμα της κυκλοφορίας του πρώτου τους δίσκου. Από αυτά που άκουσα, νομίζω πως η φάση που περνάει η μουσική παραγωγή στην Ελλάδα αλλά και το είδος και ύφος μουσικής που αρέσει (σκληρός ήχος, με την ευρεία έννοια) τους “κάθεται ταμάμ”. Ονόματα στα τραγούδια που έπαιξαν ακόμα δεν έχουν δώσει, αλλά αυτό είναι μάλλον λεπτομέρεια. Πάντως στα 40 περίπου λεπτά που τους ακούσαμε, έδειξαν ότι δεν αστειεύονται. Αν δεν κάνω λάθος ακούσαμε 6 ή 7 συνθέσεις, που ήταν όλες “φωτιά”. Οι Δημήτρης και Μιχάλης Σπανός (κιθάρα, μπάσο) και Νίκος Βαταλάχος (ντράμς) τα έσπασαν κυριολεκτικά (κάπου στη μέση του set έσπασε μια χορδή κιθάρας αλλά το “κενό” καλύφθηκε υπέροχα με τζαμάρισμα από τους υπόλοιπους δύο, σα να μη συνέβη δηλαδή). Άλλοτε θύμιζαν Karma To Burn, με βαριά κιθαριστικά riffs να σαρώνουν την ατμόσφαιρα (στο πρώτο κομμάτι που ακούσαμε), άλλοτε το πλαίσιο ήταν πιο μελωδικό και έφερνε κάπως στο μυαλό τους God Is An Astronaut (στο δεύτερο κομμάτι που ακούσαμε) συχνά μας ταξίδευαν στις riffάτες αλλά ψυχεδελικές στιγμές των πρώιμων Porcupine Tree, ενώ υπήρξαν και περάσματα που ακουμπούσαν στο απόκοσμο heavy rock των Tool. Πάντως όλα αυτά είχαν τη δική τους προσωπική σφραγίδα πράγμα που δείχνει ότι το έχουν δουλέψει πολύ το πράγμα. Σαν τελευταίο κομμάτι επέλεξαν ένα με όνομα. Ήταν το Golden Bond Of Ambition από το ομώνυμο ΕP τους του 2013, που μου θύμισε πολύ έντονα 65daysofstatic και μου τίναξε τα μυαλά.

Μετά από αυτή τη μουσική καταιγίδα ήρθε η ώρα για το κυρίως μενού, πού έγινε μπροστά σε αρκετό κόσμο και ξεκίνησε γύρω στις 22.30. Το εντυπωσιακό με τον Αντώνη Χατζημιχάλη (a.k.a madebygrey) είναι ότι μπόρεσε να κινητοποιήσει τόσους μουσικούς για να συμβάλουν στην παρουσίαση του #grief. Επτά άτομα επί σκηνής, μεταξύ των οποίων και μουσικοί από άλλες γνωστές μπάντες του χώρου. Αυτό από μόνο του λέει ήδη πολλά πράγματα και δείχνει την αποδοχή που απολαμβάνει, αρχικά από τους συναδέλφους του.

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, μετά από ένα σύντομο Intro, και ένα σχετικά αγχωμένο “ευχαριστούμε” του Αντώνη, περάσαμε στην παρουσίαση του άλμπουμ. Ακούσαμε όλο το #grief, με λίγο αλλαγμένη σειρά στα τραγούδια ενώ νομίζω πώς υπήρξε και αυξομείωση στη διάρκεια μερικών. Όπως και κατά την ακρόαση του δίσκου, έτσι και στη live εκτέλεση τους, μου άρεσε ιδιαίτερα το εναρκτήριο ρυθμικό Beautiful Strange Otherness.

Είναι πολύ ωραίο αυτό που πέτυχαν, το βράδυ του Σαββάτου, οι μουσικοί. Κάτι που δεν κατάλαβα στο δίσκο, αλλά όμως ένιωσα στη συναυλία (ίσως λόγω των βιολιών και σίγουρα επειδή είχα το τρομπόνι στο ένα μέτρο απόσταση, όλα “ζωντανά” και έντονα) είναι ότι έβλεπα μπροστά μου μια μπάντα που γεφυρώνει τις μουσικές των Beirut και των Devotchka με αυτές των Anathema. Μεγάλο κατόρθωμα.

Λίγο πριν το τέλος ακούσαμε το εξαιρετικό post έπος Nothing Burns Twice (από το I have written a wicked book​,​ and feel spotless as the lamb του 2013) που ήταν και πιο γνωστό στον κόσμο και έτσι τα κεφάλια κουνήθηκαν ακόμα περισσότερο. Σαν τελευταίο κομμάτι -όπως είναι και στο δίσκο- ακούσαμε το φοβερό Waltz Of Denial και ακούγοντας το (και βλέποντας τα δυο βιολιά πάνω στη σκηνή) συνειδητοποίησα πόσο πολύ ταιριάζει στο post rock (και πόσο απαραίτητο είναι για να υπάρξει μια διαφοροποίηση) και την ορχηστρική rock γενικότερα, η χρήση εγχόρδων και ειδικά ηλεκτρικού βιολιού.

Για να μη μιλάμε μόνο για τα θετικά, σαφώς και υπήρχαν κάποια κομμάτια που δε μου άρεσαν τόσο, που τα βρίσκω λίγο πιο υποτονικά και χλιαρά για τα γούστα μου, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Επίσης θα ήθελα να ήταν λίγο μεγαλύτερη η διάρκεια του set, αλλά και να ακολουθούσε κάποιο encore (δε ξέρω αν είχε σχεδιαστεί και δεν έγινε) έτσι ώστε να αισθανθώ πιο πλήρης φεύγοντας (νομίζω το αισθάνθηκαν αυτό αρκετοί), αλλά εντάξει καμιά φορά “Ουκ εν τω πολλώ το ευ”.

Υ.Γ: Δυο πραγματάκια ακόμα: 1. Mε το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους τι θα γίνει; Δε ξέρω τι άλλο πρέπει να γράψω αλλά μάλλον θα αποδεχθώ τη μοίρα μου. Η μουσική σκοτώνει. 2. Πολύ ομιλία κατά τη συναυλία από το κοινό. Πολύ δυσάρεστο να το ακούς, ειδικά σε σημεία που τα κομμάτια είχαν λιγότερη ένταση. Χαλάει όλη η προσπάθεια του καλλιτέχνη να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα. Αυτό. Φτάνει με τη γκρίνια μου.

Ευχαριστούμε πολύ τον Αντώνη Χατζημιχάλη για την πρόσκληση.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που μας έδωσε ο Αντώνης Χατζημιχάλης.

Φωτογραφίες / video: v_era