Τo Σάββατο 9/6/2018 βρεθήκαμε στην Αγία Άννα της Βόρειας Εύβοιας, σε ένα ιστορικό για την περιοχή γεγονός. Αναφερόμαστε στο πρώτο Agianna Music-Fest που συγκέντρωσε πολύ δυνατά ονόματα του ευρύτερου rock χώρου καθώς και αρκετό κόσμο. Θα μας συγχωρέσουν τα συγκροτήματα, αλλά στην περιγραφή της ημέρας, θεωρώ πως αξίζει να δώσουμε λίγο παραπάνω έκταση σε αυτό καθ’αυτό το γεγονός (την διοργάνωση του φεστιβάλ δηλαδή, καθότι νεότευκτο), σε σχέση με το κομμάτι των live εμφανίσεων.

Μιλάμε όντως για ένα ιστορικό γεγονός. Και θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια σε πάρα πολύ κόσμο. Και στους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά και σε όλους τους τριγύρω. Γιατί και αυτοί διετέλεσαν το –σημαντικό- ρόλο τους, είτε με τη στήριξή, είτε με την ανοχή τους απλά. Για παράδειγμα, πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον κύριο που το μπαλκόνι του βρισκόταν στα 30 μέτρα πλάι από τη σκηνή, που -μαζί με την οικογένεια- καθόταν εκεί μέχρι αρκετά …αργάμιση και παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα. Οk! Headbanging μπορεί να μην έκανε, αλλά ήταν εκεί! Ούτε παραπονέθηκε, ούτε φώναξε την αστυνομία, συμμετείχε απλά με τον τρόπο του.

Αυτό που συναντούσε κανείς πρώτο, με το που έφτανε στην Αγιάννα (όπως την λένε οι ντόπιοι), ήταν το έξυπνο στήσιμο της μικρής σκηνής. Η κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται στην παραλία. Επειδή ο χώρος ήταν σχετικά μικρός, οι διοργανωτές αριστοτεχνικά την τοποθετήσαν έτσι ώστε να κοιτά προς την παραλία. Κέρδισαν έτσι πολύ χώρο και στην ουσία “κέρδισαν” και θεατές, καθ’ότι πάρα πολύς κόσμος είδε όλο το live αραχτός στην αμμουδιά, με το κύμα να σκάει δίπλα του.

Εμείς, που φτάσαμε πολύ νωρίς, (αρκετές ώρες πριν τις 17.00 που θα ξεκινούσε το όλο) είδαμε και το "τρέξιμο" των ανθρώπων που προσπαθούσαν να ρυθμίσουν τα πάντα ώστε όλα να κυλήσουν ομαλά. Από το soundcheck πάντως (που δονούσε όλη την περιοχή) γινόταν αντιληπτό ότι χωρίς τη συναίνεση, την ανοχή και την συμπόρευση όλων στην πόλη, δε θα υλοποιούταν κανένα από τα σχέδια.

Φυσικά όλα αυτά δε θα είχαν κανένα νόημα αν δεν υπήρχαν οι καλλιτέχνες και οι μπάντες. Κατ’αρχάς, να σημειώσουμε ότι το πιο ωραίο σκηνικό που μπορούσε να παρατηρήσει κανείς είναι η παρεΐστικη ατμόσφαιρα, η φιλία και η συναδελφικότητα μεταξύ των μελών των συγκροτημάτων. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε κάθε live μπάντας, οι φανατικότεροι στο κοινό ήταν οι φίλοι τους από τις άλλες μπάντες.

Το ξεκίνημα έγινε με…βουτιά στη θάλασσα. Πάνω στο κολύμπι και το αραλίκι άρχισε να ακούγεται μια πανέμορφη κιθαριστική μελωδία συνδυασμένη τέλεια με… καλοκαιρινό beatακι. Το live είχε ξεκινήσει και παρά τον ήλιο που «έκαιγε» (λίγο πριν τις 18.00), κινηθήκαμε -με το θαλασσινό νερό να στάζει από πάνω μας- σα μαγεμένοι, προς τη σκηνή. Εκεί οι Generators, μια ομάδα ντόπιων καλλιτεχνών, έπαιζε με τα laptops, το μπάσο και την κιθάρα, πραγματικά υπέροχα πράγματα. Δεν ξέρω ποιες είναι οι επιρροές τους, πάντως αυτά που άκουγα με έκαναν να σκεφτώ πως “Οι Can και οι Neu! άφησαν φοβερή κληρονομιά πίσω τους”. Ευχάριστη έκπληξη η μπάντα και μπράβο στους Ευριπίδη Ζαφείρα (Κιθάρα, φωνή), Δανιήλ Ζαφειρόπουλο (Μπάσο), Σταμάτη Καραβαγγέλη (Synths, Drum Machine, Έρμη Σαμιώτη (Synths, Mix). (Δείτε εδώ)

Συνέχεια με τους Lazy Man’s Load και τέρμα τα γκάζια με το “καλημέρα”! Η μπάντα έβαλε τα δυνατά της και, παρότι η ζέστη ήταν έντονη, κατάφεραν να ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερους από την παραλία, “τραβώντας” τους προς τη σκηνή. Παράλληλα, σιγά-σιγά έφταναν κι άλλα αυτοκίνητα με κόσμο (κάτι που συνεχίστηκε για πολύ ώρα), και όσο οι LML “τα έσπαγαν” με τους hard rock / stoner ήχους τους (οι ίδιοι τον αποκαλούν “swampalyptic chaos rock” και …ότι καταλάβατε!), τόσο το πράγμα άρχιζε να θυμίζει συναυλία. Στη μία ώρα περίπου του set ακούσαμε εκτός των άλλων και τα δυο πρώτα singles που κυκλοφόρησαν, τα Start Breathing και Persian Mistress, αλλά και το ωραίο Strychnine Juke Joint που αν κατάλαβα καλά το γράψανε σχεδόν στη διαδρομή για την Αγιάννα…(μια ιδέα εδώ)

Γύρω στις 20.00 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Mr. Highway Band. Η alt country / southern μπάντα του Γιάννη Αφέντρα (γνωστή και από τα Mr. Highway Festival που διοργανώνει με επιτυχία επί χρόνια) έδωσε άλλο χρώμα στο live. Οι ήχοι τους -φυσιολογικά μάλλον, λόγω είδους- ήταν ευρύτερης αποδοχής, ενώ την παράσταση έκλεψε το σκηνικό με το μικρό γιο του Γρηγόρη Ψαλτάκου (τραγουδιστή της μπάντας). Τον ανέβασε πάνω στη σκηνή, τραγούδησαν παρέα και ο μικρός έσβησε τα κεράκια για τα γενέθλια του, με όλο τον κόσμο να του εύχεται! Στη μία περίπου ώρα ακούσαμε πάνω από δέκα κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στον πιο πρόσφατο, περσινό δίσκο τους, The Rebel Artist. Προσωπικά ξεχώρισα τα Story of my Life (δείτε το εδώ) , το δυναμικό Time Machine, το αντιπροσωπευτικό alt/country Forever και φυσικά το Revolution που έκλεισε το set τους. Όμορφη και η διασκευή του Turn The Page του Bob Segar.

Επόμενος στη σειρά ήταν ο Βασίλης Σπυρόπουλος, γνωστός μας από τους ιστορικούς Σπυριδούλα. Την ώρα που ο ήλιος έδινε τις τελευταίες του μάχες για να παραμείνει ορατός, το δίδυμο των Double Trouble ήρθε να ρίξει την ένταση, να μας κάνει να χαλαρώσουμε με blues ήχους και να μεταφερθούμε νοητά στη Νέα Ορλεάνη. Με το ασύλληπτα καλό παίξιμο κέρδισαν το σεβασμό μου, παρά το γεγονός ότι το είδος δεν είναι στις πρώτες προτιμήσεις μου. Ο μουσικός, δε, που συνόδευε τον Βασίλη, ο Blue John Πανέρης, έδωσε σεμινάριο σωστής αμερικάνικης προφοράς στο τραγούδι του. Ένα θέμα που το έχουμε θίξει πολλάκις σε αυτό το site. Γενικώς η προφορά, όταν τραγουδάς, είναι σημαντικό να είναι σωστή. Πόσο μάλλον όταν τραγουδάς blues /country / americana. Εύγε του! (δείτε τους εδώ)

Είχε έρθει η ώρα του Στέλιου Μαγαλιού και των Sober On Tuxedos. Φάνηκε από την αρχή το πράγμα, ότι δε θα άφηναν τίποτα όρθιο. Με το που έπιασε το μικρόφωνο o Στέλιος, κατευθείαν κάλεσε τον κόσμο να αφήσει την παραλία και να έρθει να συμμετέχει άμεσα στο heavy rock / hard rock / stoner πανηγύρι τους. Καθ’όλη τη διάρκεια του εκρηκτικού live, μιλούσε στον κόσμο, έδινε “οδηγίες” πως να κινηθούμε, πως να τραγουδήσουμε, ώστε να πάρουμε μέρος όλοι σε ένα interactive πάρτι. Φυσικά και το πέτυχε, με την αρωγή της άψογης και κεφάτης μπάντας αλλά και κομματιών με δυναμίτη μέσα τους, όπως τα δικά τους Hey You, Swagger, Best Of Me αλλά και εξαιρετικές επιλογές σε διασκευές όπως Gardenia (Kyuss), Before I Forget (Slipknot) και το out of this world κλείσιμο του live με Ace Of Spades και Karakolia (VIC). (Δείτε εδώ)

Η ημέρα βάδιζε προς το τέλος της. Ήδη τα πρώτα δείγματα κούρασης του κόσμου από τον ήλιο, τον χορό και την ένταση της ημέρας, άρχιζαν να φαίνονται κατά το soundcheck των The Big Nose Attack. Νομίζω πως το πρόγραμμα ελαφρώς είχε ξεφύγει χρονικά, και σίγουρα κάποιοι από τους ντόπιους άρχισαν να κινούνται προς τα σπίτια τους. Όπως και να έχει όμως, με το που ανέβηκαν οι “επιτιθέμενες μύτες”, πήραμε όλοι “τα πάνω” μας. Η εμφάνιση τους ήταν άκρως επαγγελματική, εμφάνιση μεγάλης μπάντας. Για να μη παρεξηγηθώ με τον όρο, δεν εννοώ “επαγγελματική νίκη” που λέμε στο ποδόσφαιρο (νίκη δηλαδή, με 1-0 και βαρετό παιχνίδι). Καμία σχέση! Είχα να τους δω 2 χρόνια (από την εμφάνισή τους στη Γεωπονική) και η βελτίωση τους είναι σημαντικότατη. Όχι πως τότε δεν ήταν καλοί, όμως στην Αγιάννα το παίξιμο ήταν τέλειο. Ο ήχος της κιθάρας βαρύς και γεμάτος, τα τύμπανα ανησυχούσα μήπως προκαλέσουν τσουνάμι, η συνεννόηση τους άψογη (με ένα νεύμα όλα) και η επιλογή κομματιών σωστή: Dirty Emma, 50 Shades Of Shame, Down With Me, Yeah (That Girl), Left Alone (μεταξύ άλλων) και ένα Foxy Lady του Δημητράκη του Hendrix, έτσι για να…spice up λίγο παραπάνω τη βραδιά.

Λίγο μετά τη μία, τους λίγους που μπορούσαν να κρατηθούν όρθιοι, και τους αρκετούς που άραζαν στην παραλία και άκουγαν από απόσταση, ανέλαβαν να χαλαρώσουν μουσικά οι All Night Groovers. Νομίζω, πως παρά το προχωρημένο της ώρας, το τρίο (κιθάρα, κοντραμπάσο, τύμπανα) με το κέφι, το σκερτσόζικο παίξιμο και τις έξυπνες επιλογές κομματιών (με αρκετές όμορφες διασκευές), έκαναν τον κόσμο να περάσει καλά με τους rockabilly ρυθμούς τους και βοήθησαν στο να σβήσει όπως πρέπει η βραδιά. Με χορό! (μιά ιδέα εδώ)

Κλείνοντας οφείλουμε να επανέλθουμε στα της διοργάνωσης. Να επικεντρώσουμε στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, μαζί, μπόρεσαν να δουν το λογικό, να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν κάτι σπουδαίο. Γι’αυτό πέτυχε το festival! Ο δήμος ήταν αρωγός, οι διοργανωτές έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες, οι ντόπιοι στήριξαν, οι επαγγελματίες το ίδιο (άλλωστε όλοι κάτι λίγο θα κέρδιζαν από την προβολή του τόπου τους). Θαύματα μπορούν να γίνουν αν λειτουργούν όλα έτσι. Κάτι που δυστυχώς δε το βλέπουμε καθόλου συχνά στην Ελλάδα, τη συνεννόηση και την δυνατότητα να διακρίνουμε δηλαδή το κοινό συμφέρον. Φυσικά και εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και ίσως να υπάρχουν και πράγματα που μπορούν να βελτιωθούν. Χρόνος μέχρι του χρόνου θα υπάρχει και για αυτό.

Μία πρόταση, παραπάνω, είναι η καλύτερη διαφήμιση για να έρθει περισσότερος κόσμος του χρόνου. Ξαναγράφω: “…πάρα πολύς κόσμος είδε όλο το live αραχτός στην παραλία, με το κύμα να σκάει δίπλα του…”. Μπορείτε να φανταστείτε καλύτερο σκηνικό από αυτό;

Φωτογραφίες / videos: v_era