Το βράδυ του Σαββάτου, όσοι γεμίσαμε το Gagarin205, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ηχητικό τοίχο. Πέσαμε πάνω του με φόρα, ο τοίχος μας έριχνε χαστούκια και τα αυτιά ακόμα βουίζουν. Και θα βουίζουν για καιρό. Τα χαστούκια θα έπεφταν πιθανότατα και από τον ίδιο τον Ty Segall αν μάθαινε ότι κάποια στιγμή νωρίτερα μέσα στη μέρα τόλμησα να σκεφτώ: “Mundial έχουμε το βράδυ, η Κροατία απέκλεισε την Ελλάδα από αυτό, να μη κάτσω να τη δω;!”. Χαζή σκέψη, ανεπίτρεπτο δίλλημα ακόμα και για ποδοσφαιρόφιλο του επιπέδου μου, και ευτυχώς τελικά επικράτησε η λογική. Νωρίτερα βέβαια με καλόπιασαν οι The Bonnie Nettles που για άλλη μια φορά μας ταρακούνησαν με τις psyche groovies τους. Κατόπιν, κάποιες αρχικές φαπούλες που προϊδέαζαν για το τί θα ακολουθήσει, μας έριξαν οι Chickn, τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά και μου δικαιολόγησαν απόλυτα το hype γύρω από το όνομά τους.

Κεφάλαιο πρώτο

Τhe Bonnie Nettles. Δε ξέρω αν αυτοί έχουν κουραστεί να παίζουν (δε νομίζω), εμείς στο Sliding δεν έχουμε κουραστεί να τους βλέπουμε. Ακόμα δίσκο δεν έχουν κυκλοφορήσει, αλλά από live εμφανίσεις άλλο τίποτα. Και εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν. Θα σας παραπέμψω σε παλαιότερες κριτικές μας (που τα λέμε ωραία και ξεκάθαρα για την φάση τους, εδώ και εδώ). Είναι απολαυστικοί και κάθε φορά αποκτούν και ένα κλικ περισσότερης άνεσης και οι Stone Roses μαζί με τους Brian Jonestown Massacre είναι σίγουρα περήφανοι για τα "δημιουργήματά" τους. Ένας παραπάνω λόγος που τους “πάω” πολύ είναι ότι (όσο και αν μου αρέσει και στηρίζω ΚΑΙ τον stoner/heavy ήχο) επιτέλους ξεχωρίζει και μια Ελληνική μπάντα που δεν ακολουθεί αυτόν τον μουσικό δρόμο, αλλά το πάει κάπου αλλού.

Υ.Γ.: Η πρώτη τους (αν δε κάνω λάθος) «μεγάλη» σκηνή δε τους «κατάπιε». Ίσα-ίσα που ανέδειξε το στυλάκι τους ακόμα περισσότερο. Παρολ’αυτά νομίζω πως η κυκλοφορία δίσκου αποτελεί επιτακτική, πλέον, ανάγκη, καθώς αυτή θα βοηθήσει στο να εξελιχθεί κι άλλο η σκηνική παρουσία τους.

Κεφάλαιο δεύτερο

Οι Chickn έχουν σηκώσει πολύ σκόνη τα τελευταία χρόνια με τις κυκλοφορίες, τα live και το attitude τους. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το δεύτερο LP τους, Wowsers, το οποίο έλαβε πολύ καλές κριτικές από το μουσικό τύπο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Το Σάββατο επιβεβαίωσαν με το παραπάνω όλα τα ανωτέρω. Και παρότι το είδος της μουσικής τους δεν είναι από τα καλύτερα μου (glam rock ανακατεμένο με επιρροές από Frank Zappa), προκάλεσαν πανικό στο σχεδόν γεμάτο Gagarin. Η μουσική τους, το φανταχτερό ντύσιμό τους και το όλο στυλ παρέπεμπαν σε seventies παροξυσμό που παρέσυρε σε χορό τους πάντες. Εκπληκτικό πάθος από όλους τους μουσικούς (ο Παντελής Καρασεβδάς στα ντραμς με εντυπωσίασε με την εκφραστικότητα του), μπρίο και σημαντική βοήθεια στα φωνητικά (πλάι στον Άγγελο Κράλλη) από τη Σήλια Τσιούφη. Τη μερίδα του λέοντος στο set έλαβε όπως ήταν φυσικό το Wowsers, και με το Zappίστικο Too Many Parables, το “glammy” Am I Cher?, την χαρούμενη και speedάτη διάθεση του Elevational Love Of Frank Zappa και το 70’s groovy China Must Win, έστρωσαν εξαιρετικά το δρόμο για τη μουσική επέλαση του Segall και της Freedom band του…

Κεφάλαιο τρίτο

Fan του Ty Segall δεν ήμουν, μάλλον όμως μετά το live του Σαββάτου προς τα εκεί το πάω. Σίγουρα πάντως δε με βοήθησε ο ήχος που στην αρχή ήταν αποκαρδιωτικός, αλλά ευτυχώς στην πορεία -κάπως- βελτιώθηκε. Χαρακτηριστικά να πω, πως στο κάγκελο και αριστερά που βρέθηκα, τη φωνή του Ty δε μπορώ να πω πως την άκουσα, τουλάχιστον για κάνα μισάωρο. Ανεξάρτητα από αυτό, η ένταση και η δύναμη που έβγαινε από τη σκηνή, δε γινόταν να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Αρχικά, αυτό που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ήταν η διάταξη της μπάντας. Όλοι -πλην του ντράμερ- σχεδόν στην ίδια ευθεία, με τον Ty στη μία άκρη. “No frontman, just music” φάση! Έτσι, οι μουσικοί μπορούσαν με ένα νεύμα να συνεννοούνται. Υπήρχε ένας διαρκής “διάλογος” μεταξύ των κιθάρων, και τα τζαμαρίσματα σου δινόταν η αίσθηση ότι πλάθονταν εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια σου.

Ο Αμερικανός indie/garage συνθέτης και καταπληκτικός κιθαρίστας, για περίπου μιάμιση ώρα δεν άφηνε, τόσο τη μπάντα του όσο και το κοινό, να πάρουν ανάσα καθώς το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο, σχεδόν χωρίς κενά! Παρά την μεγάλη, σε σχέση με την ηλικία του, δισκογραφία, έδωσε αρκετό βάρος στο φετινό Freedom’s Goblin απ’ όπου ακούσαμε μεταξύ άλλων τα My Lady's on Fire, Funny Dog, Alta. Παράλληλα, και με αρκετό “πείραγμα”, ακούσαμε το, βαρύ και ασήκωτο, Wave Goodbye (Slaughterhouse, 2012), το φοβερό Love Fuzz (Twins, 2012), το Ceasar και το πιασάρικο Girlfriend (και τα δύο από το Melted του 2010).

To τέλος ήταν εκπληκτικό, επιβλητικό, μεγαλειώδες. Ακούσαμε το She, που από μέσα του αναδυόταν το Masters Of The Universe και όλο το venue σηκώθηκε στο αέρα! Από τις πιο δυνατές συναυλιακές στιγμές των τελευταίων χρόνων…

Το κεφάλι ακόμα “γυρίζει”, τα αυτιά έχουν βουλώσει. Μπράβο στον Ty και την απίστευτη μπάντα του, είμαι σίγουρος πως θα τον ξαναδούμε σύντομα. Α, και οκ, για την ιστορία: Η Κροατία κέρδισε 2-0 τη Νιγηρία…

Φωτογραφίες / videos: v_era