Tο Sliding Backwards βρέθηκε στα μέσα Αυγούστου στο Βερολίνο, προσκεκλημένο του Pop-Kultur Festival 2018. Θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας με λίγα λόγια και περισσότερες φωτογραφίες (μία, είναι χίλιες λέξεις άλλωστε).

Το Pop-Kultur διοργανώνεται στο Βερολίνο για τέταρτη συνεχή χρονιά, και δεύτερη στο χώρο του Kulturbrauerei. Αυτό φανταστείτε το σα την Τεχνόπολη της Αθήνας, πρώην ζυθοποιεία, στο οποίο υπάρχουν πολλές κλειστές αίθουσες κατάλληλα διαμορφωμένες για live και εκδηλώσεις. Στον περιφραγμένο από τα παλαιά πέτρινα κτήρια χώρο, υπάρχει μια μεγάλη αυλή στην οποία οι διοργανωτές είχαν τοποθετήσει τα περίπτερα τους. Διαφόρων τύπων φαγητά, κιόσκι για καφέ, bars, merchandise των συγκροτημάτων, εκδοτήρια εισιτηρίων, info-points κ.α. Ο χώρος δεν είναι τεράστιος (η παρομοίωση με το Γκάζι είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα), παρολ’αυτά συστεγάζονται εκεί γραφεία, complex με σινεμά (που λειτουργούσε κανονικά καθ’όλη τη διάρκεια του festival) καθώς και ένα μεγάλο σουπερμάρκετ που επίσης λειτουργούσε μέχρι αργά και ήταν ευλογία. O λόγος; Ο έλεγχος των εισιτηρίων -το βραχιολάκι που έπαιρνε ο καθένας, αντίστοιχο με τη διάρκεια του εισιτηρίου του- δε γινόταν στις εξωτερικές εισόδους, παρά μόνο κατά την είσοδο σε κάθε κλειστό χώρο για τα live. Έτσι, το σουπερμάρκετ ξεπούλησε από φτηνές κρύες μπύρες (μετέπειτα έφευγαν και οι ζεστές), νερά, αναψυκτικά και κάθε είδους φαγώσιμα, αφού είχες τη δυνατότητα να πας εκεί ανά πάσα στιγμή, πριν κατά τη διάρκεια ή μετά από το live που επιθυμούσες να παρακολουθήσεις. Παρολ’αυτά νομίζω πως και τα εντός του festival περίπτερα ξεπούλησαν καθότι οι τιμές ήταν τίμιες.

Πολύ καλή εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι μέσα στον κόσμο πριν τις εμφανίσεις τους, έβλεπες του καλλιτέχνες (πχ την Chelsea Wolfe) να κυκλοφορούν, άνετοι, να φωτογραφίζονται και να μιλούν με τους οπαδούς τους ή να δροσίζονται με κάποιο ποτό.

Ο κόσμος που παραβρέθηκε στις δύο (από τις τρεις συνολικά) ημέρες που βρεθήκαμε στο festival ήταν αρκετός, όχι όμως τόσος ώστε να αισθανθείς ασφυκτικά (εξαιρώ ένα live για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω), ενώ κατά την είσοδο σε κάθε κλειστό χώρο, υπήρχε έλεγχος (βραχιολακια, τσάντες κλπ) και φυσιολογική αναμονή. Τέλος, η πρόσβαση στην περιοχή, που δεν είναι μακριά από το κέντρο (αν υπάρχει τέτοιο) του Βερολίνου, ήταν πολύ εύκολη με το metro, όμως αν έμενες πολύ αργά το βράδυ έπρεπε να βρεις άλλες λύσεις. Εμείς δεν το κουράσαμε πολύ. Την πρώτη ημέρα φύγαμε λίγο νωρίτερα για να προλάβουμε το metro και τη δεύτερη μείναμε περισσότερο και επιλέξαμε ταξί καθώς η απόσταση από το ξενοδοχείο ήταν σχετικά μικρή (και ο ταξιτζής προέκυψε rockας, με το Toxicity -System of a Down- και καμιά δυο τέτοιου τύπου “μπαλάντες” να ομορφαίνουν τη σύντομη διαδρομή μας προς τα σεντόνια).

Πάμε στο κυρίως μενού. Όπως είναι φυσικό, σε ένα φεστιβάλ με πολλά ονόματα και με shows να γίνονται συχνά ταυτόχρονα, πρέπει να επιλέξεις από πριν τι πάνω κάτω θα δεις. Αναγκαστικά λοιπόν παραλείψαμε πολλά. Παράλληλα δε πρέπει να τρέχεις με την ψυχή στο στόμα για να προλάβεις τα πάντα, να μη ξεχνάς δηλαδή ότι εκεί έχεις πάει “για να περάσεις καλά” και “να… κουλάρεις”. Αυτό το τελευταίο ποτέ δε το καταφέρνουμε (έχει καταντήσει inside joke), αφού οι μουσικές «τρέχουν» και εμείς σαν παλαβοί ακολουθούμε.

Όπως και να έχει, την πρώτη μέρα πήγαμε κάπως νωρίτερα αφού θα “έπαιζε” λίγο και το άγνωστο (πόση ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε, πόση ώρα θα χρειαστεί για να μπούμε κλπ). Το πρώτο set που επιχειρήσαμε να δούμε ήταν της Sophia Kennedy στον μικρό χώρο του RambaZamba Theater. Δυστυχώς, ειδικά γι’ αυτό το χώρο και το συγκεκριμένο live, ο αριθμός των θέσεων ήταν συγκεκριμένος (δε το ξέραμε), έτσι για να μη πιάνουμε θέση από κάποιον που ήθελε πολύ να την δει, φύγαμε αμέσως μετά τα δυο πρώτα κομμάτια. Το live της ήταν επικεντρωμένο στην παρουσίαση του νέου της project, Sky Blue Cowgirl, κάτι που έγινε σε ένα ενδιαφέρον / παράξενο και σκοτεινό σκηνικό με καβαλικεύματα ταύρων, παράξενα κοστούμια, “εικονική βία” και άλλα περίεργα. ‘Νταξ…

Στη συνέχεια τρέξαμε προς το επόμενο live, ξέροντας πλέον πως θα πρέπει σε κάθε είσοδο να υπολογίζουμε και λίγο παραπάνω χρόνο για τον έλεγχο. Το “επόμενο live” (στον αρκετά μεγάλο χώρο του Palais) δεν ήταν μία κάποια μπάντα, αλλά ένα απωθημένο 20 και πλέον χρόνων. And You Will Know Us by the Trail of Dead, και όσο και αν πέρασαν τα χρόνια, η συγκίνηση να βλέπεις από την πρώτη σειρά μία από τις κορυφαίες και μακροβιότερες alternative/hardcore/noise μπάντες επί σκηνής να τα “σπάνε”, ήταν μοναδική! Και το ακόμα καλύτερο της υπόθεσης είναι ότι τους πετύχαμε πράγματι σε άψογη φόρμα.

Αεικίνητοι, άγριοι και δυναμικοί όπως ακριβώς τους είχα στο μυαλό μου! Mistakes & Regrets (νωρίς-νωρίς το αγαπημένο για να μας ζεστάνουν άμεσα), Aged Dolls, Mark David Chapman, A Perfect Teenhood, Sigh Your Children μερικές μόνο από τις βόμβες που έσκαγαν διαδοχικά πάνω από το κεφάλι μας. Από τις καλύτερες στιγμές του διημέρου.

Το live για το οποίο είχαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες ήταν φυσικά αυτό της Chelsea Wolfe, στον μεγαλύτερο χώρο του venue, το Kesselhaus. Και δε μας απογοήτευσε! Η τύπισσα είναι φοβερή και σε κάθε live της προσφέρει ένα ανατριχιαστικό, σκοτεινό, gothic, neofolk θέαμα βγαλμένο από σκουριασμένα, industrial σκηνικά! Την επόμενη μέρα βέβαια, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, είχαμε την ευκαιρία να δούμε δύο ακόμα εξίσου μοναδικά shows. Όμως η Καλιφορνέζα Chelsea είναι σίγουρα από τα κορυφαία acts του είδους της, ίσως και ευρύτερα! Τα τελευταία χρόνια στους δίσκους της (αλλά και στα live της, όπως διαπιστώσαμε) έχει εντάξει μπόλικα metal (doom, sludge) στοιχεία και έτσι το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα φανταστικό, υπερπλήρες οπτικοακουστικό θέαμα.

Ξεκίνησε να μας ξεσκίζει την ψυχολογία με το Carrion Flowers από το Abyss του 2015, δεν παρέλειψε να παίξει τα αγαπημένα μου -την ευχαριστώ ιδιαιτέρως γι’αυτό- After The Fall, Survive (επίσης από το Abyss) καθώς και μπόλικα από το καταπληκτικό Hiss Spun του 2017 όπως τα Span, Vex, 16 Psyche, The Culling, Particle Flux. Ένα όνειρο!

Αφού ήπιαμε μέχρι τελευταίας γουλιάς το νέκταρ που μας κέρασε η κυρία Wolfe, κατευθυνθήκαμε “μεθυσμένα” πίσω στο Palais, για ότι προλάβουμε από το set του δίδυμου των Boy Harsher. Δυστυχώς για εμάς, ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που στην ουσία μόνο να τους ακούμε μπορούσαμε, όχι να τους βλέπουμε. Επειδή αυτό δεν παλεύεται πολύ, και επειδή το κρεβάτι μας είχε αρχίσει να μας φωνάζει, εγκαταλείψαμε την προσπάθεια να μείνουμε μέχρι το τέλος του set. (θα ήταν αστείο να βγάζαμε video, εκεί που καθόμασταν).

Η δεύτερη ημέρα θα ξεκινούσε πολύ δυνατά. Απ’όλους τους καλλιτέχνες του διημέρου, περισσότερο θέλαμε να δούμε την Anna Von Hausswolff, τη μικροσκοπική Σουηδή θεά που μας έχει τρελάνει. Και φυσικά αντικειμενικότητα μη περιμένετε από την κριτική μας. Ήταν πραγματικά ένα από τα πλέον εντυπωσιακά, ανατριχιαστικά, εκστατικά shows που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Αν οι δίσκοι της είναι δυναμίτες μία φορά, το live της είναι (x 5). Ανεβασμένη ψηλά και πίσω από την υπόλοιπη μπάντα, μπροστά στα synths της, με το φωτισμό πίσω της να διαγράφει τη μορφή της, να σε μαγεύει με κάθε κίνηση, κάθε νότα, κάθε κραυγή! Απορούσα όλη την ώρα πως μια λιλιπούτια, αγγελική μορφή, μπορεί και βγάζει τέτοια απίστευτη φωνή, τόση ένταση από μέσα της.

Η δε μουσική της είναι βγαλμένη από τα έγκατα της γης. Ακούσαμε λίγα τραγούδια μεγάλης διάρκειας μεν, αλλά και όλη τη μέρα να έπαιζε δε θα είχαμε θέμα. The Truth, The Glow, Ugly and Vengeful, The Fall The Mysterious Vanishing of Electra από τον δίσκο του 2018, Dead Magic. Ακούσαμε ένα κομμάτι από τον δίσκο The Miraculous του 2015 (Come Wander With Me/Deliverance) ενώ στο τέλος κατέβηκε και τραγουδούσε μέσα στο κοινό το εξωγήινο Gösta, για να πάθουμε την οριστική και μόνιμη πλέον πλακάρα μαζί της.

Στη συνέχεια και μέχρι να συνέλθουμε από το σοκ, πήραμε μερικές ακόμα μπύρες και πήγαμε προς το Frannz Club για να δούμε τις 3 Βιεννέζες κοπέλες με το ωραίο στυλάκι, ονόματι DIVES. Σίγουρα μεγάλωσαν με αφίσες των Electrelane στο παιδικό τους δωμάτιο, και ορκίζομαι γι’αυτό. Indie, garage punk, surf rock και πολύ κέφι!

Επειδή οφείλουμε να τα γράφουμε και να τα λέμε όλα, υπήρξε και ένα θεματάκι, που ειδικά στο live που ακολούθησε ήταν έντονο. Την Nenah Cherry αναγκαστήκαμε να την περιμένουμε πάνω από 35-40 λεπτά στην μεγάλη αίθουσα (Kesselhaus). Λέμε για τους Γερμανούς ότι είναι οργανωτικοί και ακριβείς και όλα λειτουργούν ρολόι, αλλά σε αρκετά sets με αποκορύφωμα αυτό της Nenah τα πράγματα δεν πήγαν καλά στον τομέα της τήρησης του χρονολόγιου που ειδικά για festival -και όχι για απλό live-, είναι πολύ σημαντικό αν θες ο κόσμος να δει όλα όσα έχει σχεδιάσει. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι σε παλαιά πέτρινα κτήρια δεν υπήρχε air-condition (πράγμα φυσιολογικό για την, προ συνειδητοποίησης της κλιματικής αλλαγής, Γερμανία) αλλά και ότι ο κόσμος ήταν πααααρα πολύς, καταλαβαίνει κανείς ότι το πράγμα έγινε ζόρικο. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι η Nenah (που μεταξύ μας, δεν ήξερα καν ότι ακόμα συνεχίζει να ασχολείται με τη μουσική) ήταν μία ευχάριστη έκπληξη! Η μία από τις πρωτοπόρους της hip hop/ r’n’b σκηνής ήταν ακμαιότατη, κινητική, με φωνή πολύ καλή ενώ το live ξεκίνησε με το Fallen Leaves από τον καινούριο δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο (με παραγωγό τον Four Tet παρακαλώ, με τίτλο Broken Politics). Στη σκηνή είχαμε full band με πιάνο, άρπα και όλα τα υπόλοιπα και έτσι ο ήχος ήταν πράγματι πολύ γεμάτος και προσεγμένος. Για να “κρατήσει” τον κόσμο, έπαιξε το massiveattack-ικο Woman που μας γύρισε πίσω στα…καλά τα χρόνια (1996).

Και το τρίτο τραγούδι (Shot Gun Shack) ήταν από το νέο δίσκο και εκεί βρήκε ευκαιρία να μας τον παρουσιάσει λέγοντας πως ελάχιστοι μέχρι στιγμής είχαν ευκαιρία να ακούσουν κομμάτια του παιγμένα ζωντανά. Όπως αποδείχθηκε, και για όσο μπορέσαμε να δούμε (το επόμενο live ξεκινούσε), η Nenah δεν είχε πολύ διάθεση να κοιτάει στο παρελθόν (ορθώς κατ’εμέ) και έπαιξε σχεδόν όλο τον καινούριο δίσκο της (Synchronised Devotion, Kong, Deep Vein Thrombosis, Black Monday) με μοναδική εξαίρεση το Manchild που μου φάνηκε πως άκουγα στο βάθος καθώς φύγαμε.

Και φεύγαμε γιατί τρέχαμε πίσω στο Frannz Club να προλάβουμε τη Δανέζα black metal θεά Myrkur με την μπάντα της. Το είδος της μουσικής μπορεί να μην είναι στα top μου, αλλά το θέαμα που παρουσιάζει είναι μοναδικό πραγματικά. Να το περιγράψω δε γίνεται εύκολα, οπότε οι φωτογραφίες και το βιντεάκι από το live, θα κάνουν καλά τη δουλεία μου.

Πάντως όταν πρωτοφτάσαμε στο Frannz Club έπαιζαν ακόμα οι Ισραηλινοί παλαβιάριδες The White Screen, τους οποίους δε γνωρίζαμε φυσικά και ασφαλώς δε πρόκειται να…πάρουμε και δίσκο.

Παρόλαυτα, λόγω μούρλας, είχε πλάκα να τους βλέπει κανείς. Παίζουν folk-punk με glam και ska στοιχεία και δεν έχω ιδέα τι άλλο. Επίσης δε πολυκατάλαβα αν έφεραν οπαδούς μαζί τους, ή αν το “εν πανικώ” κοινό από κάτω ήταν ντόπιοι, πάντως στους 50-60 οπαδούς μπροστά στη σκηνή προκάλεσαν σεισμό με τους πολλούς υπόλοιπους απλά να κοιτάμε με απορία. Μη με ρωτήσετε ποια κομμάτια έπαιξαν, δεν έχω ιδέα! Καλά ήταν πάντως.

Πίσω στα της Myrkur, που είναι ένα θέαμα που δε ξεχνά εύκολα κανείς, και λόγω της εμφάνισης της Amalie Bruun (ψηλή, ξανθιά, σαν ξωτικό πραγματικά, μία παγανιστική ιέρεια ή μια αγγελική μορφή που τελικά βγάζει από μέσα της ένα σαγηνευτικό σκοτάδι) αλλά και λόγω της έντασης της μουσικής που έβγαινε από την δεμένη μπάντας της, αλλά και από το “Valhorn”, ένα αρχαίο σουηδικό όργανο (σα ταμπούρλο) από κέρατα ζώου που χτυπούσε η ίδια όταν δε τραγουδούσε.

Τα περισσότερα τραγούδια που ακούσαμε ήταν από τον περσινό δίσκο της, Mareridt, (όπως τα The Serpent, Ulvinde, De Tre Picker, Elleskudt, Måneblôt) ενώ υπήρξαν και πινελιές από τον πρώτο δίσκο της ( τον Μ του 2015), όπως τα Onde børn, Dybt i skoven, Jeg er guden, i er tjenerne. Μία κόλαση!

Κάπου εδώ η “βενζίνη” μας τελείωσε μετά το διήμερο χαμό και ενώ μόλις ξεκινούσαν οι διακοπές μας(κοινώς ήμασταν ήδη κομμάτια)! Όσο και αν θέλαμε να δούμε και τα υπόλοιπα shows της ημέρας αλλά και όσα θα ακολουθούσαν την τρίτη μέρα του φεστιβάλ (πόσο θα ήθελα να δω τον Ghostpoet ή να παρακολουθήσω films, συζητήσεις, δραστηριοότητες, να δω και τους άλλους χώρους του festival), δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό.

Περάσαμε καταπληκτικά πάντως, ευχαριστούμε πολύ το φεστιβάλ για την πρόσκληση και ελπίζουμε πάλι σύντομα να είμαστε εκεί!

Φωτογραφίες/videos: v_era, εκτός από όσες δεν έχουν λογότυπο και ανήκουν στο official site του Pop Kultur festival