Ειλικρινά δε ξέρω από πού να το πρωτoπιάσω.. Άφησα επίτηδες τις ημέρες από τη λήξη του 10ου Street Mode Festival να περάσουν λίγο, να καταλαγιάσει κάπως η “σκόνη”, να συγκεντρώσω το μυαλό, να φύγει η βουή από τα αυτιά και να ξεδιαλύνω λίγο τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.

Να ξεκινήσω με ένα μπράβο. Πρέπει να το λέμε το “Μπράβο”, να μην το αφήνουμε να περνά, σαν κάτι δεδομένο. Θα πω και τα αρνητικά που παρατήρησα (θα τα βρείτε διάσπαρτα μέσα στο κείμενο), -δεν γίνεται να τα αφήσω- αλλά όταν έχεις την ευκαιρία σε 4 μέρες να δεις τόσα πολλά (100 μπάντες, ίσως και παραπάνω, σε έξι -6!!- σκηνές), ε μάλλον κάτι καλό έχεις ζήσει!

Πάμε όμως στο ψητό γιατί έχουμε πολλά να πούμε. Γεγονός πρώτο: δεν προλάβαμε να δούμε ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ! Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς σε όλα τα φεστιβάλ (με τα διάφορα ταυτόχρονα δρώμενα), οπότε για να μη χάνεις τη μπάλα απλά φτιάχνεις το προγραμματάκι σου από πριν και το ακολουθείς πιστά!

Hμέρα Πρώτη, (φουλ πανσιόν ενέργεια στο σώμα και την ψυχή) Πέμπτη 30/8

Στο μυαλό μου (μαζί με την παρέα φυσικά) είχα σκοπό να κάνω “οικονομία δυνάμεων”. 10 ημέρες μετά, ακόμα πονάω παντού. Ίσως γιατί στις 7.30 που φτάσαμε, αμέσως τρέξαμε για τις μουσικές, τρέξιμο που κάναμε 4 σερί μέρες, σα μαγεμένοι! Στις 7.30 λοιπόν, μόλις που προλάβαμε να δούμε κάτι λίγο από τους CORETHEBAND στην Desperados Stage, που όμως ήταν πολύ περισσότερο από το καθόλου που τους είχα δει στο πρόσφατο ROCKWAVE. Εντύπωση πολύ θετική, ενέργεια να ξεχειλίζει, καλή αγγλική προφορά (τα έχουμε ξαναπεί σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι αυτό), θα χρειαστεί σιγά-σιγά να κάνουν κάτι λίγο πιο “δικό τους”, να τους ακούς και να μη λες ότι “μου θυμίζουν πολλούς”! Το΄χουν όμως, θα το πετύχουν και αυτό!

….και έτσι η πρώτη μπύρα άργησε λίγο….

Τη γραπώσαμε (μπράβο στο φεστιβάλ για την τιμή της μπύρας, και μπράβο για τις προσφορές -4 με 10 ευρω κλπ- που τις έκανε ακόμα δελεαστικότερες…) και είχαμε μια ευκαιρία να γυρίσουμε ξανά προς την είσοδο και τον κεντρικό διάδρομο για να δούμε λίγο περισσότερο τα περίπτερα (έτσι κι αλλιώς οι Koza Mostra δεν ήταν στις επιλογές μας). Περίπτερα διαφημιστικά (ΙΕΚ, παπούτσια κλπ), καντίνες φαγητών (σουβλάκια, burgers κλπ), παρκουρ, merchandise των συγκροτημάτων αλλά και του festival, ποδοσφαιράκι και άλλα παιχνίδια. Γενικώς, πολύ πράγμα.

Γυρίζοντας, ακούγαμε λίγο τους Koza στο βάθος, αλλά προσωπικά δε με συνεπήρε κάτι (πάντως με το Alcohol Is Free, το κομμάτι με το οποίο είχαν κατέβει κάποτε στη Eurovision, ξεσήκωσαν μπόλικους) έτσι έτρεξα μέσα στο Principal Stage όπου έπαθα ένα μικρό σοκ! Η ζέστη ήταν αφόρητη! Μεγάλο πρόβλημα. Κοιτούσα και το πρόγραμμα των τεσσάρων ημερών, και έβλεπα ότι πιθανότατα εκεί μέσα θα περνούσα τις περισσότερες ώρες μου, και μια απογοήτευση την έφαγα! Όπως και να ‘χει, συνεχίσαμε και όπου μας βγάλει…

Εκείνη την ώρα μας έβγαλε πάνω στους Θεσσαλονικείς Μέμφις, με το heavy rock τους και τον μπόλικο κόσμο να τους επευφημεί. Δεν τους είχα ξανακούσει και νομίζω πως αν δε μου άρεσε κάτι ήταν ο ελληνικός στίχος (που παρόλ’αυτα ήταν ποιοτικός). Δε μου ταιριάζει όμως στον ήχο καθόλου. Μουσικά είναι πολύ δυνατοί, συνδυάζουν πολλά είδη (heavy rock, hard rock, metal riffs) και αν είσαι fan των Tool (όπως εγώ), περνάς εξαιρετικά! Ακούστε για παράδειγμα το Μόνο για Μένα! Κομματάρα! Ένα αρνητικό της στιγμής είναι ότι χάσαμε τους Social Waste, αλλά θα επανορθώσουμε κάποτε!

Η σάουνα συνεχίστηκε στο Principal, περιμένοντας τους Sleepin Pillow, μια από τις αγαπημένες μας ελληνικές μπάντες, ίσως Η αγαπημένη! Τους έχουμε δει πολλές-πολλές φορές και έχω την άνεση να πω ότι ειδικά στην αρχή, έμοιαζε να ήταν από τις χειρότερες εμφανίσεις τους, χωρίς να μπορώ ακριβώς να πω ποιο ήταν το πρόβλημα.  Αν θυμάμαι σωστά πάντως, στα πρώτα δυο κομμάτια ο ήχος ήταν κακός! Στην πορεία και όσο «έπεφταν» οι κομματάρες (Rise, Apples On An Orange Tree κλπ) το πράγμα έστρωσε, και η τελική εντύπωση ήταν θετική! Μιλάμε για σπουδαία indie/prog μπάντα που μακάρι να την δούμε να περνά και τα ελληνικά σύνορα γιατί το αξίζει!

Η κούραση και η ζέστη έφτιαχναν ισχυρό κοκτέιλ και ευτυχώς η μπύρα κάπως γιάτρευε το σώμα…! Μια μικρή βόλτα για αέρα αλλά και 1000mods στην Mode (την κεντρική) Stage! O πρώτος χαμός του τετραημέρου (θα ακολουθούσαν πολλοί).

Ένα μικρό σχετικά set που όμως περιλάμβανε τα 2 αγαπημένα μου (Low, Vidage). Χόρεψα σα να μην υπάρχει αύριο (στα πλαίσια της…οικονομίας δυνάμεων) και με το τέλος του set χώθηκα ξανά μέσα στο Principal.

Εδώ θα κάνω μια προσωπική παρατήρηση και δε θέλω να ακουστώ “κάπως”. Ο καθένας μας άλλωστε κάνει τις επιλογές του και δε πρόκειται να το παίξω καθοδηγητής. Όμως δε μπορώ με τίποτα να συλλάβω πώς τόσοι άνθρωποι που τα έδωσαν όλα έξω με τους 1000mods (χιλιάδες), αντί να θέλουν κατόπιν να δουν κάποιους (Yawning Man) που πρωτοξεκίνησαν το είδος, προτίμησαν απλώς να γυρίσουν προς τα αριστερά τους (προς την Desperados Stage) για να δουν τον (υπεραξιόλογο, φοβερό και δε ξέρω τι άλλο επίθετο να χρησιμοποιήσω για την αξία του) Γιάννη Αγγελάκα, που όμως οι περισσότεροι έχουν δει 100 φορές! Εγώ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω και αισθάνθηκα κάπως άσχημα που οι YM έπαιζαν (ειδικά στην αρχή) μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο!

Πάντως, στο 45 περίπου λεπτών set τους, μας παρέσυραν σε ένα άψογο τεχνικά desert/stoner ψυχεδελικό trip! Μεγάλοι μάστορες, ωραία στιγμή της βραδιάς και νομίζω πως το χάρηκαν και οι ίδιοι!

Βγαίνοντας (δε θυμάμαι αν έμεινα σε όλο το set, ίσως να με κατέβαλε η ζεστούλα) πρόλαβα να βιώσω για ακόμα μια φορά τον πανικό που γίνεται στα live του Αγγελάκα, που πραγματικά το αξίζει! Σιγά Μη Φοβηθώ, Τραίνο και η λίστα με τις κομματάρες δεν τελειώνει. Όπως και το κέφι στον κόσμο! Και δώστου να φεύγουν μπουκάλια με νερά, να γίνεται χαμός!

Οι Dub INC. δυστυχώς ακύρωσαν, όμως έτσι κι αλλιώς δεν είχα δίλλημα. Ήταν η ώρα των New Model Army, με το μέσο όρο ηλικίας να αυξάνεται σημαντικά. Οι συναυλίες τους έχουν πάντα ενδιαφέρον.

Μιλάμε για τις πλέον σταθερές σε ιδεολογία, μουσικό ύφος αλλά και fanbase μπάντες της ιστορίας της rock μουσικής. Τα πόδια δε με κράταγαν πλέον. Τον Justin Sulivan τον κράταγαν μια χαρά πάντως (όπως και όλη τη μπάντα) και το live ήταν αναμενόμενα καλό, με March In September, 51st State, Green And Grey και…όλα καλά! Αντοχή ημέρας, τέλος!

Δείτε κάποια videos από την πρώτη μας μέρα στο festival:

Ημέρα 2η (Ωχ! Πρώτα σημάδια κόπωσης, σωματικής μόνο, ξεκάθαρα…) Παρασκευή, 31/8

Έχοντας πλέον την εμπειρία της φάσης (πως να πας, που να παρκάρεις, διαδικασίες εισόδου-εύκολες πλέον-) αλλά και τις αρχές σωματικής κούρασης, είπαμε να πάμε λίγο αργότερα στο χώρο, γνωρίζοντας ότι έτσι κι αλλιώς σήμερα θα καθόμασταν έως πολύ αργότερα λόγω…The Last Drive unplugged (ώρα έναρξης live 01.20).

Φτάνοντας, ίσα που προλάβαμε να διασχίσουμε τον διάδρομο της εισόδου και όλα τα περίπτερα στα γρήγορα, να τσιμπήσουμε την πρώτη τετράδα μπύρες (ακούγοντας στο βάθος τους Jaya The Cat) και να στηθούμε μπροστά στη σκηνή για να δούμε μια από τις μπάντες που ήταν στις πλέον must watch: Monkey3!

Προσωπικά, δε τους είχα δει ποτέ, τους θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ψυχεδελικού/heavy/stoner ήχου και oι Ελβετοί φρόντισαν να μου το επιβεβαιώσουν.

Ένα Icarus (από το The 5th Sun του 2013) χρειαζόμασταν και μας το έδωσαν από την αρχή! Φοβερό Live! Γρήγορα έξω, για ότι περισσότερο μπορούσαμε να προλάβουμε από τους αγαπημένους Therapy?.

Δε μου φάνηκε στα καλύτερά της η φωνή του Andy Cairns, αλλά ίσως να φταίει ότι τα αυτιά μου βούιζαν ακόμα από τα προηγούμενα όργια των Monkey3. Τους πετύχαμε προς το τέλος που το κέφι είχε ανάψει για τα καλά Potato Junkie, Nowhere, Diane, Screamager κλπ! Μια ομορφιά!

Ένα από τα πολύ ωραία του Street Mode είναι ότι στις εξωτερικές σκηνές, με το που τελείωνε η μία μπάντα, αμέσως ξεκινούσε στη δίπλα σκηνή η άλλη. Έτσι, παρότι δεν το είχαμε προγραμματίσει προλάβαμε να ακούσουμε δυο κομμάτια από το set των –με full ενέργεια- Vodka Juniors (νομίζω πως ξεκίνησαν με το Sweat Is Out από το φετινό Warrior Anthems) που έπαιζαν στην κεντρική σκηνή και προκαλούσαν το αδιαχώρητο.

Το μουσικό ύφος τους δε μου πολυταιριάζει όμως και έτσι αφήσαμε τον έξω χαμό και μπήκαμε στο Principal για τους Naxatras (που βγήκαν με κάποια καθυστέρηση και έτσι τους πετύχαμε από την αρχή). Μία από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, τις πλέον υποσχόμενες στο χώρου του post/heavy/psych. Αν και στο πρώτο κομμάτι μου φάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα με τα μικρόφωνα, στην πορεία πήγαν μια χαρά όλα.

Ακούσαμε διάφορα, μαζί με το On The Silver Line από τον τελευταίο τους δίσκο (III), ενώ μας πήγαν και για μια ωραία γρήγορη επίσκεψη στους Hawkwind με το riff του Hassan i Sabah. Απερίγραπτη χαρά!

Πρώτα ίχνη κούρασης. Ευκαιρία να κάνω και το παραπονάκι μου εδώ στα γρήγορα, μιας και δε κοιτάει κανείς. Έχω την αίσθηση ότι ο χώρος ήταν μικρός για τόσο κόσμο. Τα πήγαιν-ελα από το ένα stage στο άλλο γίνονταν με μεγάλη δυσκολία πράγμα που δε θα έπρεπε να συμβαίνει. Θεωρώ πως η διοργάνωση, βλέποντας ότι πάει για… overpopulation στο φετινό επετειακό Street Mode, έπρεπε να έχει προβλέψει για μεγαλύτερο χώρο. Κλείνει η παρένθεση.

Μη με ρωτήσετε πώς, δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε, αλλά τον Phil τον Campbell με τα παιδιά του, ίσα που τον πρόλαβα. Έμαθα πως είπε και μερικά Motorheadάκια πάντως, οπότε καλά θα ήταν. Επίσης με τους Dog Eat Dog ποτέ δεν είχα πολλά-πολλά, οπότε πέραν μίας ανάμνησης του στυλ “αααχ τότε που ήμασταν φοιτητές” και ένα κουνηματάκι με το No Fronts δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα και πολύ παραπάνω. V.Ι.C. Ιερό προσκύνημα. Δε ξέρω ποιοι μάζεψαν περισσότερο κόσμο, οι Μods, οι Planet, οι Vodka ή αυτοί, νομίζω όμως πως ο μεγαλύτερος χαμός έχει γίνει με δαύτους. Zvara και πάει λέγοντας και ο κόσμος να παραληρεί!

Παίξανε και ένα καινούριο κομμάτι “για τον Ήλιο” όπως είπαν, αλλά δε ξέρω τον τίτλο, μη σας γελάσω άδικα! Δυνατό πάντως! Οι άνθρωποι “το’χουν” και πολύ τους χαίρομαι!

Φτάσαμε αισίως στο τέλος του (δικού μας προγράμματος). Κομμάτια μεν αλλά δε γινόταν να φύγουμε από το unplugged set των Last Drive. Θα μας …παρεξηγούσαν! Εδώ που τα λέμε από την αρχή της μέρας, ένα αυτό και ένα οι Monkey3 ήταν καρφωμένα στο μυαλό μου! Το set ήταν ό,τι έπρεπε, η ατμόσφαιρα αν και σε μεγαλούτσικη σκήνη με άπλα, ήταν παρεΐστικη, οι ηλικίες πλέον μεγαλύτερες και η φάση εξαιρετική! Always The Sun, Alabama Blues, Sidewalk Stroll (αν δε θυμάμαι λάθος), Valley Of Death, Pablo Picasso (cover J. Richman), Everybody Moves (cover Died Pretty), Big Store (cover Jacobites) και όλα κύλισαν ατμοσφαιρικότατα και όπως έπρεπε για να “σβήσει” μια ακόμα βραδιά του Street Mode.

Παρακάτω μια ιδέα από όσα ζήσαμε:

Photos: Athina K. & v_era

Videos: v_era

Πολλά ευχαριστώ στον Γιάννη και την Αθηνά, για όλη τη βοήθεια του τετραημέρου αλλά και γιατί αν δεν ήταν αυτοί, θα έμοιαζαν όλα πιο δύσκολα!