Είναι πολύ δύσκολο, ότι και να γράψω για αυτές τις δύο μπάντες, να αποφύγω τις κοινοτυπίες (ή πιο σωστά κοινοτοπίες). The Last Drive και Nightstalker είναι ζωντανή ιστορία! Για να μείνετε (όσοι δεν ήρθατε στο live) και να διαβάσετε το παρόν κείμενο μέχρι τέλους, πετάω λοιπόν το τυράκι από την αρχή: Οι 2 μπάντες βρέθηκαν στο τέλος μαζί, πάνω στη σκηνή, και έπαιξαν μερικά κομμάτια σε μια ιστορική στιγμή για το rock στην Ελλάδα! Και μόνο αυτό το γεγονός -του φινάλε- να συνειδητοποιήσει κανείς, αντιλαμβάνεται ότι το live ήταν απόλυτα επιτυχημένο, και ο χαρακτήρας must go που έδιναν όλοι (και εμείς στο Sliding Backwards), επιβεβαιώθηκε.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Οι Αθηναίοι Black Hat Bones είχαν την τιμή αλλά και τον ελαφρώς άχαρο ρόλο να “ανοίξουν” μία τόσο σημαντική, για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα, συναυλία. Στη μισή ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, με το δυναμισμό και την ενέργειά τους πάνω στη σκηνή νομίζω πως πέτυχαν το στόχο. Να κάνουν δηλαδή τους οπαδούς τους να γουστάρουν πολύ, και τους -περισσότερους- υπόλοιπους να πιουν την πρώτη τους μπύρα ευχάριστα, ακούγοντας ωραίες, ΔΥΝΑΤΕΣ, heavy rock, hard rock μουσικές. Άλλωστε, όλοι όσοι ήμασταν εκεί, θα ήταν δύσκολο να μη συγκινηθούμε με κομμάτια όπως τα Am I Dead?, Howl In Me (από το φετινό τους άλμπουμ The Ghost Bites Back) ή και το Back With a Black Heart (από το περσινό Born In A Thunder).

Για τα υπόλοιπα της βραδιάς τώρα, θα επικεντρωθώ περισσότερο σε σκέψεις και συναισθήματα παρά σε setlists.

Η βασική σκέψη, τόσο πριν φτάσω στην Τεχνόπολη, όσο και -ακριβώς ίδια- κατά την έξοδό μου, ήταν ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε δύο τέτοιες μπάντες στη χώρα μας και μπορούμε να τις βλέπουμε συχνά. Επίσης θεωρώ ότι ζούμε μια συγκυρία αυτά τα 2-3 τελευταία χρόνια. Αυτή είναι ότι οι δύο τους βρίσκονται ταυτόχρονα στα καλύτερά τους. Τόσο δισκογραφικά (οι τελευταίοι, πιο πρόσφατοι χρονικά δίσκοι και των δύο είναι καταπληκτικοί) όσο και σαν παρουσία και διάθεση πάνω στη σκηνή. Παράλληλα, αισθάνομαι ότι βρίσκονται σε άψογο επίπεδο μουσικά (σα δέσιμο μπάντας) αλλά απολαμβάνουν και τρομερής αποδοχής από τη νεολαία (βοήθησε το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία έχει αναπτυχθεί μία “σκηνή”, μια αγάπη του κόσμου προς τον σκληρό ήχο). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι στις 3-4 χιλιάδες που μαζεύτηκαν, μπορούσες να πετύχεις από έφηβους μέχρι αμετανόητους γκριζομάλληδες.

Αρχικά, οι Last Drive, που βγήκαν στην ώρα τους (καλό είναι να το αναφέρουμε), μας πήγαν λάου-λάου με ένα καλοφτιαγμένο set προς την απογείωση. Γιατί, ενώ αισθάνθηκα ότι στην αρχή μπήκαν μουδιασμένα και χαλαρά (κάτι που νομίζω είχε αντίκτυπο και στις αντιδράσεις του κοινού), γρήγορα τόσο το set όσο και ο κόσμος πήραν φωτιά και υπήρξε ο κλασσικός χαμούλης. Outlaw (cover στον Alan Vega των Suicide), Have Mercy (από το Τime EP του 1989), Angel, Always The Sun, και η υπερδιαστημική instrumental κομματάρα White Knuckles από τον φετινό τους δίσκο. Τρομερή στιγμή το Alabama Blues από το Heavy Liquid του 2009 (αφιερωμένο σε όσους έρχονται αντιμέτωποι με την κοινωνική αδικία). 54/40 or Fight (των Dead Moon) που φυσικά αφιέρωσαν στο φίλο τους Fred Cole που εγκατέλειψε τον περασμένο Νοέμβριο τα εγκόσμια. Και φυσικά I Love Cindy, The Bad Roads, Gone Gone Gone. Πάρτυ τρελό!

Με ένα, “ευχάριστο” και ιδανικό για μπύρα, 15λεπτάκι καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισής τους, βγήκαν και οι Nightstalker στη σκηνή. Μικρή μετατόπιση κόσμου (κάποιοι που είχαν ελαφρά προτίμηση στους μεν, πλησίαζαν ενώ οι δε υποχωρούσαν) και το δεύτερο κύμα χορού ξεκινούσε. Go Get Some και τα μυαλά στο μίξερ! Zombie Hour, Forever Stoned, Soma δυναμιτίζουν τα πράγματα και τα πρώτα καπνογόνα δεν αργούν.

Just A Burn, Never Know, Brainmaker έτσι για να καλύψουμε όλες τις φάσεις της μπάντας! Children Of The Sun και ιερό προσκύνημα απ’ όλους. Dead Rock Commandos δε μπορεί να λείπει ποτέ! Και καμία συναυλία δεν πρέπει να τελειώνει πριν να ακουστεί το Trigger Happy!

Και φτάνουμε στο τέλος της βραδιάς. Ο κόσμος από τη μια έβλεπε μετακινήσεις των οργάνων πάνω στη σκηνή, φώτα να μην ανάβουν αλλά από την άλλη δεν έδειχνε και πολύ αισιόδοξος ότι το live θα είχε και συνέχεια, και γι’αυτό και οι αντιδράσεις για επιστροφή της μπάντας στη σκηνή ήταν χαλαρές. Μάλιστα, από εκεί που στεκόμουν, μπορούσα να δω ότι πολύς κόσμος είχε αρχίσει να κινείται προς την κεντρική έξοδο της Tεχνόπολης. Και ξαφνικά, εμφανίζονται τα μέλη και από τις δύο μπάντες, με τον Argy να μας ενημερώνει (εν μέσω επευφημιών) ότι θα έπαιζαν όλοι μαζί μερικά κομμάτια.

Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα (τα φωνητικά δε βγήκαν πολύ καλά, έχω την αίσθηση ότι δε πολυταιριάζουν οι φωνές τους, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος…) η εικόνα και μόνο ήταν εντυπωσιακή (2 σετ drums ας πούμε). Όπως και η αίσθηση αλλά και συνειδητοποίηση ότι βλέπουμε 2 υπερμπαντάρες, μαζί, πάνω στη σκηνή.

Προσωπικά, απλά τους χάζευα, ούτε τι έπαιξαν θυμάμαι, ούτε χόρευα…! Μια ευχάριστη συγκίνηση μου ήρθε μονάχα, σκεπτόμενος διαρκώς ότι είναι όμορφο που όλοι εμείς, αυτοί πάνω στη σκηνή και εμείς οι από κάτω, μεγαλώσαμε παρέα. Τους ευχαριστούμε για τα όμορφα που έφεραν και συνεχίζουν να φέρνουν στη ζωή μας!

Υ.Γ: Η διοργάνωση ήταν και αυτή υψηλού επιπέδου (όπως μάλλον φάνηκε και από τα ανωτέρω) με εξαίρεση ένα γεγονός που δε νομίζω όμως ότι οφείλεται σε αυτήν: O ήχος των Last Drive είχε θεματάκια. Εκεί στο κάγκελο αριστερά που ήμουν, ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, πολύ “γρατζούνισμα” αυτιού σε ορισμένες στιγμές. Νόμισα ότι έφταιγε η θέση, όμως και αργότερα που πήγα πιο πίσω για τους Nightstlaker, η αίσθηση ήταν παραπλήσια. Αν λοιπόν έχω ένα παραπονάκι από την κατά τ’άλλα εξαιρετική Τεχνόπολη, είναι ότι συνήθως ο ήχος δεν είναι κρυστάλλινος (εξαιρώ έναν κρυστάλλινο ήχο κάποτε με τον Steven Wilson, αλλά οκ, αυτός είναι ψείρας σε κάτι τέτοια).

Photos/videos: v_era