Επιστροφή στο παρελθόν με μία σπουδαία επανέκδοση στην οποία προχώρησε πέρσι (2019) η «δικιά μας» Blackspin Records. Επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο το όμορφο ντεμπούτο των Αυστραλών Belles Will Ring, με τίτλο Mood Patterns. Και πολύ καλά έκανε γιατί είναι ένας δίσκος που καλό είναι να φτάσει σε όσο γίνεται περισσότερα αυτιά, κάτι που φοβάμαι πως δεν έγινε κατά την αρχική κυκλοφορία του, πίσω στο 2007.
Ο δίσκος μουσικά κινείται μέσα στα πλαίσια που χάραξε η indie ποπ περίοδος της Αγγλίας, συνδυάζοντας όμορφα το shoegaze των Ride και των Slowdive με τις κιθαριστικές μελωδίες και στιγμές των Charlatans, Oasis (Mαντσεστερ τέλη ‘80 και αρχές ’90) και ασφαλώς όσων τους ενέπνευσαν (Rolling Stones, Beatles, Byrds). Φυσικά μπορεί κανείς να διακρίνει και στοιχεία αυστραλέζικης μουσικής παράδοσης, με απότομα κοψίματα, μελαγχολικές παρενθέσεις (Strange Girl) και στιγμές με πιο έντονα ξεσπάσματα. Μια σκηνή άλλωστε όπως η αυστραλέζικη, την οποία πολύς κόσμος λατρεύει και θεωρεί κορυφαία (Triffids κ.ο.κ) είναι δύσκολο να μην αφήσει το σημάδι της σε μια μπάντα από τα σπλάχνα της, ακόμα και αν αυτή κινείται σε πιο βρετανικά βήματα, όπως οι BWR.

Σε μερικά κομμάτια μπορείς να «ακούσεις» πολλές επιρροές μαζεμένες. Καλό παράδειγμα του παραπάνω είναι αυτό που ρίχνει την αυλαία στο δίσκο, το It’s Only Goodbye που βρίσκεις το Strawberry Fields των Beatles με τις κιθαριστικές μυθοπλασίες των Oasis.
Βέβαια, ο Mood Patterns εμπεριέχει και άλλα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την αξία του. Μπορεί, ας πούμε, κανείς να διακρίνει στοιχεία νεοψυχεδέλειας στο ύφος των Dandy Warhols, όπως στο groove-ατο Mad Love, το αγαπημένο μου από τα 11 κομμάτια. Γειτονικά στην λίστα των τραγουδιών είναι και το trippy, downtempo και “εντελώς 60’s”, Midnight. Την αυλαία της πρώτης πλευράς ανοίγει πολύ δυνατά το The Coldest Heart και την ρίχνει το ονειρικό, ρυθμικό και speedάτο Stax. Ρυθμοί uplifting νέο ψυχεδέλειας μας παρασύρουν και στο υπέροχο Older Younger. Πολύ ξεχωριστό είναι επίσης το Park Benches, ένα από τα πλέον κεφάτα κομμάτια του δίσκου που φλερτάρει με το alt-country, με πολλές εναλλαγές και ωραία ενορχήστρωση (μέχρι και φυσαρμόνικα ακούς). Το πόσο “επιθετική” μπορεί να γίνει η φωνή του τραγουδιστή Liam Judson (και κατ’έπεκταση το ύφος των κομματιών τους) το αντιλαμβανόμαστε στο garage ύφους, Αnd Jesus Said Unto Me.
Συνολικά, ο Mood Patterns στάλθηκε στον πλανήτη από το Σιδνει το 2007 αλλά νομίζω πως η...ελληνική επανέκδοση του, θα φροντίσει να φτάσει το μήνυμα του παντού, όπως του πρέπει. Φυσικά και δεν ανακάλυψαν τον τροχό, δεν θα ακούσετε κάτι καινούριο, αλλά δε νομίζω ότι πρέπει να είναι πάντα αυτός ο στόχος μας όταν γράφουμε ή ακούμε μουσική. Μπορεί εύκολα να είναι απλά το να περνάμε καλά.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Park Benches, Mad Love.