Oι Explosions in the Sky είναι μία από τις 5-6 μπάντες που θεμελίωσαν και έκαναν παγκοσμίως διαδεδομένο και αγαπητό το post rock, εκεί, από τα μέσα και κάτι της δεκαετίας του 90 μέχρι και το τέλος των ‘00s. Για περίπου 15 χρόνια οι μπάντες αυτές, «χωρίς να τραγουδούν», ταξίδευαν μουσικά ένα μεγάλο μέρος του μουσικού κοινού και έκαναν sold out στα μεγαλύτερα venues του πλανήτη συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Όταν έκατσε η σκόνη από το hype, λίγοι έμειναν όρθιοι, λίγοι συνέχισαν να υπηρετούν και να εμπλουτίζουν το είδος. Σίγουρα οι EitS είναι μέσα σε αυτούς, κάτι που τους καθιστά σημαντικούς ακόμα και σήμερα.
Οι αγαπημένοι Τεξανοί, την μεγάλη φήμη τους την κέρδισαν κυρίως με τα 2 πρώτα άλμπουμ, το ιστορικό How Strange, Innocence του 2000 (το οποίο αρχικά κυκλοφόρησε σε 300 κομμάτια και κατόπιν επανακυκλοφόρησε, 5 χρόνια μετά), και τον ογκόλιθο έντασης και μελωδίας που ακούει στο όνομα (πάρτε ανάσα για να το πείτε όλο) Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Βραδάκι Σαββάτου, με τη Ρωσία να έχει ξεκινήσει να βομβαρδίζει την Ουκρανία «γιατί έτσι» (θυμίζοντας μου ότι δεν ζούμε σε ένα υπέροχο κόσμο) και με την πανδημία του κορονοϊού να έχει αφήσει έντονα τα σημάδια της στην ψυχολογία και τις ζωές μας, αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για αυτόν τον δίσκο που κυκλοφόρησε πριν 21 χρόνια. Τον ακούω ξανά και ξανά -μετά από καιρό είναι η αλήθεια- και σκέφτομαι πόσο μα πόσο σημαντικός δίσκος είναι! Αναρωτιέμαι επίσης αν ήταν καλύτερα τα πράγματα στον πλανήτη μας, στις ζωές μας, τότε, 21 χρόνια πριν; Πάμε όντως όλο και προς το χειρότερο ή απλά είναι η ηλικία και το πέρασμα των χρόνων που με κάνει να το βλέπω έτσι, με λιγότερη αισιοδοξία.
Ας μην ξεφύγω όμως άλλο. Ας επιστρέψω στην προσπάθεια μου να πείσω τους λίγους που μπορεί να μην έχουν ακούσει το Those Who Tell the Truth…, να το πράξουν το συντομότερο και να θυμίσω στους περισσότερους τι υπέροχος δίσκος είναι. Πόσο μαγική είναι η ρυθμική ανάταση του δεκάλεπτου The Moon Is Down (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του John Steinbeck), με κιθάρες να σε χτυπούν αλύπητα. Πόσο εκστατικό είναι το άλλοτε πιο θαμπό και άλλοτε πιο «καθαρό» άγγιγμα της κιθάρας, τα βροντερά τύμπανα και οι εναλλαγές ρυθμού και διάθεσης, που είναι οι βασικοί άξονες του κομματιού αλλά και ολόκληρου του άλμπουμ.
Στην αρχή, το Greet Death είναι αυτό που σε βάζει στο νόημα του δίσκου, με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και κιθάρες που «κουδουνίζουν» στα αυτιά, εν είδει συναγερμού για τη μελλούμενη συντριβή πάνω σε τοίχο από ξέφρενα riffs και δαιμονισμένα -στρατιωτικού ρυθμού- ντραμς. Αν δεν σας συναρπάσει αυτό το κομμάτι μη χάσετε χρόνο ακούγοντας τον υπόλοιπο δίσκο. Κατόπιν, το Yasmin the Light αναβλύζει μία μοναδική ηρεμία, με ρυθμούς και ένταση που διαρκώς «παίζουν» μεταξύ του αργού και του αδιανόητα έντονου, εξαίσιου, κιθαριστικού ήχου, τόσο μα τόσο μοναδικό και ξεκάθαρα «δικό τους».
Το Have You Passed Through This Night? είναι ένα από τα ελάχιστα τραγούδια της μπάντας με φωνητικά και με τα απίστευτα -killer- drums της έναρξης να δεσπόζουν και να μην αφήνουν τρίχα για τρίχα ασήκωτη. Δε γίνεται να μην του παραδοθείς. Ένας αντιπολεμικός ύμνος (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, που ειδικά τις μέρες αυτές είναι καρφωμένο στην απαράδεκτη αιματοχυσία της Ουκρανίας) με στίχους όπως: “…This great evil - where's it come from? How'd it steal into the world? What seed, what root did it grow from? Who's doing this? Who's killing us?...” (sample από την ταινία Thin Red Line του Terrence Malick).
Το απόγειο της έντασης και του δυναμισμού αυτού του δίσκου, που αφήνει για πάντα αποτύπωμα στην καρδιά όποιου τον ακούσει, έρχεται με το κιθαριστικό ξέσπασμα στο A Poor Man's Memory, που είναι πραγματικά μνημειώδες.
Τέλος, αν έπρεπε να σκεφτώ 2-3 τραγούδια/έπη για να δώσω σε κάποιον να καταλάβει τι ακριβώς ήταν το post rock 20 και πλέον χρόνια πριν και γιατί μας κόλλαγε στον τοίχο συναισθηματικά κάποτε, σίγουρα σε αυτά τα 3 τραγούδια θα ήταν το With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept.
Ο δίσκος, για τα 49 και κάτι λεπτά του, είναι μία εμπειρία ζωής, μία εκστατική κατάσταση που μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα η μουσική αν της δώσεις την ευκαιρία. Ένα μουσικό έργο που δεν σε κουράζει λεπτό, δε σε «χάνει» ποτέ, δεν πλατειάζει ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ενώ τα λέει όλα. Έφυγα για ένα ακόμα Play.
photos: v_era (cd photos) and band's photos taken from band's official Facebook Page
