Έκτος δίσκος για τους Sigur Rós μετά από δισκογραφική απουσία τεσσάρων ετών (Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust, 2008). Μετά από αυτό το σύντομο αλλά αρκετά περιπετειώδες διάλειμμα επέστρεψαν με το Valtari. Είχαν προηγηθεί σημάδια ζωής για το συγκρότημα με την κυκλοφορία του live άλμπουμ Inni αλλά πρώτη, νέα, καθαρά στουντιακή δουλειά, ήταν το παρόν άλμπουμ. Το διάλειμμα που αναφέραμε ήταν αρκετά αγχωτικό για τους οπαδούς του συγκροτήματος και αυτό γιατί δε διαφαινόταν στον ορίζοντα καμία αχτίδα ελπίδας, κάτι που να δείχνει πως το συγκρότημα θα συνέχιζε την πορεία του. Ο Jonsi είχε μεταφέρει το ενδιαφέρον του εκτός συνόρων (Ισλανδίας) και τις μουσικές του αναζητήσεις στη σόλο καριέρα του. Προφανώς αυτός ήταν και η συνδετική κόλλα για το υπόλοιπο συγκρότημα. Ευτυχώς όμως τα μαύρα σύννεφα διαλύθηκαν, επέστρεψαν δισκογραφικά ακόμα και αν  οι φίλοι τους πιθανότατα περίμεναν κάτι καλύτερο.
Συνήθως κάθε άλμπουμ των Sigur Rós έρχεται να χτίσει κάτι σε σχέση με το προηγούμενο. Αν όχι με απόλυτη συνάφεια ιδεών, μουσικών και ατμόσφαιρας, μια κάποια σχέση μπορούσες να εντοπίσεις, είτε μουσικά, είτε θεματολογικά είτε ακόμα σε ένα γενικότερο προσανατολισμό. Αυτή η σύνδεση σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο δίσκο δεν υπάρχει. Ίσως τα τέσσερα χρόνια να ήταν πολλά τελικά, ίσως πάλι όσα μεσολάβησαν στις ζωές τους να ήταν επίσης αρκούντως σημαντικά. Ό,τι και αν συνέβη η αλλαγή του αποτυπώματος τους στο νέο δίσκο ήταν τεράστια.

Ενδεχομένως να θεώρησαν ότι με το Með suð… το τερμάτισαν στo πανηγύρι, τα χρώματα και την υπερβολική pop ηχητική προσέγγιση και με το Valtari να θέλησαν να το προσεγγίσουν αλλιώς το πράγμα. Να ρίξουν τελείως την ένταση σε ρυθμό, δυναμισμό αλλά ακόμα και σε μελωδικότητα, όπως και τελικά έκαναν δηλαδή. Γύρισαν στις εποχές του ( )  ή σε κάποιες από τις ήρεμες στιγμές του Takk..., και αυτό ασφαλώς δε θα το έλεγε κάποιος κακό, αρκεί να υπήρχε ένα απαραίτητο συστατικό: η έμπνευση και η ορμή. Δυστυχώς αυτά δεν ήταν στο επίπεδο των προαναφερθέντων άλμπουμ! Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν μιλάμε για ένα κακό δίσκο.
Παράλληλα, χαρακτηριστικό όλων των δίσκων τους είναι ότι απαιτούν υπομονή και πολλές ακροάσεις. Έτσι και με το Valtari, με τον καιρό βρίσκεις στοιχεία θελκτικά, κάμποσα μάλιστα ικάνα να ενθουσιάσουν, όπως στην καταπληκτική κλιμάκωση του Varúð, που θυμίζουν τη μπάντα που συγκλόνισε στα πρώτα τέσσερα άλμπουμ. Νότες από πανέμορφο πιάνο συνοδεύουν ιδανικά το βιολί δημιουργώντας ένα μαγικό, σπαρακτικό και συνάμα εκρηκτικό ηχητικό τοπίο, σήμα κατατεθέν των Sigur Ros.
Από τα υπόλοιπα κομμάτια, θα έλεγα πως κυριαρχεί η ηρεμία και η…ακινησία, δύσκολα ξεχωρίζει κάποια σύνθεση αφού έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι κάτι θα γίνει αλλά αυτό δε γίνεται, όχι τουλάχιστον στο βαθμό που μας είχαν συνηθίσει. Ωραίες στιγμές προσφέρει το Ekki múkk, με την ψυχρότητα της Ισλανδικής γης να το στοιχειώνει και να θυμίζει κάτι από τα παλιά. Ταυτόχρονα η ζεστασιά και τα χαρακτηριστικά φαλτσέτα της φωνής του Jonsi, δίνουν αντικρουόμενη αίσθηση στο αποτέλεσμα.

O δίσκος αυτός ήταν και ο τελευταίος που θα συμμετείχε ο Kjartan "Kjarri" Sveinsson ο οποίος και αποχώρησε αφήνοντας τα τρία μέλη να συνεχίσουν να χτίζουν το μύθο αυτής της μοναδικής μπάντας. Ο Κjarri, που επέστρεψε το 2022, ήταν μεν ο keyboardist και multi-instrumentalist από το 1998 έως το 2013 αλλά υπήρξε θεμέλιος λίθος του όλου οικοδομήματος, υπεύθυνος για πολλούς από τους παράξενους και ασυνήθιστους ορχηστρικούς ήχους που ήταν τόσο χαρακτηριστικοί της μουσικής των Sigur Rós.
Συμπερασματικά, η επιστροφή των Sigur Rós το 2012 έγινε με έναν καλό δίσκο ο οποίος παρολ’αυτά ήταν ο πλέον μέτριος της καριέρας τους. Μας προσέφερε όμως το Varúð, μερικές ακόμα όμορφες στιγμές και τη χαρά του να ξέρουμε ότι είναι ξανά ενεργοί σα συγκρότημα, άρα δημιουργούν και προσδοκίες για νέα μουσικά έπη αλλά φυσικά και τη φιλοδοξία ότι κάπου θα τους δούμε live. Έτσι κι αλλιώς ένα κομμάτι είναι η στουντιακή δουλειά και ένα άλλο οι ζωντανές εμφανίσεις. Εκεί, είναι πάντα μαγικοί!
# 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Varúð, Ekki múkk.