Ό,τι δεν μπόρεσαν να πετύχουν με το Valtari του 2012, οι Sigur Rós το καταφέρνουν εν πολλοίς με το Κveikur. Να επιστρέψουν δηλαδή στα συνθετικά επίπεδα του παρελθόντος τους. Όπως και να το δει κάνεις, ούτε το να μένεις μόνιμα στην κορυφή είναι εύκολο (θα έλεγα πως δεν είναι καν εφικτό ή και…χρήσιμο), ούτε το να σφύζεις πάντα από έμπνευση είναι ρεαλιστικό. Αν προσθέσει κανείς και το διάλειμμα για solo καριέρα (από πλευράς του frontman Jonsi) και οικογενειακές υποχρεώσεις των υπολοίπων, η επιστροφή φάνταζε ακόμα πιο δύσκολη και φάνηκε πως απαιτούσε περισσότερο χρόνο. Με το Kveikur μπήκαν πάλι στην κανονική τους τροχιά, ξεπέρασαν πιθανά συνθετικά αδιέξοδα και ικανοποίησαν σε μεγαλύτερο βαθμό το κοινό τους. Η μετάφραση του Kveikur είναι “φυτίλι” και φαίνεται πως το άναψαν και πάλι.
Για να το πετύχουν αυτό όμως έπρεπε να υπερνικήσουν μια ακόμη δυσκολία που προέκυψε. Αυτή δεν ήταν άλλη από την αποχώρηση του Kjartan Sveinsson, του ¼ της παρέας που συνέθετε το γκρουπ για 15 χρόνια, λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Η παρουσία και δουλειά του μέσα στο γκρουπ ήταν πολύ σημαντική (εκτός από τα πλήκτρα έπαιζε και ένα σωρό έγχορδα ενώ είχε αναλάβει και το programming), αλλά ένας κύκλος είχε κλείσει (σε εκείνη τη φάση έστω) και η συνέχεια για την μπάντα θα δινόταν με τα τρία εναπομείναντα μέλη.

Ο δίσκος είναι επίσης ο πρώτος με την νέα εταιρεία, την XL Recordings μετά την αποχώρηση τους από την ΕΜΙ, ενώ η παραγωγή έγινε από τους Sigur Rós, σε συνεργασία με τον Alex Sommers (σύντροφος του Jonsi μέχρι το 2019 και συνοδοιπόρος μουσικά στο ντουέτο Jónsi & Alex) και παραδόξως τον… Kjartan Sveinsson.
Από τις πρώτες νότες, συγκεκριμένα από την πρώτη βουή που καλύπτει τα πάντα προερχόμενη από το μπάσο του Hólm, νιώθεις την αναγέννηση της μπάντας. Σα να σιγόκαιγε ένα ηφαίστειο για χρόνια και τώρα ξύπνησε για να τα παρασύρει όλα. Αυτό είναι το Brennisteinn. Έκρηξη, με έντονη industrial χροιά που μόνο οι Sigur Rós μπορούν να συνταιριάξουν με dream pop φωνητικά και να μη φανεί κάτι παράταιρο.
Ακολουθεί το μελαγχολικό, εσωστρεφές Hrafntinna, ενώ στο επόμενο κομμάτι βρίσκουμε μπροστά μας τον ορισμό της dream pop. Πανέμορφη, φτιαγμένη από τους καλύτερους του είδους. Βρίσκεσαι στην κορυφή του παγόβουνου (Ísjaki) και κοιτάς προς τον ουρανό. Με το Yfirborð, συναντάμε μια από τις ομορφότερες μελωδίες που έχουν γράψει εδώ και πολλά χρόνια. Πάνω από το παγόβουνο παρακολουθούμε την καταιγίδα Stormur. Μια μάλλον χαλαρή καταιγίδα, αφού και το τραγούδι είναι γαλήνιο, με μέτριας έντασης ρυθμό. Μέτρια και σα σύνθεση πάντως. Στο ομώνυμο του δίσκου η ατμόσφαιρα γίνεται πάλι ζοφερή όπως ήταν και στην έναρξή του. Πλέγμα industrial αισθητικής, συνοδευόμενη από βουή και απροσδιόριστης προέλευσης θορύβο. Συνέχεια με το ομορφότερο κομμάτι του δίσκου, το Rafstraumur. Ρυθμικό, με εναλλαγές, με όμορφες pop μελωδίες και επικά, καταιγιστικά περάσματα. Μοιάζει να συνδυάζει στοιχεία του εσωτερικού μα και δυναμικού ( ) και του πιο pop Með suð í eyrum við spilum endalaust.

Παρόμοιου ύφους είναι και το Bláþráður. Τελευταίο κομμάτι το Var μοιάζει να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που άναψε το Kveikur. Ήρεμο και χαλαρωτικό, με το πιάνο να καθοδηγεί την βελόνα στις τελευταίες στροφές, προς το κέντρο του βινυλίου.
Ο δίσκος αυτός είναι μία επιστροφή στις καλές στιγμές της μπάντας, δηλώνει την επιστροφή σε κοντίνα επίπεδα ποιότητας, εσωτερικότητας, έμπνευσης και δυναμισμού με αυτά που μας είχαν συνηθήσει (στους τέσσερεις πρώτους δίσκους). Δεν ξεπέρασαν όμως την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό που λάμβανε κάνεις από τη ροή των Ágætis byrjun και ( ). Δεν υπάρχει εδώ το ρίσκο αλλά είναι σαφής η επιλογή της ασφαλέστερης οδού. Περνούν τα χρόνια, ίσως λοιπόν αυτό να είναι φυσιολογικό, συμβαίνει σε όλους άρα γιατί να μη συμβαίνει και στους καλλιτέχνες, όσο εξαιρετικοί και αν είναι. Το σίγουρο είναι ότι οι Ισλανδοί με αυτό το δίσκο μας θύμισαν τις μουσικές μαγείες που μπορούν να κάνουν.
# 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Κveikur, Rafstraumur.
8/10