Οι The Decemberists αποτελούν μια από τις πιο όμορφες ιστορίες των τελευταίων είκοσι χρόνων στο χώρο της μουσικής. Πρόκειται για το μουσικό όχημα εντός του οποίου μελοποιεί την ποίηση του ο Colyn Meloy. Ταυτόχρονα είναι και πεδίο δημιουργίας της -γνωριμίας του στο κολέγιο και μετέπειτα συζύγου του- ζωγράφου και καλλιτέχνιδος Carson Ellis, που επιμελείται σχεδόν τα πάντα που αφορούν στο artwork της μπάντας. Ένα όνειρο ενός φοιτητικού ζευγαριού λοιπόν, κατέκτησε τον κόσμο και συνεχίζει να γεμίζει με υπέροχες μελωδίες, ιστορίες και εικόνες τη ζωή μας.
Η έννοια ανεξάρτητη μουσική (indies), γεννήθηκε από την ανάγκη των καλλιτεχνών να ξεφύγουν από τα στεγανά που τους επέβαλαν οι πολυεθνικές εταιρείες. Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας την αντίθετη διαδρομή, φεύγοντας από την ανεξάρτητη Kill Rock Stars και προσχωρώντας σε μια πολυεθνική, θα περίμενε κανείς το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας να είναι και το πλέον συγκρατημένο, προβλέψιμο και σαφώς εντός της πεπατημένης που της εξασφάλισε το “πολυεθνικό” συμβόλαιο. Το αποτέλεσμα όμως ήρθε να διαψεύσει τον κανόνα και το Τhe Crane Wife αποτέλεσε τον πλέον ενδιαφέροντα, περιπετειώδη και συναρπαστικό δίσκο της μπάντας, της μέχρι τότε καριέρας τους, αν και φρονώ πως παρέμεινε αξεπέραστος και για τις επόμενες κυκλοφορίες.
Πίσω στο 2006 το νέο-folk μουσικό κύμα ήταν στα σπάργανα. Το The Crane Wife -βασισμένο σε ένα παλιό Ιαπωνικό μύθο- ήρθε να ταράξει τα νερά προσπαθώντας (και επιτυγχάνοντας) να δημιουργήσει μια γέφυρα που ένωσε για πάντα την indie/alternative, την folk και την progressive μουσική παράδοση και έκφραση.
Κορυφαίες στιγμές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος καθότι ο δίσκος κυλάει σα νεράκι, πιο σωστά σαν αδάμαστα κύματα αγριεμένου ωκεανού. Δε σε αφήνει δευτερόλεπτο να “ησυχάσεις” με τις τεντωμένες στα άκρα χορδές των ηλεκτρισμένων κιθάρων, τα εξαίσια και ιδιάιτερα φωνητικά του Meloy, και την υπερπλήρη ενορχήστρωση (μέχρι και μπουζούκι επιστρατεύτηκε). Σαν κερασάκι εμφανίζεται και η Laura Veirs με τη συγκλονιστική της ερμηνεία στο Yankee Bayonet (I Will Be Home Then).
Το progressive ταξίδι με το όνομα σιδηρόδρομο, The Island: Come and See/The Landlord's Daughter/You'll Not Feel The Drowning, είναι το πρώτο διαμάντι. Αποτελεί ένα έπος 12 ½ λεπτών, διάρκεια που δε τη λες και την πιο επιθυμητή από μια πολυεθνική εταιρεία (που αποζήτα νούμερα και πωλήσεις, άρα και πιο εύκολα για airplay τραγούδια). Κι όμως, τα απότομα κοψίματα της μουσικής, τα ξεσπάσματα, οι εναλλαγές στο ρυθμό, ο βομβαρδισμός από μελωδίες και ιδέες, όλα αυτά που θυμίζουν Genesis, Yes και άλλους ήρωες του progressive παρελθόντος, κατενθουσίασαν το κοινό και εκτόξευσαν τη δημοτικότητα της μπάντας. Στα ανωτέρω, προσθέστε τις αδιανόητα μεθυστικές μελωδίες του The Crane Wife 3, τον πανηγυριώτικο, ξεσηκωτικό ρυθμό του Sons And Daughters, το γοητευτικό, pop διαμάντι O Valencia!, το επιθετικό When The War Came και πλησιάζετε στο να έχετε μπροστά σας τον τέλειο δίσκο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο αθεόφοβος ο Meloy είπε να το τερματίσει στην...προοδευτικότητα! Προσθέτει ακόμα ένα μεγάλης διάρκειας (πάνω από έντεκα λεπτά) κομμάτι, την λυτρωτική ελεγεία The Crane Wife 1 & 2 και κλέβει για πάντα τις καρδιές μας.
Νομίζω πως ο επίλογος είναι προφανής. Ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο άλμπουμ, αφεθείτε στη μαγεία του και μόλις ολοκληρωθεί το πρώτο άκουσμα περάστε άμεσα σε δεύτερο και τρίτο. Κάθε φορά θα σας προσφέρει και κάτι διαφορετικό. Το σύνολο των εμπειριών πιθανότατα να σας οδηγήσουν στο συμπέρασμα που έβγαλα και εγώ, ακούγοντας το ξανά και ξανά: Πρόκειται για ένα από τα εθιστικότερα άλμπουμ των τελευταίων είκοσι χρόνων.
Ακούστε ένα δείγμαεδώ
Φωτογραφία: v_era
