Με την jazz πότε δε τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά. Με τα σαξόφωνα αλλά και τα λοιπά πνευστά, επίσης. Μετά όμως προσγειώθηκαν στα αυτιά μου οι Red Snapper. Εξακολουθώ βέβαια να μην θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό της jazz με την κλασσική, πατροπαράδοτη μορφή της (ίσως λίγο να μπορώ να βρεθώ στον ίδιο χώρο με την acid jazz), αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι Red Snapper! Μία απίστευτη trip hop, acid jazz, fusion μπάντα που ενώ κινείται στις παρυφές του προαναφερθέντος είδους, με τις πιο σύγχρονες ίσως εκφράσεις του, δε παύει ποτέ να σε εκπλήσσει, δεν επαναλαμβάνει μοτίβα και σε κάθε άλμπουμ ξανα-ανακαλύπτει την επικαιροποιημενη ταυτότητά της.
Η ιστορία της λονδρέζικης παρέας ξεκινά το 1993 όπου βρέθηκαν ο μπασίστας Ali Friend, και οι David Ayers (κιθάρα) και Richard Thair (ντραμς). Μέχρι να υπογράψουν με την Warp, όπου και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ (Prince Blimey-1996), είχαν ήδη προλάβει να κυκλοφορήσουν τρία ΕP’s και να έχουν αποκτήσει αξιόλογη φήμη κυρίως για τις live εμφανίσεις τους. Τα τρία αυτά ΕP’s μπορεί κανείς να τα βρει μαζεμένα στην εξαιρετική συλλογή Reeled and Skinned (1995) που προηγήθηκε του πρώτου άλμπουμ τους. Περιλαμβάνει και συνεργασία τους με την Beth Orton στα φωνητικά δύο κομματιών, ενώ η ίδια συνέγραψε το δυναμικό Ιn Deep όπου πραγματικά με τη φωνή της …μένεις άφωνος! Αλλά ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα μας…
Μετά από εννιά χρόνια πορείας στα οποία κυκλοφόρησαν δύο full LP’s και τρεις συλλογές, τα παιδιά είπαν να χαλαρώσουν λίγο και να ασχοληθούν με διάφορα side projects και συνεργασίες. Είχαν όμως ήδη πετύχει να γίνουν γνωστοί τόσο σαν συγκρότημα όσο και προσωπικά ο καθένας από τους τρεις, ως ιδιαίτερα αξιόλογοι μουσικοί. Ασφαλώς δεν είναι ανάξιο αναφοράς, ότι στο σημαντικότατο tour των Prodigy, το 1997 στη Μ. Βρετανία, αυτοί «άνοιγαν» τις συναυλίες.
Το κενό 2002-2007, μάλλον τους έκανε καλό, αφού η επιστροφή τους στις κυκλοφορίες το 2008 ήταν εντυπωσιακή. Η πιο μεγάλη εμπορική και ενδεχομένως καλλιτεχνική τους επιτυχία ήταν γεγονός. Με τον δεικτικό, σαφή αλλά και ίσως ..απολογητικό τίτλο Our Aim Is to Satisfy κατάφεραν να αποκτήσουν νέο κοινό και πραγματικά να πετύχουν το στόχο, που εύγλωττα αναφερόταν στον τίτλο του δίσκου: Να ικανοποιήσουν πολύ κόσμο. Επίσης από αυτό το σημείο και μετά οι τρεις έγιναν τέσσερεις με την προσθήκη του Tom Challenger στο σαξόφωνο.

Φτάνουμε αισίως στο 2011 και τον δίσκο που τους άνοιξε το δρόμο για πολύ ευρύτερη αναγνώριση, που θα έλεγε κανείς πως -με τη σχετική έννοια του όρου- τους απογείωσε. Ήταν ο πιο δυναμικός, ο πλέον ανατρεπτικός, άγγιξε περισσότερα είδη μουσικής και ασφαλώς αυτό ήταν και ένα σχετικό εχέγγυο στο να γίνει και η μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία. Μιλάμε ασφαλώς για το λαμπερό «Κey»(V2Benelux), που είναι ένα Funk αριστούργημα το οποίο συνεχίζει να "πονάει" τα ηχεία μου, 12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Η ατμόσφαιρα και εδώ πέρα από funky, παραμένει acid -electro-jazz, ενώ υπάρχουν και αρκετά στοιχεία ακόμα και από την instrumental εξελικτική δομή που συναντάμε στις συνθέσεις του post rock. Το μπάσο πάντα σε πρώτο πλάνο δίνει το ρυθμό δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό, μεθυστικό περιβάλλον, χαλί για να «ζωγραφίσουν» όλα τα υπόλοιπα όργανα: πνευστά, ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς, synths. Και όλα αυτά κυρίως με φυσικά όργανα, συν τις απαραίτητες παραμορφώσεις. Σε κάποια σημεία γίνεται χορευτικό, άλλοτε ελαφρώς κινηματογραφικό -αφήνει το μυαλό να πλάσει χιλιάδες εικόνες-. Σε στιγμές αποκτά επική και ελεγειακά όμορφη διάσταση και συχνά μετατρέπεται σε απόλυτα ρυθμικό και χορευτικό. Μιλάμε για ένα διαρκή σεισμό ακόμα και σε κομμάτια όπως το downtempo Jack, όπου παρεμπιπτόντως στα φωνητικά συναντάμε την πανέμορφη και αρκετά μελαγχολική φωνή του Gavin Clark των UNKLE.
Κορυφαία στιγμή του δίσκου το αγαπημένο Love Boat, το απόλυτο hit της καριέρας τους. Τόσο hit που ακούστηκε μέχρι και στο.. Αθηναϊκό μουσικό ραδιόφωνο που δεν διακρίνεται για την εναλλακτικότητα, τον προοδευτισμό και τη φρεσκάδα του. Ένα απίστευτα δυναμικό κομμάτι με καταπληκτικό feeling. Ξεσηκωτικό, χορευτικό με πανέμορφα, ζεστά φωνητικά από την πολύ γνωστή στην Βρετανία folk τραγουδίστρια Eliza Carthy. Συνδυάζει big beat, acid jazz, electronica, funk με μοναδικό, ιδιαίτερο, ξεκάθαρα «δικό» τους τρόπο. Αυτό είναι το κομμάτι-σήμα κατατεθέν του δίσκου!

Πανέμορφο και με ροκ διάθεση είναι και το Fat Roller με τις κιθάρες να ακολουθούν ανατολίτικους ρυθμούς! Μαζί με το Love Boat, σίγουρα οι δύο κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Acid-jazz, καλοκαιρινή, χορευτική ατμόσφαιρα, ένα χαμό πραγματικό συναντάμε στο Chimee και πειραματική electro με funky και space ήχους, που θα ζήλευε και ο Αphex twin στο Spiky. Το κομμάτι μπήκε το 2019 στο soundtrack του El Camino, της spin-off ταινίας του Vince Gilligan για την πασίγνωστη τηλεοπτική σειρά Breaking Bad, και αυτό σίγουρα βοήθησε στο να τους γνωρίσει ακόμα περίσσότερος κόσμος!
Μια ακόμη απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί –ειδικά στον Key- δεν έχουν στεγανά στις μουσικές τους, είναι και το Take Your Medicine. Φευγάτα ντραμς, βαθύ μπάσο σε ένα ορχηστρικό, μαγικό ταξίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι σε συνεντεύξεις τους τα μέλη του group δηλώνουν ότι ακούν -και προφανώς επηρεάζονται - από ευρύτατο φάσμα μουσικών ειδών, από κλασσική μουσική μέχρι hip hop.
Δυστυχώς πότε δεν έβρισκα δίσκο τους στην Ελλάδα και έτσι είναι ίσως το μοναδικό συγκρότημα που σχεδόν όλη τη δισκογραφία του τη βρήκα μετά από πολύ ψάξιμο σε μικρά δισκάδικα του εξωτερικού. Μιλάμε όμως για πώρωση που πιστέψτε με, ό,τι είδος μουσικής και να ακούτε, είναι δύσκολο να μην σας αγγίξει σε ένα βαθμό. Παρεπιπτόντως, όποτε έχετε ευκαιρία να τους δείτε ζωντανά, να το κάνετε. Κάθε live τους είναι ένα πάρτι και μετά από αυτό θα τους αγαπάτε και λίγο πρισσότερο.