Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τους Καναδούς The Dears. Μια μπάντα που αγάπησα πολύ από τότε που την πρωτοάκουσα και που θεωρώ πως είναι σαφώς υποτιμημένη τόσο από «κριτικούς» μουσικής, όσο και από το κοινό. Δεν ήμουν σίγουρος για ποιόν από τους-έως το έτος 2024- έξι δίσκους τους θα έπρεπε να κάνω αναφορά, μιας και μ’ αρέσουν όλοι. Τη λύση έδωσε η λίστα των δίσκων μου, που μου θύμισε πως η πρώτη αγορά ήταν ο τρίτος δίσκος της μπάντας Gang of Losers, του σωτήριου έτους 2006.
Το δισκογραφικό ντεμπούτο έγινε το 2000 με το End Of A Hollywood Bedtime Story και από τότε «έτρωγαν κάμποσο ξύλο» κριτικής ότι “μοιάζουν με Smiths”, “η φωνή είναι ίδια με τους D. Albarn”, “προσπαθούν να πατήσουν σε αναβίωση της britpop” και άλλα τέτοια ωραία που σκαρφίζονται οι επί πληρωμή (εννοώ επαγγελματίες, όχι κάτι άλλο) κριτικοί για να δικαιολογήσουν κάτι που δεν τους αρέσει ή όταν πρέπει να μη γράψουν κάτι θετικό. Να θεωρήσω πως το…πρόβλημα ήταν μάλλον ότι ήταν Καναδοί και όχι δικά μας παιδιά; Ποιος ξέρει…

Εγώ απλά στεναχωριέμαι που δεν τους γνώρισα νωρίτερα από το 2006 και έχασα την ευκαιρία να ζήσω τη στιγμή που κυκλοφορούσε το 22: The Death Of All The Romance ή το Lost in the Plot (και τα δύο από το Νο Cities Left του 2003) ή το τεράστιο There Is No Such Thing As Love (End Of A Hollywood Bedtime Story, 2000).
Πριν πάμε στον Gang of Losers, ας δούμε λίγο ποιοι είναι οι The Dears. Βασικά μέλη είναι το ζευγάρι (και στη ζωή) του τραγουδιστή-κιθαρίστα Murray Lightburn (αυτός με τη φωνή D. Albarn ντε) και της Natalia Yanchak στα πλήκτρα. Από τη μπάντα κατά καιρούς πέρασαν δεκάδες μέλη, αλλά οι μόνοι σταθεροί ήταν οι δύο προαναφερθέντες.
Μια από τις πιο υπέροχες (μουσικές) στιγμές που έχω να θυμάμαι είναι όταν μετά το πρώτο play άκουσα την ατμόσφαιρα του Sinthtro και κατόπιν την κιθαριστική μελωδία του Ticket to Immortality. 
Αν με ρωτάτε ποιος είναι ο Indie ήχος που σε αντιπροσωπεύει (στο μελωδικό κομμάτι έστω), είναι ακριβώς αυτή η κιθάρα, αυτή η ενορχήστρωση.
Και αν πρέπει να βρω ένα indie τραγούδι που να συνδυάζει μελωδία, πάθος, να είναι επικό και ανθεμικό αλλά να έχει και, απλούς μα υπέροχους στίχους σίγουρα στο μυαλό μου θα έρθει το Hate, Then Love:

«You could try to break my heart
It'll never be enough
And you could try to burn this heart to the ground
It just won't be enough
Yeah, they worked so hard
To destroy of what's left of our lives
But we're gonna take it all
We're gonna take it all to town».

Οι στίχοι του Murray είναι πάντα απλοί και ειλικρινείς. Όπως στο φοβερό Ballad of Humankindness, μιλώντας για το πρόβλημα των αστέγων στις πόλεις, για την μοναξιά και την αποξένωση. Πόσο πιο άμεσος να γίνει;

«And I can't believe the vast amounts of people living on the streets
And I can't believe that I was almost one of them and I almost died
And I can't believe I haven't lent a hand
That I'm just standing here
Well I'm gonna change I'm gonna change».

Κανένα περιθώριο παρερμηνειών όμως δεν αφήνει και σε ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια τους, ένα από τα ομορφότερα που έχουν γραφτεί ποτέ κατά την άποψή μου, το Whites Only Party που φυσικά μιλάει για τον ρατσισμό. Το είχε γράψει πριν πολλά χρόνια ο Murray και το κυκλοφόρησε όταν ο ίδιος ξεπέρασε δυσκολίες και αισθάνθηκε έτοιμος να το κάνει.
Λίγο νωρίτερα στη λίστα των τραγουδιών συναντάμε άλλο ένα υπέροχο κομμάτι, αυτό που χάρισε και τον τίτλο στον δίσκο. Ένα ερωτικό κομμάτι, στην ουσία, που κόβει την ανάσα και σε κάνει να θες να ερωτευτείς ξανά και ξανά. Αυτό που οφείλω να σημειώσω επίσης είναι οτι η αμεσότητα στους στίχους συνδυάζεται και με περισσότερη ωμότητα στον ήχο της μπάντας, τουλάχιστον συγκριτικά με τον προηγούμενο δίσκο. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι πως ηχογραφήθηκε και mixαρίστηκε με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει με live εκδοχή των κομματιών, χωρίς πολλές εξωτερικές παρεμβολές.
Η αλήθεια μου για αυτόν το δίσκο είναι πως μου ξαναθύμισε μετά από κάμποσο διάστημα, τότε το 2006 αλλά και μετά, όποτε τον ξανάκουγα, πόσο όμορφη μπορεί να είναι η indie pop μουσική όταν συνδυάζεται από στίχους που βγαίνουν μέσα από την καρδιά, την ψυχή και τη ζωή του καλλιτέχνη. Τους Dears, με τις υπέροχες ενορχηστρώσεις τους (η Μοντρεαλέζικη σχολή με Arcade Fire, Godspeed You! Black Emperor, Α Silver mt. Zion, Bell Orchestre, Esmerine κ.ο.κ έχει μεγάλη έφεση σε αυτό άλλωστε) τους συνδυάζω με ταξίδια, αναμνήσεις, στεναχώριες, χαρές, αποχωρισμούς, έρωτες, μοναξιές, αγρυπνίες, άγχη, νίκες, ήττες. Πολλά από αυτά τα έζησα με αυτόν το δίσκο, κάθε ακρόαση μου τα επαναφέρει στη μνήμη και πάντα φέρνει και ένα χαμόγελο μαζί…
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Whites Only Party, Ticket to Immortality.