Με βάση τα όσα είχα ήδη διαβάσει, στα social media κυρίως, για τους :Skull & Dawn: (πρώην Defile Des Ames) αλλά και από την πρώτη –αναγνωριστική– ακρόαση του εναρκτήριου track, Zombie Horses, είχα την αίσθηση ότι θα ακούσω έναν country-folk δίσκο. Και οφείλω να πω ότι δεν ξεκίνησα να ακούω με προσμονή αφού η country, καθαυτή, με αφήνει αδιάφορο. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα rock’n’roll δίσκο, εμπλουτισμένο με alternative και neofolk στοιχεία, πολύ americana, κιθάρα, αλλά και μπόλικα πνευστά.

Ασφαλώς, και για να δώσω μία καλύτερη εικόνα του ήχου τους, το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι Calexico. Αλλά αυτή η αναφορά δεν αρκεί για να αποδώσει το συνολικό φάσμα του ήχου τους, γιατί δεν καταλαμβάνει κατ’ αρχήν, την επιρροή του Nick Cave την οποία προσωπικά μπορώ να ξεχωρίσω στον δίσκο. Γεγονός πάντως είναι πως τα μέλη της μπάντας (Μάνος 6- φωνή, κιθάρα, Αλέξανδρος-ντράμς, Στάμος-μπάσο και Χρήστος-κιθάρα) είναι αρκετό καιρό μαζί, έχοντας μάλιστα πολλά live στο ενεργητικό τους, άρα το δέσιμο είναι δεδομένο, κάτι που προφανώς φαίνεται και στη συγκεκριμένη ηχογράφηση.

Το ομότιτλο του δίσκου track είναι ένα εισαγωγικό κομμάτι που παραπέμπει σε Ennio Morricone και... Sergio Leone. Ποδοβολητό αλόγων, αμερικάνικη έρημος και καουμπόικες ιστορίες, εμπλουτισμένες μουσικά με τα γνωστά πνευστά, δίνουν μία πρώτη ιδέα για το τί θα ακολουθήσει, αν και, όπως προείπα, ακούμε πολλά περισσότερα στην πορεία. Το Voodoo Train είναι ένα μυστήριο, δυναμικό ενίοτε κομμάτι με πολλά πνευστά και αυτό, που κάπου στο βάθος μου φέρνει στο νου τη λυρικότητα των Devotchka. Η πρώτη πολύ ενδιαφέρουσα όμως σύνθεση κατ’εμέ είναι το Desert, ένα γοητευτικό, σκονισμένο κομμάτι με πολλές εναλλαγές ήχων και ρυθμού και με μία κιθάρα που συνεχώς θρηνεί… Πολύ όμορφο, αργό στην αρχή και «σπηντάτο» στην πορεία είναι και το Kitchen Knife. Εκείνο που με τράβηξε στην περίπτωσή του είναι τα όμορφα riffs και οι διαρκείς εναλλαγές στον ήχο: Αν υπάρχει είδος prog-folk, το ακούμε εδώ. Άξιο αναφοράς είναι και το Doom Train με την εν είδει Ozzy ιαχή «Αll Αboard» στην αρχή και το σόλο της κιθάρας που, όσο νά’ναι δείχνουν και αρκετές από τιςμουσικές επιρροές του συγκροτήματος, που οπωσδήποτε περιλαμβάνουν hard rock και metal ήχους. Κορυφαίο όμως κομμάτι του δίσκου είναι αυτό που αναφέρεται σαν bonus track, με τίτλο Edward. Είναι μακράν η πιο dark στιγμή του άλμπουμ, που σφραγίζεται από μια επαναλαμβανόμενη slide κιθάρα και τα τρεμάμενα, απεγνωσμένα, «θεατρικά» φωνητικά: Ο Cave συναντά τους Wovenhand και παρέα πίνουν ουίσκι σε ένα ξεχασμένο μπαρ κάπου στην αμερικάνικη επαρχία.

Ακούστε εδώ

Κάποιες συνθέσεις, αντίθετα, δε μου προσέλκυσαν το ενδιαφέρον, όπως το No Longer Mine αλλά και το Black Boat, το οποίο μου φάνηκε κάπως απλοϊκό. Επίσης, θα άξιζε τον κόπο να δουλευτούν κάπως περισσότερο τα αγγλικά, ιδίως εν όψει της ατμόσφαιρας της όλης ηχογράφησης.

Στιχουργικά, ο Μάνος κινείται σε θέματα που ταιριάζουν αρκετά με τη μουσική αλλά και το artwork του δίσκου. Ιστορίες γεμάτες κατάρες, φόνους, μονομαχίες και τραγωδίες κάθε είδους! Όπως και οι ίδιοι δήλωσαν, μουσική και θεματολογία δε θα μπορούσαν να προέρχονται από μπάντα με… γαλλικό όνομα. «Το Κρανίο και αυγή» σαν όνομα περνούν πιο σωστά το μήνυμα, και ορθώς άλλαξαν όνομα. Και κάπως έτσι, τα ζωντανά-νεκρά άλογα συνεχίζουν το δρόμο τους, ανεξάρτητα από το πώς τελειώνουν οι ιστορίες.

Δε ξέρω αν θα είναι στους ελληνικούς δίσκους της χρονιάς, δε μπορώ να το γνωρίζω. Δε ξέρω επίσης αν θα κερδίσει κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας. Ξέρω όμως σίγουρα ότι το άκουσα αρκετές φορές γράφοντας αυτό το κείμενο και το έκανα ευχάριστα. Κάθε φορά μάλιστα ανακάλυπτα καινούρια πράγματα που μου άρεσαν. Είναι όμορφο όμως, όσο και ενδιαφέρον για ένα δίσκο να ξεδιπλώνει σιγά - σιγά διάφορες αρετές του, δείχνει νομίζω πως υπάρχει πολλή δουλειά κρυμμένη μέσα του. Και σίγουρα πολύ πάθος για το είδος που το συγκρότημα υπηρετεί.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Edward, Desert

6,5/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr