Οι Underworld είναι αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες electro/dance μπάντες του πλανήτη και κάθε κυκλοφορία τους αποτελεί είδηση. Πόσο μάλλον στην τωρινή συγκυρία κατά την οποία Karl Hyde και Rick Smith κατέγραψαν απουσία 6 ετών. Και όσο νά’ναι όταν περνάνε τα χρόνια για ένα συγκρότημα (είναι ενεργοί ήδη πάνω από 35 χρόνια), δύο ανησυχίες πάντα υπάρχουν. Η πρώτη είναι να μη μιλάμε απλώς για διάλειμμα αλλά για απόσυρση και η δεύτερη είναι η επιστροφή να είναι αποτυχημένη, πρόχειρη (αρπαχτή) και γενικώς να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Με χαρά διαπιστώνω ότι ευτυχώς δεν ισχύει τίποτα από τα ανωτέρω και η μπάντα στο Barbara, Barbara We Face A Shining Future είναι φρέσκια, πειραματική και όσο χρειάζεται ώριμη.

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου και πρώτο single εδώ και 5 χρόνια (με τελευταίο το Diamond Jigsaw του 2011 από το Barking του 2010) είναι το I Exhale. Η επιλογή για πρώτο single, πρώτη επαφή του κοινού δηλαδή με τη νέα δουλειά, είναι εξαιρετική. Στέλνει σωστά το μήνυμα πως η επιστροφή είναι αρκούντως δυναμική και πως το άλμπουμ αυτό για άλλη μια φορά θα προσφέρει αρκετή από την ένταση που η μπάντα διαχρονικά ήξερε αριστοτεχνικά να προσφέρει στο κοινό της. Βέβαια στην πορεία (όπως θα πούμε παρακάτω) αποδεικνύεται πως οι Underworld μας κρύβουν και άλλες εκπλήξεις.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των κομματιών της καριέρας τους είναι ότι ενώ φαίνονται σε πρώτο επίπεδο απλές electro/dance συνθέσεις, όσο περισσότερο τις ακούς, διαρκώς νιώθεις πως είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Έτσι συμβαίνει και εδώ όπου ένα φαινομενικά απλό κομμάτι είναι χτισμένο με διάφορες στρώσεις από μικρές-μικρές μουσικές εκρήξεις έμπνευσης, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι απογειωτικό. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο If Rah, με τη διαφορά ότι ο ρυθμός είναι πιο down tempo, πιο funky και υπνωτικός. Σε αυτό το κομμάτι χρησιμοποιούν μια κλασσική Underworld συνταγή μανιώδους σχεδόν επανάληψης λέξεων (όπως με το“Lager Lager Lager” του Born Slippy ή αργότερα με το “Everything Everything” του Cowgirl/Rez, λέξεις που επαναλάμβανε χορεύοντας μια ολόκληρη γενιά) με τη επανάληψη της φράσης “Luna Luna”. Επίσης δεν έχει το σταθερό ρυθμό ενός dance κομματιού αλλά αυτός εναλλάσσεται, στροβιλίζεται και σε «ταλαιπωρεί» ευχάριστα. To καταπληκτικό, house ύφους, Low Burn φέρνει έντονα στο μυαλό το Beautiful Burn Out (από το Oblivion With Bells του 2007) και το ακόμα παλαιότερο Mo Move (από το A Hundred Days Off του 2002), αυτό δηλαδή το groovy ταξιδιάρικο ρυθμό στον οποίο οι Underworld έχουν ειδικότητα! Είναι αυτή η απαράμιλλη ικανότητα τους να σου βγάζουν αισιοδοξία και να σε κάνουν να ονειρεύεσαι. Πάντα δε, αυτού του τύπου τα κομμάτια τους φροντίζουν να τα «ντύνουν» με όμορφους στίχους: “Time / The First Time / Blush / Be Bold Be Beautiful / Free Totally / Unlimited”. Και κάπως έτσι όμορφα τελειώνει η πρώτη πλευρά του δίσκου, χωρίς μέχρι εδώ να υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις σε σχέση με ό,τι θα περίμενε κανείς από μία ηχογράφησή τους.

Η δεύτερη πλευρά είναι μια άλλη ιστορία. Εμπεριέχει αρκετό πειραματισμό και όσο περισσότερο το σκέφτομαι, ίσως να είναι η πρώτη φορά που ακούμε τέτοια προσέγγιση από τη μπάντα, απαλλαγμένη ίσως ακόμα και από την ίδια της την κληρονομιά. Τυπικό παράδειγμα είναι το τέταρτο τραγούδι του δίσκου, το Santiago Cuatro. Δεν το λες με τίποτα κομμάτι που θα μπορούσε να βρεθεί σε δίσκο των Underworld, και νομίζω δε μπήκε τυχαία στη μέση ακριβώς του δίσκου. Πρόκειται για ένα λυρικό, συναισθηματικό, αιθέριο, πανέμορφο ταξίδι, που σφραγίζεται από την χρήση κάποιου οργάνου που μπορεί να είναι κάποιου τύπου λίρα ή μπάντζο, που όμως φέρνει στο νου αλλού λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα και αλλού ινδική/ασιατική μουσική (ο ήχος του μυστηριώδους οργάνου θυμίζει κάπως και sitar). Πολύ σημαντική σημείωση: Δεν υπάρχει ίχνος beat. Είναι το σημείο που ο δίσκος παίρνει μια απότομη στροφή προς το downtempo και τη μελωδία. Ακολουθεί το υπνωτικό και αρκετά πειραματικό Motorhome, που παρά το ιδιαιτέρα αργό, ambient tempo του, οι 2-3 διαφορετικοί ρυθμοί που ακούγονται σχεδόν ταυτόχρονα και η συνεχής προσθήκη διαφορετικών ήχων, το κάνουν πολύ ενδιαφέρον.

Προτελευταίο κομμάτι είναι το ταξιδιάρικο και σχετικά ήπιο σε ρυθμό και δομή Ova Nova. Και εδώ το tempo σταδιακά γίνεται πιο γρήγορο. Παράλληλα έχουμε και πάλι επαναλαμβανόμενες φράσεις και λέξεις όπως «Everybody, Everybody” και “Change Your Mind” σε μια διαρκή στιχομυθία. Ένα πολύ catchy κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το επόμενο single.

Για το τέλος οι Underworld άφησαν κάτι που συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό το τι ακριβώς προσπάθησαν να πουν με τη μουσική τους όλα αυτά τα χρόνια.Το Nylon Strung μας δείχνει για μια ακόμα φορά την τρομερή ικανότητα τους να φτιάχνουν τραγούδια – ύμνους και να προκαλούν κύματα ευφορίας στους οπαδούς τους. Μια καταιγίδα ήχων και συναισθημάτων στο πιθανότατα ομορφότερο τραγούδι του άλμπουμ και ενός από τα πλέον συναισθηματικά της καριέρας τους.

Σίγουρα η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου και κυρίως μεγάλο κομμάτι της δεύτερης πλευράς, είναι χαμηλότερης έντασης σε σχέση με το παρελθόν τους. Όχι το πρόσφατο, καθώς οι 2-3 τελευταίοι δίσκοι είχαν ήδη αρχίσει να ηχούν πιο soft, ας πούμε. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και κάποιους από τους οπαδούς θα τους απογοητεύσει (κυρίως τους νεότερους). Οι περισσότεροι πάντως, δε νομίζω να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό. Καλό είναι να μη ξεχνάμε πως, μαζί με εμάς, μεγαλώνουν και οι Underworld. Δεν είναι απαραίτητο να είναι το γκάζι πατημένο συνέχεια, ούτε είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Άλλωστε το να χάνεις λίγο σε δυναμισμό δε σημαίνει κατ’ανάγκη ότι χάνεις και σε ποιότητα. Με άλλα λόγια μόνο θετικό μπορώ να δω το γεγονός ότι δεν επέλεξαν να απευθύνονται σε όλη τους την καριέρα σε εφήβους. Το ρόλο αυτό ορθώς τον αφήνουν σε νεότερες γενιές καλλιτεχνών. Εκείνοι βαδίζουν στον εξαιρετικό δρόμο που έχουν χαράξει και αυτό μόνο χαμόγελα μου προκαλεί.

Ακούστε  εδώ

Υ.Γ.: Για να είμαι πιο δίκαιος, ίσως θα έπρεπε να βάλω δύο βαθμολογίες, μία για οπαδούς και μία για τους υπόλοιπους. Προσπάθησα όμως να βρω περίπου το μέσο όρο.

Υ.Γ.2: Όποτε βρίσκω την ευκαιρία θα το γράφω. Να δώσουμε για άλλη μια φορά συγχαρητήρια σε αυτούς που έκαψαν αυτοκίνητα, έσπασαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και έριξαν τούβλα στο κεφάλι του Hyde στην πρώτη (και όπως μάλλον αποδεικνύεται, τελευταία) προσπάθεια των Underworld να πραγματοποιήσουν απόπειρα συναυλίας στην Ελλάδα, το 2007. Τίποτα δε μάθαμε για το τί τελικά συνέβη, ευθύνες δεν αποδόθηκαν. Όσοι θέλουμε να τους βλέπουμε, πλέον, αναγκαζόμαστε να παίρνουμε αεροπλάνα για να το καταφέρουμε. Εύγε!

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Low Burn, Nylon Strung

8/10

Φωτογραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr