Το σύνηθες κατά την παρουσίαση ενός δίσκου, είναι να γίνεται αναφορά κάποιων ιστορικών στοιχείων της μπάντας για την οποία γράφουμε. Θα ήθελα να πρωτοτυπήσω και να αναφερθώ στη γλυκιά ανάμνηση της προσωπικής μου “γνωριμίας” και πρώτης επαφής με την Λονδρέζικη indie / dream-ambient rock κολεκτίβα των Piano Magic.

Το 2007 είχαν έρθει για το δεύτερο live τους στην Ελλάδα, πρώτο σαν κύριο όνομα (είχε προηγηθεί αυτό του 2004). Δυστυχώς -για εμένα- δε τους γνώριζα με αποτέλεσμα να φτάσω στο χώρο χωρίς να έχω καμία απολύτως ιδέα του τι ακριβώς θα συναντούσα. Η κατάληξη ήταν να τους καληνυχτίσω εκστασιασμένος και φορτωμένος με όλη σχεδόν την -έως τότε- δισκογραφία τους (βασικά, όσα cds είχαν μαζί τους στο merchandise στο οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, βρέθηκαν οι ίδιοι στο ρόλο του πωλητή πριν τη συναυλία δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον κόσμο να τους γνωρίσει και να τους μιλήσει). Από τότε, κέρδισαν μόνιμη θέση στην καρδιά μου και κάθε κυκλοφορία τους αποτελεί σημαντικό γεγονός για τη δισκοθήκη μου.

Αυτή η προσωπική κατάθεση θεωρώ ότι ήταν απαραίτητη πριν ασχοληθώ με την ουσία της νέας κυκλοφορίας (δωδέκατο στούντιο άλμπουμ) με τον σημαδιακό τίτλο Closure, καθότι ο ιδρυτής, Glen Johnson, ανακοίνωσε ότι πρόκειται για τον τελευταίο τους δίσκο. Η επαφή όλων μας με τη μουσική είναι πρωτίστως συναισθηματική ανάγκη. Ενθουσιασμός, έρωτας, πάθος, απογοήτευση, απώλεια. Ζήσαμε μπόλικα τέτοια σκηνικά μέσα στο 2016 με “τελευταίους δίσκους”, “αποχαιρετισμούς” και άλλα σχετικά (περιπτώσεις Bowie, Cohen οι χαρακτηριστικότερες), όμως αυτές είχαν να κάνουν με βιολογικούς θανάτους. Η εν ζωή ανακοίνωση «οριστικής λήξης εργασιών» είναι ιδιαίτερη περίπτωση, αντιστοίχως έντονα συγκινησιακά φορτισμένη, πόσο μάλλον αν πρόκειται για τους πολύ αγαπημένους Piano Magic. Και για να είμαι ειλικρινής, δίνω αυθορμήτως μεγαλύτερο βάρος στο γεγονός της διάλυσης της μπάντας παρά στο ίδιο το άλμπουμ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το αντιμετωπίζω με επιείκεια. Είμαι όμως περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένος στο άκουσμα κάθε ήχου του, όπως φαντάζομαι θα ήταν και οι ίδιοι όταν έγραφαν και ηχογραφούσαν.

Με την έναρξη του δίσκου, η μουσική κολεκτίβα των Piano Magic (δεκάδες μουσικοί έχουν περάσει από τις τάξεις τους, με μοναδικό σταθερό μέλος πλέον τον Johnson) μιλάει για Closure, για επίλογο, για λήξη. Πρόκειται για ένα εντεκάλεπτο κομμάτι αποχωρισμού ή τελικά τώρα που το ξανακούω (για πολλοστή φορά) μπορεί και απλά να πρόκειται για ένα εντεκάλεπτο κομμάτι τελεία. Νομίζω πως αν και ο τίτλος του είναι συμβολικός, δε θέλησαν να το “φορτίσουν” περισσότερο, βάζοντας το στο τέλος του άλμπουμ. Ό,τι αναφορές και να θέλουν να κάνουν στη διαφαινόμενη (στη μουσική βιομηχανία όπως είναι σήμερα, πότε δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα) διάλυση της μπάντας, το πλέον σημαντικό είναι ότι πρόκειται για μια από τις πιο γεμάτες συνθέσεις της καριέρας τους. Σπαρακτικές κιθάρες, εκπληκτικές μελωδίες πιάνου που αναδύουν μαγεία, στροβιλίζονται στον αέρα και προκαλούν αναστάτωση σε ένα τραγούδι που ξεκίνησε μέσα σε απόλυτη ηρεμία.

Πολύ ιδιαίτερη, κομψή σύνθεση είναι και το υπνωτικό Let Me Introduce You ενώ από τις φορτισμένες συνθέσεις του δίσκου είναι το Living For Other People με την τέλεια αρμονία τσέλο και πιάνου. Οι στίχοι μας προτρέπουν να ζούμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως οι άλλοι περιμένουν από εμάς. Συνηθισμένη θεματολογία για τη μπάντα, που αρέσκεται στο να διεισδύει στα καθημερινά ανθρώπινα προβλήματα και τις ψυχικές αναζητήσεις.

Όλος ο δίσκος κατακλύζεται από το τσέλο της Audrey Riley (με συνεργασίες με Go-Betweens, Nick Cave κ.α). Έτσι γίνεται και στο μαγευτικό, μελαγχολικό Attention To Life όπου στα φωνητικά και τους στίχους συναντάμε τον Αυστραλό Peter Milton Walsh (Τhe Apartments). Δώστε τέσσερα λεπτά από τη ζωή σας και ακούστε αυτό το κομμάτι, διαβάστε τους στίχους του. “For once will you please try/And pay attention to your life… You know the words by heart/ But you never sang the song”.

Για το τέλος το I Left You Twice, Not Once. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά μου μοιάζει σα να μη θέλουν, σα να μη ξέρουν πώς να αποχαιρετήσουν. Το κομμάτι το ίδιο, από μόνο του, δείχνει σα να μη θέλει να τελειώσει πότε. “I left you twice, not once/The first time passed unnoticed/For you still lay in my arms/I could not bear to say goodbye”. Πώς λες αντίο σε αυτή τη μπάντα;

Ακούστε εδώ

Με κάθε νέα κυκλοφορία είχαν τη μοναδική ικανότητα να με κάνουν να ξανακούω όλη τη δισκογραφία τους. Ξανά και ξανά. Το πέτυχαν και τώρα και για άλλη μια φορά τους ευχαριστώ. Δε πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο τους φυσικά, άλλωστε οι καλύτεροι (προσωπικές προτιμήσεις: Low Birth Weight και Artists Rifles) κυκλοφόρησαν… τον προηγούμενο αιώνα. Μάλιστα θα έλεγα πως ενώ κάθε κομμάτι ξεχωριστά ακούγεται πολύ ευχάριστα (με 2-3 από αυτά μάλιστα να είναι καταπληκτικά), εντούτοις το σύνολο αφήνει μια ελαφρώς μονότονη γεύση. Όμως, ακόμα και στο “κύκνειο άσμα”, φρόντισαν να αφήσουν το στίγμα τους με αξιοπρεπέστατο τρόπο. Δε γίνεται, όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, να μη σκεφτεί ότι ο κόσμος της αξιόλογης μουσικής χάνει ένα σύμμαχο της. Όλα τα όμορφα πράγματα κάποτε τελειώνουν, είναι μάλλον μια παγκόσμια συνομωσία τους για να κερδίζουν αναγνώριση. Ας δούμε όμως το τέλος σα μια αρχή. Οι Piano Magic φρόντισαν το 2017 να ξεκινήσει καλά για όσους τους αγάπησαν.

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Closure, I Left You Twice, Not Once

7,5/10

Φωτογραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr