Για να βγει η τελική ετυμηγορία για την αξία του νέου δίσκου των nu-jazz/electronica βασιλιάδων που ακούν στο όνομα Cinematic Orchestra, η ιδέα ήταν να «χρησιμοποιηθεί» αυτό για να ντύσει μουσικά, μπόλικα χιλιόμετρα οδηγητικού ταξιδιού. Πολλές ακροάσεις με συνεχείς αλλαγές τοπίων, κάθε μία εκ των οποίων έδινε και κάτι νέο στο άλμπουμ. Μετά την ευχάριστη πλύση εγκεφάλου, κατέληξα πως ο To Believe αποτελεί τον ορισμό του δίσκου που η αξία του «χτίζεται» μέσα στο χρόνο, παρά το γεγονός ότι δε χρειάζεται να είσαι και…μουσικολόγος για να καταλάβεις γρήγορα ότι πρόκειται για μία ακόμη πολύ αξιόλογη δημιουργία της Βρετανικής μπάντας. Στην πορεία απλά, αν είσαι τυχερός, είναι πιθανό να αντιληφθείς το μεγαλείο της.

Βέβαια, αν ψάχνετε εδώ να βρείτε επαναστατικές αλλαγές στον ήχο της μπάντας του Jason Swinscoe, 12 χρόνια μετά το Μa Fleur ή έστω 10 χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της (στο soundtrack The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos του 2009), δε θα τις βρείτε. Επίσης, αν περιμένετε να ακούσετε έναν concept δίσκο, με μία κάποια συνοχή (μουσική ή θεματολογική), νομίζω πως πάλι θα είστε εκτός. Ό δίσκος έχει στη ραχοκοκαλιά του μια σειρά από πανέμορφες συνθέσεις, μάλλον άσχετες υφολογικά μεταξύ τους. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οι εξαιρετικές μελωδίες αλλά και τα πολλά και διάφορα guest φωνητικά (γνώρισμα της μπάντας άλλωστε), που αρματώνει με ποικιλία τον δίσκο. Οι εναλλαγές στα φωνητικά έχουν ως αποτέλεσμα με κάθε νέο κομμάτι το μυαλό να ταξιδεύει σε διαφορετικά μέρη, με κυρίαρχα τα αίσθημα της έκπληξης αλλά και της απορίας ως προς το νέο ηχοτόπιο που η κάθε σύνθεση θα σε μεταφέρει.
Κορυφαία σύνθεση θεωρώ πως είναι το ορχηστρικό Lessons, που θα μπορούσε να είναι και προϊόν συνεργασίας του Caribou με τους (μετά kid-A) Radiohead. Είναι ένα από τα πιο λαμπερά, ευδιάθετα κομμάτια που έγραψαν ποτέ. Πολύ όμορφο και με τη συμμετοχή του Roots Manuva να το ωθεί προς dark, massive attackική ατμόσφαιρα, είναι και το μελωδικότατο A Caged Bird/Imitations of Life. Η πλέον “cinematic” σύνθεση του δίσκου είναι αναμφισβήτητα το μαγευτικό The Workers Of Art, ενώ τo κλείσιμο του άλμπουμ γίνεται με μεγαλοπρέπεια, με το ηλεκτρονικό, soul ύφους και απόλυτα ατμοσφαιρικό λόγω της φωνής της Heidy Vogel, A Promise.

Ο To Βelieve φέρνει ξανά τους C.O στο μουσικό προσκήνιο. Oχι σαν reunion band που μαζεύτηκε να θυμηθεί τα παλιά ή για να κάνει μία αρπαχτή. Αντιθέτως νομίζω πως μας παρέδωσαν μόλις, μετά από 20 χρόνια παρουσίας, τον καλύτερο τους δίσκο, όσο και αν ακούγεται λίγο πρώιμο αυτό. Το μέλλον θα δείξει αν δεν…κοντρόλαρα τον ενθουσιασμό μου, αν δε διέπραξα ιεροσυλία εις βάρος του Ma Fleur ή του Every Day, ας πούμε. Ανεξάρτητα από -ανώφελες ίσως- συγκρίσεις, ή πειραματική τους διάθεση, οι συνθετικές τους εκλάμψεις και οι προσεκτικές και καίριες συνεργασίες είχαν ως αποτέλεσμα να φτάσει στα αυτιά μας ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Και είμαι σίγουρος πως όταν τον ακούσουμε live, θα εντυπωσιαστούμε ακόμα περισσότερο…
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The Workers Of Art, Lessons.

Υ.Γ: Στην Ελλάδα τους έχουμε απολάυσει πολλές φορές. Η τελευταία ήταν στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το καλοκαίρι του 2017. Ελπίζω να τους δούμε ξανά σύντομα.
8/10

Φωτογραφίες : v_era