Φέρτε μου…keyboard να αρχίσω να γράφω. Ο Now What? των Chasing Bone είναι από τους δίσκους που σε κινητοποιούν στο να μοιραστείς σκέψεις που προκύπτουν από την ακρόασή του, να προσπαθήσεις μέσω του λόγου να περιγράψεις νότες και να πείσεις ανθρώπους με κοινά πάνω-κάτω μουσικά γούστα να έρθουν σε επαφή με αυτόν. O δίσκος κυκλοφόρησε εν μέσω καραντίνας (i) και -αν και άργησε να φτάσει στα αυτιά μου- με γύρισε κατά κάποιο τρόπο σε εκείνο το περίεργο -σχεδόν- δίμηνο της ζωής μας, που όπως αποδείχτηκε ήταν μόνο η αρχή. Έχει κάτι το απόκοσμο, το αναγεννησιακό και μυστηριώδες, που θέλοντας και μη οδηγεί το μυαλό σε περίεργα και ενδιαφέροντα μονοπάτια.
Για του λόγου το αληθές ακούστε το Remember to Forget. Δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, έχει όμως μια σκοτεινή δύναμη και μια υποβόσκουσα θλίψη, ενώ και τα ακουστικά όργανα που χτίζουν το κυρίως σώμα του, συνεισφέρουν στη μαυρίλα που θέλει να επιβάλει η μπάντα με έδρα τη Θεσσαλονίκη.
Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση και με «κράτησε» κατά την ακρόαση ήταν η αίσθηση ότι ακούς ένα πρωτότυπο για τα εγχώρια δεδομένα, ιδιαίτερο ήχο, με μοναδικά φωνητικά. Τόσο ιδιαίτερος που σε ένα κομμάτι, το περιπετειώδες You’re Done / Meine Vision στα φωνητικά ακούς και γερμανικά. Μάλιστα, ενώ γενικά δε με ενθουσιάζει η γλώσσα -αλλά και ο τρόπος που οι γερμανικοί στίχοι ακούγονται μέσα στη  μουσική-, εδώ δε με χάλασαν καθόλου.
Το κομμάτι που αρχικά ξεχώρισα, η απεικόνιση στην ουσία όλου του πονήματος της μπάντας και του πνεύματος του δίσκου, είναι το Let’s Move! Έχει μέσα rock'n'roll στιγμές, blues αίσθημα, jazz αναφορές, μαυρίλα που φέρνει στο μυαλό Massive Attack ενώ αφήνει μια αίσθηση νεοψυχεδέλειας, από τη μέση και μετά.
Η δεύτερη καλύτερη σύνθεση του δίσκου κατά την άποψη μου, είναι το Come On You Good People. Περνάει μέσα από acid jazz φόρμες και ξεχύνεται σe folk μονοπάτια. Οι ακουστικές κιθάρες (που πάνω τους είναι στημένο άλλωστε όλο το άλμπουμ) καθοδηγούν το κομμάτι, όμως το ρυθμικό κομμάτι μαζί με τα φωνητικά είναι αυτά που του δίνουν χρώμα και ένταση. Αν θέλετε να πάτε ένα ταξίδι με αφετηρία τους Red Snapper και κατάληξη τους… Decemberists, εδώ κόβετε εισιτήριο.

Εξαιρετικό κομμάτι είναι και το εναρκτήριο και ομότιτλο του δίσκου. Folk και avant pop ήχοι ανακατεμένοι, όμορφα φωνητικά (τα γυναικεία μάλιστα του δίνουν μια παραπάνω σπίθα) και σαξόφωνο για…επιπρόσθεστη απόλαυση. Χαρωπή διάθεση γενικώς αλλά στίχοι που γυροφέρνουν την…απόγνωση. Το «γύρισμα» δε, από το τέταρτο λεπτό και μετά (με τα επαναλαμβανόμενα λόγια και τα γυναικεία φωνητικά από την Despynik) είναι η indie απόλαυση, το bonus prize στη σύνθεση.
Υπέροχο και με αναγεννησιακό άρωμα είναι και το I Want Dogs to Like Me που περνάει μέσα στο μπλέντερ (διάβασα ότι ο Κωνσταντίνος Ιωσηφίδης εκτός από synths κλπ χρησιμοποιεί και “household items” και εδώ μπορείς να το υποψιαστείς, χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακριβώς είναι αυτά) electro ήχους μαζί με jazz και ακουστικές κιθάρες.
Όλες οι μουσικές και οι στίχοι (εκτός των γερμανικών) είναι γραμμένα από τον Πάνο Αναστασιάδη, ενώ τρίτο μέλος της παρέας είναι ο Γιάννης Ρεμματάς. Είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, και επειδή ξέρω πολύ καλά ότι το να βάλεις το μέσο ακροατή να ακούσει ολόκληρο δίσκο πλέον μοιάζει με το να του ζητήσεις να δει με προσοχή ένα αδιάφορο ματς ελληνικών play off ποδοσφαίρου, πιστεύω πως αξίζει με το παραπάνω να του αφιερώσετε κάμποσο από το χρόνο σας.
2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Come On You Good People, Let's Move!
7,5/10

Photo: taken from band's official Facebook Page