Oι Fontaines D.C με το ντεμπούτο τους (Dogrel, 2019) αλλά και τα πολλά και εξαιρετικά singles που προηγήθηκαν του άλμπουμ -και τους είχαν κάνει ήδη διάσημους-, μας δρόσισαν για τα καλά. Έφεραν νέα πνοή στο αγαπημένο μας post punk, κάτι που σίγουρα εδώ και χρόνια το είχε ανάγκη. Ακολουθήσαν και άλλες μπάντες (αρκετοί συντοπίτες τους μάλιστα, Δουβλινέζοι) και έτσι σήμερα το είδος βρίσκεται σε πολύ καλύτερο σημείο σε σχέση με πριν 2 χρόνια. Το ντεμπούτο τους (διαβάστε σχετικά εδώ) ήταν αναμφισβήτητα τόσο καλό που ο καθένας αναγνωρίζει τη δυσκολία που είχε μπροστά της η μπάντα στο να καταφέρει να φτάσει σε τόσο ψηλά συνθετικά επίπεδα και πάλι στο δεύτερο άλμπουμ, A Hero’s Death (τίτλος εμπνευσμένος από ατάκα σε έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Brendan Behan). Τα κατάφερε;
Χμ, σαφώς και όχι! Πριν το πολυαναλύσω όμως, ας λάβω τις απαραίτητες άμυνες ευθύς εξαρχής, λέγοντας ότι: “Δε γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους”. Χρειάζεται αυτή η άμυνα γιατί παντού διαβάζω διθυραμβικές κριτικές, από την άλλη όμως κανένας που ξέρω προσωπικά δε μου έχει εκφραστεί ιδιαίτερα θετικά. Οξύμωρο;

Ο δίσκος είναι μεν καλός, ευχάριστος στην ακρόαση και επιβεβαιώνει όσα είχαμε ακούσει στον ντεμπούτο τους, στα singles και όσα είχαμε δει στο live τους στην Αθήνα: Οι Fontaines D.C. είναι μια σπουδαία μπάντα. Είναι όμως ένας δίσκος που έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Απλώς τα τελευταία είναι μπόλικα.
Μία φράση που περιγράφει καλύτερα τις σκέψεις μου για το A Hero's Death είναι «ελαφρώς άγαρμπος». Δεν είμαι σίγουρος ότι ήξεραν ακριβώς που ήθελαν να το πάνε και όσο τον ακούω τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Σαν να μη θέλουν -απεγνωσμένα μάλιστα- να ακολουθήσουν την πεπατημένη της επιτυχίας του πρώτου δίσκου, ενώ ταυτόχρονα «τρέχουν» να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο μόλις 15 μήνες μετά, προφανώς για να εκμεταλλευτούν το hype. Αυτά είναι αντικρουόμενες κινήσεις, εξ’ου και το άνισο αποτέλεσμα, κατά την άποψή μου.

Σε αρκετές συνθέσεις με γυρνάνε πίσω στη δυναμική και την ένταση του Dogrel (με αντίστοιχης ομορφιάς συνθέσεις, όπως το Televized Mind), αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν πολλές στιγμές που η υποτονικότητα και κυρίως οι μέτριας έμπνευσης συνθέσεις, με προβληματίζουν. Στις τελευταίες δεν κρύβω πως αρκετές φορές θέλησα να προχωρήσω, πριν το τέλος του κομματιού, στο επόμενο (και ας μην το έκανα τελικά) και αυτό δεν το λες καλό. Με τα ανωτέρω περί υποτονικότητας, μη νομίσει κανείς ότι έχω θέμα με τα αργόσυρτα, ενδοσκοπικά κομμάτια. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Όμως σχεδόν κανένα από τα You Said, Sunny, No, Oh Such A Spring (θα ήταν υπέροχο να μην υπάρχει στον δίσκο), δεν κατάφερε να με «πιάσει».

Στην πρώτη κατηγορία (των καλών έως πολύ καλών κομματιών) βέβαια βρίσκονται τόσο το “I Don’t Belong", “A Hero’s Death”, “A Lucid Dream” όσο και το εξαιρετικό “I Was Not Born”. Νομίζω πως οι Fontaines D.C. είναι φτιαγμένοι για τέτοια κομμάτια, δυναμικά και ικανά να κάνουν άνω-κάτω ένα συναυλιακό βράδυ (είπα «συναυλιακό» και δύο δάκρυα έσταξαν: ένα για το φοβερό live που ζήσαμε πέρσι και ένα για το ότι δεν ξέρω πότε θα ξαναβρεθούμε σε συναυλία, όπως κάποτε τις ξέραμε τουλάχιστον. Σοκαριστικό!). Μία ακόμα διαπίστωση απ’όσα άκουσα στο Α Hero’s Death είναι το πόσο πιο δουλεμένη και «επαγγελματική» μου ακούγεται η φωνή του Grian Chatten . Στο Dogrel είχε την αγριάδα του πρωτάρη, του «άγουρου» με την άγνοια «κινδύνου», γεγονός που ασφαλώς -ειδικά- για μια ροκ μπάντα είναι άσος στο μανίκι για να πετύχει. Αυτό ήταν άλλωστε και μέρος της φρεσκάδας και της πνοής που ανέφερα στην αρχή. Στο Hero’s, ο Grian στρογγύλεψε τις γωνίες. Τραγουδάει πιο «μαζεμένα» και επαγγελματικά. Νομίζω πως για το καλό του γκρουπ και της δημοφιλίας του, καλά κάνει. Έτσι, σε στιγμές μου θυμίζει αρκετούς μεγάλους όπως Liam Gallagher, Morrisey, Ian Brown, Richard Ashcroft.

Υπάρχει βέβαια και κάτι που κατά την άποψη μου είναι ανώτερο του προηγούμενου δίσκου και αυτό είναι το στιχουργικό μέρος. Οι στίχοι είναι γεμάτοι συναίσθηση των δυσκολιών γύρω μας, πλήρως προσανατολισμένοι και με σωστή αντίληψη απέναντι στις καταστάσεις που ζει ο πλανήτης αλλά και οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Προδίδουν μπάντα και στιχουργούς που «ζουν» τον πόνο και τη βία (σωματική αλλά κυρίως συναισθηματική) που ασκείται στους περισσότερους από εμάς...! “Life ain't always empty, Don't get stuck in the past, Say your favorite things at mass, Tell your mother that you love her, And go out of your way for others, Sit beneath a light that suits ya, And look forward to a brighter future”.

Επειδή τους αγάπησα πολύ με το πρώτο άλμπουμ, το live στην Αθήνα πριν καν την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου, αλλά και με την όλη τους «συμπεριφορά» (social media κλπ), ειλικρινά εύχομαι μετά από λίγο καιρό να επιστρέψω στο κείμενο μετανιωμένος και να αλλάξω βαθμό και γραφόμενα. Φταίνε λίγο και αυτοί οι Protomartyr (και ο επίσης φετινός δίσκος τους, που άκουγα τις ίδιες μέρες), που με “έστειλαν”.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: I Was not Born, Televised Mind.
6,5 /10

Photos: v_era (από τη συναυλία των Fontaines D.C τον Δεκέμβριο του 2018, στην Death Disco)