Σα χτες θυμάμαι τα παρθενικά κομμάτια των The Luxembourg Signal, πίσω στο 2014. Τότε έφταναν στα αυτιά μου το ταξιδιάρικο και συνάμα πορωτικό Dying Star και το Distant Drive, προσφέροντας καλή ευκαιρία να ξαναθυμηθώ τον αγαπημένο ήχο του shoegaze που για καιρό είχε μπει στο ντουλάπι των αναμνήσεων. Με το φετινό The Long Now, πλέον έφτασαν στην τρίτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους. Περνάει γρήγορα ο καιρός ειν’ η αλήθεια και χαλάλι του αν κυλάει με ωραίες μουσικές. Από τις αρχές πάντως φαινόταν ότι τα -πέντε αρχικά και επτά (!) στη συνέχεια- μέλη είχαν το «κάτι», μία ιδιαίτερη αισθητική και μία απλότητα μαγική στον τρόπο που έγραφαν τα τραγούδια τους.
Τόσο το όνομα όσο κυρίως η μουσική τους, παραπέμπει ευθέως σε Ευρωπαϊκή μπάντα. Είναι πολύ εμφανές μέσω των δουλειών τους, ότι τα παιδιά από το Λος Άντζελες (κατά την πλειοψηφία τους), οι εξαιρετικοί αυτοί υπηρέτες του dream pop/shoegaze μουσικού ιδιώματος, έχουν μπόλικα ακούσματα από Ride και…τόνους από Slowdive. Δεν παραλείπουν ασφαλώς να βυθιστούν μέσα στην (πρώιμη) New Order/Joy Division κατάσταση και τo post punk. Άλλωστε το Τhe Long Now ξεκινά με το Ι Never Want to Leave, ένα κομμάτι που, στα δικά μου αυτιά έστω, παραπέμπει ευθέως στο Atmosphere των τελευταίων. Να σημειωθεί πάντως ότι η μπάντα προέρχεται και γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες των Αμερικανών Aberdeen, ιστορικής μπάντας και μιας απο τις ελάχιστες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που βρέθηκε στην εμβλυματική Βρετανική δισκογραφικη, Sarah Records. Πάντως οι Luxembourg Signal λίγο μετά την ίδρυσή τους, μπολιάστηκαν και με το Ευρωπαϊκό στοιχείο, τόσο με μέλη όσο και με ιδέες, καθότι η βασική τραγουδίστρια Beth Arzy είχε μετακομίσει από την Αμερική στο Λονδίνο.

Ψάχνοντας για άλλες ομοιότητες και αναφορές τους σε γνωστές μπάντες, το κομμάτι 2.22 φέρνει στο μυαλό και τις πανέμορφες στιγμές των James, της πρώτης περιόδου φυσικά (ο ρυθμός του Τomorrow είναι παντού), περασμένες ασφαλώς μέσα από το δικό τους φίλτρο και με τα φωνητικά των Beth & Betsy (Moyer) να δίνουν ξεχωριστή ταυτότητα στο κομμάτι.
Δύσκολο να βρεις μέτριο τραγούδι, βαρετό ή χωρίς λόγο ύπαρξης. Όλα αυτά δεν τα βρίσκεις ας πούμε στο υπέροχο, αρκετά δυναμικό και indie rock ύφους, Cut the Bridle (με τον Dave Klotz στα βασικά φωνητικά), που νομίζω πως είναι το πιο λαμπερό διαμάντι του The Long Now. Αλλά έχεις και το Mourning Moon να συνυπολογίσεις στα πολύ καλά κομμάτια. Με την dreamy ατμόσφαιρα, τα υπνωτικά φωνητικά και την πολύ καλά δουλεμένη ενορχήστρωση.
Slowdive «ακούς» πολύ καθ’όλη τη διάρκεια του The Long Now, όπως ας πούμε στο αρκετά 80’s αισθητικής και με ανάλογη κιθαριστική μελωδία, Take it Back. Εκεί όμως που τους αποθεώνουν θαρρώ πως είναι στο κλείσιμο του δίσκου με το καταπληκτικό, λυρικό, υπέροχο When All That We Hold Decays, που λες και το άφησαν για το τέλος για να μας ξυπνήσουν από το ονειρικό ταξίδι και να μας προσγειώσουν στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνει ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί. Λειτουργεί, νομίζω, και σαν μία υπενθύμιση ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάς. Όλα αυτά μας τα προσφέρουν με ένα σύνολο μελωδιών που σαν διαδοχικά κύματα σκάνε μπροστά μας σκορπόντας δροσία και μελαγχολία ταυτοχρόνως.
Λίγο νωρίτερα, με το Ramblin’ Rodriguez σε γυρίζουν ξανά στα μέσα της λατρεμένης δεκαετίας του 90’, με ήχο που φέρνει πολύ σε Lush. Τι όμορφες μουσικές, πόση νοσταλγία φέρνει στους 40 something…!

Και μιας και το ρίξαμε στο συναισθηματισμό, είναι καλή στιγμή να αναφέρουμε ότι το Τhe Long Now, κατά την ίδια την μπάντα, είναι μια αναφορά στη σχετικότητα του χρόνου και των στιγμών που ζούμε. Στιγμών που άλλοτε εξαφανίζονται με το χτύπημα των δακτύλων και άλλοτε μοιάζουν να έχουν ατέλειωτη διάρκεια. Σκέψεις και συναισθήματα που έφερε στην μπάντα -και σίγουρα στους περισσότερους από εμάς- η πανδημία (εν μέσω της οποίας γράφτηκε μέρος του άλμπουμ), αλλά και το γεγονός ότι ο δίσκος πήρε μορφή με τα μέλη να είναι διασκορπισμένα σε Λος Αντζελες, Λονδίνο και Σαν Ντιάγκο.
Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς (χμ…), της δεκαετίας, του αιώνα. Όμως στις κατάμαυρες, σκατένιες μέρες που διανύουμε, ειδικά αυτές του τέλους του 2020, ένας ανάλαφρος, αέρινος, λαμπερός και νοσταλγικός δίσκος σαν αυτόν, είναι κάτι που χρειαζόμαστε απόλυτα. Μια μελωδική ένεση αγαλλίασης και ηρεμίας της ψυχής μας. Στο repeat λοιπόν.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: When All That We Hold Decays, Cut the Bridle.
8/10

Photos: taken from band's official Facebook Page