To θαυματάκι έγινε πάλι! Η υπερμπάντα που ακούει στο όνομα Fontaines D.C. και έρχεται από το μακρινό μεν, αγαπημένο δε, Δουβλίνο έκανε πάλι τα μαγικά της και μας παρέδωσε ένα ακόμα…ιστορικό άλμπουμ. Να θυμίσουμε απλώς ότι ο Skinty Fia είναι ο τρίτος δίσκος μέσα σε πέντε χρόνια από τη σύσταση της μπάντας, μάλιστα είναι τρίτος σε τρία χρόνια αφού το ντεμπούτο τους είναι του 2019. Δίσκοι που είναι από καλοί (Α Hero’s Death) έως εξαιρετικοί (το ντεμπούτο dogrel που είναι σίγουρα στα καλύτερα πρώτα άλμπουμ της εικοσαετίας και το εν λόγω).
Το περίεργο με τους Fontaines D.C. είναι ότι φαίνεται πως πετυχαίνουν τα πάντα στο fast forward. Πολλά singles πριν τον πρώτο δίσκο, πρώτη πανευρωπαϊκή περιοδεία (με στάση και στην Ελλάδα) πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο LP, γρήγορα κυκλοφορία δεύτερου, στον οποίο στιχουργικά έδειξαν τρομερή πρόοδο (συνθετικά έριξαν ταχύτητες) και χωρίς χρονοτριβή έρχονται με ένα υπέρ-ώριμο άλμπουμ, αρχές του 2022. Όλα αυτά σε μία περίεργη συγκυρία όπου τα πράγματα για όλο τον πλανήτη κινούνται από αργά έως…δεν κινούνται καν!
Ένα έργο εκπληκτικό με καταπληκτικούς στίχους και με ένα ύφος: «τον ήχο μας εμείς θα τον καθορίζουμε και κανένας άλλος, θα ανεβοκατεβάζουμε ρυθμούς όποτε το κρίνουμε σωστό και δεν θα ακολουθήσουμε κανένα “κανόνα επιτυχίας”». Μάλιστα θα έλεγα πως καταφέρνουν και φεύγουν εντελώς από την ταμπέλα και τους όποιους ηχητικούς περιορισμούς του post punk, ή αν θέλετε του δίνουν νέα ταυτότητα, μέσα από την καθαρά Ιρλανδική οπτική προς αυτόν.
Μιλάμε για τόση ωριμότητα και άγνοια κινδύνου που άλλες μπάντες δεν το κάνουν ούτε μετά από…5 δίσκους (βλέπε White Lies). Πολλές μάλιστα προτιμούν να κυλήσουν στην εύκολη λύση της σίγουρης εμπορικής κατεύθυνσης (Editors). Το εξίσου περίεργο όμως είναι ότι όλο αυτό δε συνοδεύεται με μεταμόρφωσή τους στα live σε...υπερμπάντα. Δεν πλάκωσε καμία εταιρεία προώθησης να τους πει πως για να κατακτήσετε τις μεγάλες σκηνές πρέπει να ντυθείτε έτσι, να φέρεστε έτσι και να ζητάτε αυτά για παράδειγμα οπότε και η παραγωγή να απογειωθεί σε κόστος κλπ. Πάρα τους τρεις δίσκους, στο Release του Ιουνίου 2022, μου θύμιζαν ακόμα τα άγουρα παιδάκια που εμφανίστηκαν στην Death Disco το 2018, τότε που ήρθαν με μερικά singles. Κανένα απολύτως φτιασίδωμα.
Τι έχουμε να πούμε για το Skinty Fia; Καταρχάς ξεκινάει με το απόλυτο κόλλημα του καλοκαιριού, ίσως και της χρονιάς, το πορωτικό In ár gCroíthe go deo που σημαίνει στην Ιρλανδική διάλεκτο: «Στις καρδιές μας για πάντα». O Grian Chatten επαναλαμβάνει άπειρες φορές το «Gone is the Day, Gone is the Night” και εμείς κολλάμε! Η αναφορά εδώ είναι σχετική με την επιθυμία της οικογένειας της γεννημένης στην Ιρλανδία Margaret Keane, να γραφτεί στο μνήμα της η εν λόγω επιγραφή χωρίς τη μετάφραση της στα Αγγλικά, κατά την ταφή της στο Κόβεντρυ της Αγγλίας, και η άρνηση των αρχών καθότι θεωρούσαν ότι μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο πολιτικό μήνυμα…! Αυτά, λίγο μετά το θάνατό της το 2018, όχι το 1970…
Η αναφορά μου, παραπάνω, στο δρόμο που αποφάσισαν να ακολουθήσουν συναντάται σε πολλά σημεία στο δίσκο. Ενώ στο ντεμπούτο οι ρυθμοί δεν έπεφταν και οι αχαλίνωτες post punk…χορευτικές επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη και στο δεύτερο -με λίγες εξαιρέσεις (όπως το Televised Mind)- οι ρυθμοί έπεσαν απότομα, στο Skinty Fia απελευθερώθηκαν παντελώς. Κινήθηκαν σε περπατημένους ηχητικά δρόμους που άνοιξαν οι συμπολίτες τους U2 κάποτε, οι Joy Division (το πνεύμα τους είναι παντού) αλλά και το καλό κομμάτι της brit pop (λέγε με Blur).
Όλα αυτά μην περιμένετε να τα αναγνωρίσετε άμεσα, δεν «φωνάζουν» στις συνθέσεις τους, είναι όμως εκεί! Επίσης, και αυτό είναι δείγμα του πόσο καλοί είναι, όλα ντύνονται με εξαιρετικούς και «σημαίνοντες» στίχους. Όπως στο απαλό, έως αφελές I Love You όπου πολιτικολογούν σε απόλυτο βαθμό. Μιλούν για την αγάπη τους για την Ιρλανδία αλλά και τον άσβεστο πόνο του εμφύλιου που έζησε. Παράλληλα, το πρώτο single ας πούμε, το Jackie Down The Line, μοιάζει να είναι βγαλμένο από το 13 των Βlur, χαλαρό και ξέγνοιαστο. Το αγαπημένο μου του δίσκου είναι μάλλον (αλλάζουν αυτά με τις ακροάσεις) το υπέροχο, μοναδικό, ρέον σα γάργαρο ποταμάκι στα αυτιά μου, Bloomsday. Η φωνή του Grian εδώ ακούγεται καθαρότερη, βαθύτερη από κάθε άλλο σημείο και των τριών δίσκων. Υπέροχος, και να φανταστεί κανείς ότι δεν μιλάει για το ταίρι του που τον άφησε, ούτε γιατί δεν έχει λεφτά να πάρει ναρκωτικά.
The Couple Across the Way λέγεται το πιο beat-ατο κομμάτι που έγραψαν ποτέ και ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου. Μου θυμίζει τα «φλας που έτρωγαν» οι James κατά καιρούς και έγραφαν ορισμένα φανταστικά κομμάτια (Play Dead, Homeboy, God Only Knows κ.α.), αρκετά εκτός του ύφους τους. Το Nabokov που ρίχνει την αυλαία του δίσκου θυμίζει πολύ Northern ήχους του νησιού, με fuzzy κιθάρες και νεφελώδη ατμόσφαιρα. Φωνητικά που άλλοτε φέρνουν σε Liam Gallacher και άλλοτε παραπέμπουν σε πρώιμους Verve. Υπέροχο για αποχαιρετισμό και σίγουρα σε προτρέπει να βάλεις το δίσκο από την αρχή.
Κλείνοντας, θα αναφέρω ένα σχόλιο που πέτυχα στο Youtube κάποιου που το έγραφε όταν άκουγε τον δίσκο, την ώρα ακριβώς που πρώτο-κυκλοφορούσε, γιατί είναι αναθεματισμένα εύστοχο: “This album is already a classic and it's 11 minutes old…”.
“In ár gCroíthe go deo Fontaines D.C.”
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: I Love You, Βloomsday.
8/10
Photos: v_era
