Οι Black Angels επανήλθαν πέρσι στη δισκογραφία με τον έκτο studio δίσκο τους, Wilderness of Mirrors, πέντε χρόνια μετά το θριαμβευτικό Death Song (δίσκος της χρονιάς 2017 για το Sliding). Η εξαιρετική μπάντα από το θρυλικό πλέον Austin, Texas, είχε σίγουρα βάλει δύσκολα στον ίδιο της τον εαυτό, μιας και το προαναφερθέν ήταν ένας απίστευτα κολλητικός δίσκος και μάλλον δεν κατάφεραν να περάσουν τον πήχη του. Παρόλ’αυτά, o περσινός δίσκος δεν περνά απαρατήρητος, έχει τις καλές στιγμές του και σίγουρα για μία μπάντα που δεν έχει τίποτα να αποδείξει πλέον, είναι ένα ακόμα βήμα στην εντυπωσιακή πορεία της.
Το κύμα της νεοψυχεδέλειας των συγκροτημάτων που, 30-40 χρόνια μετά, αναβίωσαν τη φάση της ψυχεδέλειας των 60’s (Βeach Boys, Jefferson Airplane, Byrds κ.ο.κ) είχε κάποιους ηγέτες. Στην πρώτη σειρά, σίγουρα μπορεί να βρει κανείς τους Black Angels, που με τον δίσκο Passover του 2006 έθεσαν τα θεμέλια της αναβίωσης. Σίγουρα, τη θέση τους ισχυροποίησε και η απόλυτα ταιριαστή σε ατμόσφαιρα σειρά “True Detective”, στο soundtrack της οποίας βρέθηκε το κομμάτι τους, Young Men Dead.
16 χρόνια και 5 δίσκους μετά, οι Angels παραμένουν επιδραστικοί, μελωδικοί και fuzzy. Η χαρακτηριστική, υψίτονη, φωνή του Alex Maas είναι πάντα δυνατή και αποτελεί το σημαιοφόρο του ήχου τους. Φυσικά το κιθαριστικό κομμάτι και το άψογο ρυθμικό section της μπάντας (με την Stephanie Bailey να δεσπόζει στα ντραμς) στέκεται επίσης στο απαιτούμενο επίπεδο. Αυτό που πιθανότατα λείπει κάπως στο συγκεκριμένο πόνημα είναι η έμπνευση, τα πολλά ωραία τραγούδια. Το θεωρώ δεδομένο πως είναι κάτι παροδικό, άλλωστε κανείς δεν έχει εξασφαλισμένη την αιώνια έμπνευση, ούτε πρέπει να υπάρχει τέτοια απαίτηση.

Ένα ακόμα “πρόβλημα” του δίσκου, κατ΄εμέ, ήταν ότι παραφορτώθηκε με 15(!) συνθέσεις, με αποτέλεσμα το συνολικό αποτέλεσμα να είναι άνισο. Tα, αρκετά, καλά κομμάτια πνίγονται μέσα στην αχρείαστη μετριότητα και την επανάληψη μέτριων ιδεών, των υπολοίπων. Αν, αντιθέτως, επέλεγαν τα 8-9 καλύτερα θα μιλούσαμε για άλλο αποτέλεσμα. Παρακάτω θα αναφερθώ σε μερικές από τις καλές στιγμές που ξεχώρισα. Τα υπόλοιπα, θα μπορούσαν να μείνουν για b-side σε κάποια singles, όπου οπωσδήποτε θα αποκτούσαν και άλλη αξία.
Πρώτο που ξεχωρίζει είναι το εναρκτήριο, αργόσυρτο, Without A Trace, μια αντιπροσωπευτική του στυλ της μπάντας σύνθεση. Riff και Αμερικάνικη έρημος. Πολύ δυνατό και το Empires Falling με την κιθάρα να ακούγεται πολύ ιδιαίτερη, με ήχο που μοιάζει με πνευστό όργανο. Πολύ παιχνιδιάρικο και αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τις άλλες τους συνθέσεις (φλερτάρει με την pop/rock) είναι το Firefly.

Καταπληκτική μελωδία, μυστηριακή ατμόσφαιρα που φέρνει πολύ σε Brian Jonestown Massacre με τον συνήθη μεθυστικό ρυθμό τους, συναντάμε στο The River, πιθανότατα το αγαπημένο μου του δίσκου. Σκοτεινό και ευχάριστα μονότονο, ιδανικό για sountrack κατασκοπευτικής ταινίας, το ομότιτλο του δίσκου. Ωραίος ρυθμός, ελαφρώς αλλαγμένη φωνή από τον Maas και υπέροχη ακουστική κιθάρα στο Here and Now. Ένα κομμάτι που μοιάζει αρκετά και με το επόμενο, 100 Flowers of Paracusia, με την κρυστάλλινη ακουστική κιθάρα να το χαρακτηρίζει.

Σα μια γενικότερη εντύπωση θα έλεγα πως ο δίσκος αφήνει μία ατμόσφαιρα μελαγχολίας, λύπης και θλίψης, ειδικά συγκρινόμενος με παλαιότερους δίσκους τους. Η μπάντα είναι πολύ κοινωνικά ευαισθητοποιημένη και πολιτικά ενεργή και πιθανώς όσα τρομερά βιώνουμε παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια τους ώθησαν εκούσια ή ακούσια προς μία τέτοια κατεύθυνση. Παράλληλα συναντά κανείς αρκετά στοιχεία ανατολίτικης μουσικής, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα. Όπως και να το δει (ακούσει, πιο σωστά) κάνεις, ό,τι άποψη και να διαμορφώσει για τον Wilderness of Mirrors, οι Black Angels παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων και αυτό -ευτυχώς- δεν αλλάζει. Γιορτάζουμε την ψυχεδέλεια και την cool φάση της ζωής κάθε μέρα μαζί τους και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The River, Here and Now.
7/10

Photos: v_era "Release Festival 2016", last photo taken from the band's official web page