Τον καινούριο δίσκο των Slowdive τον άκουσα σε μία περίοδο που είχα την αίσθηση ότι μια τεράστια μούντζα είχε πέσει πάνω μου (νωρίς-νωρίς πάντως, 1/9 κυκλοφόρησε, 5/9 τον είχα στα χέρια μου). Πολλές μικρομεσαίες γκαντεμιές και ένα «έλεος!» ήταν το μόνο που κυκλοφορούσε στο μυαλό μου. Σαν κερασάκι έκατσε και η τραγική κατάσταση σε όλη τη Θεσσαλία με τις πλημύρες και τη διάλυση των πάντων και η ψυχολογία έξυνε πάτο. Εκεί, σα βάλσαμο, σαν ένα μήνυμα από τα ψηλά πως: “σώπα και υπάρχει ελπίδα, να, άκου!», έσκασε ο Everything is Alive και μαλάκωσε αρκετά τη διάθεσή μου. Αν ένα μουσικό έργο καταφέρνει να πετύχει την αλλαγή της ψυχολογίας προς το καλύτερο, κάτι καλό θα έχει…
Το Everything is Alive είναι ο πέμπτος δίσκος μιας από τις ιστορικότερες shoegaze μπάντες. Υπενθυμίζω και το «shoegaze» αλλά και το «ιστορικότερες» γιατί διάβασα διάφορα κουλά περί flat παραγωγής και ανούσιας μουσικής περιπλάνησης. Ο δίσκος δεν είναι για να βάλεις σε πάρτυ γενεθλίων, γάμους και βαφτίσεις. Είναι shoegaze, ένα από τα πιο γαμάτα υποείδη της(down-tempo) μουσικής, δεν είναι όμως για παρτάρισμα, ούτε απαιτείται κάτι τέτοιο από την παραγωγή του.

Παρόλ’αυτα, ως βετεράνοι του χώρου και μάστορες πλέον του είδους (να θυμίσω πως η μπάντα από το Reading ξεκίνησε το 1989, έκανε παύση πολλών χρόνων-1995 με 2014- και επέστρεψε θριαμβευτικά με το “Slowdive” του 2017), παρέδωσαν ένα δίσκο που έχει πολλές εναλλαγές και καλύπτει ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών. Μπορεί δηλαδή άνετα να ενθουσιαστεί ή έστω να βρει ενδιαφέρουσες μουσικές τόσο ένας fan του new wave ήχου των New Order, όσο και κάποιος που ακούει ambient/electronica/new age των Tangerine Dream. Κάποιος που γουστάρει Daft Punk και Air αλλά και αυτός που προτιμά πιο κιθαριστικά πράγματα. Άλλωστε το shoegaze δεν ήταν παρά πολλά «στρώματα» κιθάρας, το ένα να καλύπτει και να συμπληρώνει το άλλο. Με τα φωνητικά να παίζουν -ελαφρώς- δευτερεύοντα ρόλο, όπως γίνεται και στον εν λόγω δίσκο.
Φυσικά λοιπόν, όσοι αρέσκονται στον κλασσικό shoegaze ήχο της μπάντας είναι οι πρώτοι που νομίζω καλύπτονται, ακόμα και αν εδώ τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο electro αλλά και minimal και αισθητά λιγότερο κιθαριστικά. Το βέβαιο είναι πως δεν αναπαράγουν τους εαυτούς τους και αυτό μόνο θετικά μπορεί να το κρίνει κάποιος, για μουσικούς που επέστρεψαν μετά από χρόνια απλώς γιατί αισθάνθηκαν την ανάγκη να ξαναπαίξουν μαζί.
Στα οκτώ κομμάτια δένουν όλες τις ιδέες που έχουν τα μέλη ξεχωριστά αλλά και όσα σχεδίασαν μαζί. Άλλωστε τα 20 σχεδόν χρόνια ξεχωριστής πορείας μέχρι το 2014, ήταν αρκετά ώστε να συσσωρεύσουν διαφορετικές μουσικές εμπειρίες και σκέψεις. Αυτές βγήκαν και στον δίσκο του 2017, βγαίνουν όμως και εδώ. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφής ανήκει στον «εγκέφαλο» τους, τον Neil Halstead, όμως η τελική μουσική κατεύθυνση δεν ήταν προεπιλεγμένη, έγινε από κοινού. Το αποτέλεσμα είναι ρυθμικό, συναισθηματικό, μελωδικό, μινιμαλιστικό, μελαγχολικό και σίγουρα ανανεωτικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πατάνε σε όσα χτίσανε στο παρελθόν.
Μιλώντας όμως νωρίτερα για New wave, το Kisses (1ο single) μου θύμισε πολλές από τις στιγμές των New Order, ίσως και των Monaco (της άλλης μπάντας του Peter Hook, που ήταν εμφανώς πιο pop και dreamy), σε πιο αργό τέμπο πάντως. Σίγουρα, δεν έχει τη δυναμική του Sugar For the Pill (του “Slowdive”), είναι όμως πολύ όμορφο, κολλητικό, ονειρικό.

Το εναρκτήριο Shanty, σίγουρα κοιτά κατάματα το αιθέριο παρελθόν τους όμως οι ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες και ο μεσαίου tempo ρυθμός, θυμίζει αρκετά τους Γάλλους electro γίγαντες Air. Υπάρχει έντονο το συναίσθημα της νοσταλγίας και κυρίως του ότι «ο χρόνος περνά, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε».

“Time runs on once more,
Another ghost is born,
I feel like change will come,
When the night rolls in”

Το Prayer Remembered, συνεχίζει την electro κατάσταση όμως είναι αργόσυρτο, απολύτως ambient ηχοχρώματος και αρκούντως σκοτεινό. Το Alife είναι ένα από τα κομμάτια που συνδέει το δίσκο με το ένδοξο, 90’s παρελθόν. Ο ορισμός του shoegaze, με την αιθέρια φωνή της Rachel Goswell να είναι σήμα κατατεθέν. Στο μελαγχολικό αλλά όχι καταθλιπτικό Andalucia Plays, τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Halstead, σε ένα τραγούδι που μοιάζει να είναι μια ανασκόπηση όλων όσων η μπάντα (και κυρίως οι 2 παιδικοί φίλοι, η Rachel και ο Neil) έζησε στο πέρας των χρόνων:

“Travellers and stones
And ghosts on the river,
Days fold into the end,
Know I ran the Roman head
And you are the heart
The prayer I remember”.

Ξεπερνάω το Skin In The Game, που είναι το μόνο κομμάτι που δεν με άγγιξε, και φτάνω σε ένα από τα αγαπημένα μου, το Chained To A Cloud. Dream pop με αρκετή δόση μελαγχολίας, φωνητικά τόσο από τον Neil όσο και από την Rachel, ωραίες μελωδίες, με synths αλλά και το γενικότερο κλίμα του κομματιού να είναι μινιμαλιστικό. Με τρέλανε και το χαμήλωμα του ρυθμού λίγο πριν το τέλος και εκεί που σβήνει, ξαναξεκινά το κομμάτι σαν να μη θέλει να τελειώσει…!
Τέλος, υπάρχει το The Slab, που είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου. Είναι το πλέον δυναμικό (πάντα στα πλαίσια του ήχου των Slowdive), έχει την πιο σύνθετη ενορχήστρωση με ντραμς κιθάρες, μπάσο να είναι απόλυτα ενεργά και τα synths να κάνουν ένα βήμα πίσω. Δεν το λες hit αλλά θα μπορούσες να το θεωρήσεις το αντίστοιχο του Star Roving του Slowdive (2017).
H ζωή είναι ωραία και οι Slowdive μας το θύμισαν με τους τελευταίους δύο δίσκους της επιστροφής τους. Ίσως μάλιστα να σκέφτηκαν και οι ίδιοι αυτό ακριβώς, όταν αποφάσιζαν να συμπορευτούν ξανά: «H ζωή μας είναι ωραία, αλλά είναι ωραιότερη όταν είμαστε μαζί και ασχολούμαστε με τη μουσική που αγαπάμε».Μπορεί ο δίσκος να μην είναι όσο καλός ήταν ο Slowdive, όμως ειναι αξιοπρεπέστατος και έχει μερικές πολύ-πολύ καλές στιγμές.
Για επίλογο παραθέτω ένα σχόλιο που διάβασα στο youtube, για εμάς που -εκεί- στα 90’s ήμασταν 15-20 χρόνων, που με έκανε να μειδιάσω…
«WHO ELSE IS STILL ALIVE AND LISTENING TO SLOWDIVE IN 2023?
We made it this far. Let's keep going!»!

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Kisses, the slab.
7,5/10