“This stupid world – it’s killing me
This stupid world – it’s all we have”.

Οι παρακάτω γραμμές για τον φετινό δίσκο των Yo La Tengo γράφονται τις μέρες που ο πλανήτης σείεται από τρομακτικά δυσάρεστα γεγονότα. Πολεμικές συρράξεις που κόβουν την ανάσα και προκαλούν δυστυχία. Εδώ και καιρό ζούμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πρόσφατα είχαμε τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης (sic) του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ κατά Αρμένιων κατοίκων. Το κερασάκι είναι όσα γίνονται στη Λωρίδα της Γάζας για τα οποία επίσης δεν υπάρχουν λόγια…

Πόσο μα πόσο ηλίθιος πλανήτης; Οι Yo La Tengo για άλλη μία φορά μπήκαν στην καρδιά της κατάστασης, της ηλιθιότητας και της απελπισίας που ζούμε παγκοσμίως.
Oι Υο La Tengo είναι η αγαπημένη μου «αθόρυβη» μπάντα. Όταν λέω αθόρυβη φυσικά δεν εννοώ στο μουσικό κομμάτι γιατί εκεί όταν θέλει τα σπάει (The Room Got Heavy, ένα παράδειγμα που μου ήρθε στα γρήγορα στο μυαλό), αν και κατά κανόνα η δουλειά τους είναι να φτιάχνουν αιθέριες ατμόσφαιρες, πατώντας πάνω σε ανεξίτηλες μελωδίες και ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις. Όμως δεν είναι από εκείνες τις μπάντες με τους χιλιάδες οπαδούς σε Ελλάδα ή και οπουδήποτε στο εξωτερικό, δεν γίνεται ποτέ μια νέα τους κυκλοφορία talk of the town, δε γεμίζουν γήπεδα, και σίγουρα δεν έχω διαβάσει ποτέ για κάποιους ότι “παίζουν σαν ή εμπνευστήκαν από” τους Yo La Tengo. Έλα όμως που οι αυτοί βγάζουν πάντα φοβερές δισκάρες. To φετινό Τhis Stupid World είναι μία ακόμα τέτοια περίπτωση, η 17ή συγκεκριμένα…!

Η ιστορία τους έχει δείξει πως από το 1984 που είναι μαζί και από το 1986 που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, Ride the Tiger, χαρακτηρίζονται από ανεξέλεγκτη πειραματική διάθεση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ζεύγος Ira Kaplan - Georgia Hubley και ο μπασίστας James McNew, να μοιάζουν πάντα φρέσκοι και επίκαιροι. Shoegaze, Lo-fi, garage ή και καθαρές indie φόρμες, noise rock και pop  ήταν είδη που εναλλάσσονταν στο παλμαρέ τους. Ο This Stupid World κινείται και πάλι σε αυτό το πλαίσιο. Δεν τον λες τόσο πειραματικό αφού μοιάζει λίγο να κοιτάει στον κλασσικό indie ήχο (τους) του παρελθόντος, όμως υπάρχει αρκετή παραμόρφωση, αρκετό fuzzάρισμα, μπόλικα ηλεκτρονικά στοιχεία, με τα φωνητικά να εξακολουθούν να είναι…κάπου εκεί στο κομμάτι, να το συνοδεύουν στο σιγανό, όχι να πρωταγωνιστούν. Στο μυαλό μου έχω τους Low και το δρόμο που ακολούθησαν στους δύο τελευταίος δίσκους τους. Νομίζω ότι κάπου (στο βάθος ίσως) τους είχε και η μπάντα όταν έγραφε τον This Stupid World.
Tα ντραμς του εναρκτήριου Sinatra Drive Breakdown φτιάχνουν ένα τόσο όμορφο ξεκίνημα στο δίσκο που μαζί με το κιθαριστικό σολάρισμα της κατά-παραμορφωμένης κιθάρας, σε προδιαθέτουν για τα υπέροχα που θα ακολουθήσουν. Ο δίσκος γράφτηκε μέσα στην περίοδο της πανδημίας covid-19 και της παγκόσμιας απομόνωσης και φαίνεται στους στίχους του κομματιού ξεκάθαρα:

“I see what you see, I see wintеr still
I see clearly how it ends
I see the moon rise as the sun descends
So far from you
Until we all break, until we all break”

Το Fallοut είναι ένα μάλλον πιο κοντινό κομμάτι στον τρόπο που δομούν τα τραγούδια τους, υπό την έννοια ότι ξεκινάει με ένα κιθαριστικό riff που σε ακολουθεί στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού. Σκοτεινό, χαλαρό και χαλαρωτικό, με αυτές τις απλές αλλά αγαπημένες μπασογραμμές που συγκλονίζουν. Στο Until it Happens ο ήχος γίνεται λίγο πιο ηλεκτρονικός αλλά και dreamy. Η ενορχήστρωση φέρνει αρκετά σε γαλλική electro pop του ύφους των Air και δε σου αφήνει επιλογή παρά να το ακούσεις στο repeat. Ξανά και ξανά!
Σε δυο ακόμα κομμάτια οφείλω να σταθώ. Στο ομώνυμο του δίσκου, το «drone-παραλήρημα» του δίσκου που μοιάζει με ένα πάρτι που έστησαν οι Sonic Youth παρέα με τους Velvet Underground.
Λίγο πριν βρίσκεται το Brain Capers, το πιο ονειρικό κομμάτι του δίσκου, σύνθεση που έρχεται από τα βάθη των 90’s. Μέσα του ακούς από Girls Vs Boys μέχρι Dinosaur Jr, Built to Spill και Husker Du, all wrapped up into one! Το σύντομο τζαμάρισμα που στην ουσία αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού, στα αυτιά μου ακούγεται σαν ένας φόρος τιμής σε αυτό το κομμάτι των 90’s που τόσο αγαπήσαμε και πάντα θα αναζητούμε.
Ένας από τους καλύτερους δίσκους, από μία μπάντα που έχει πάρα πολλά διαμάντια στην καριέρα της και μοιάζει αστείρευτη. Οι Yo La Tengo είναι ένας πραγματικός θησαυρός.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Sinatra Drive Breakdown, Brain Capers.
8,5/10.