Oι Daughter έφτασαν αισίως στο τρίτο άλμπουμ τους κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα καθ’ότι από το δισκογραφικό τους ξεκίνημα το 2013 (με το If You Leave), παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την πορεία τους. Στο φετινό τους indie/folk rock διαμαντάκι, Stereo Mind Game, τόσο συνθετικά όσο και από άποψη ενορχήστρωσης, νομίζω πως βρίσκονται στο καλύτερο -μέχρι ώρας- επίπεδο τους. Έτσι, πέτυχαν να μας δώσουν έναν από τους καλυτέρους indie/dream pop δίσκους της χρονιάς και από τους καλύτερους που έχουν προκύψει στο Νησί τα τελευταία χρόνια στο είδος.
Το πρώτο κομμάτι που εμφανίστηκε σαν single ήταν Be On Your Way και η μπάντα της Λονδρέζας Elena Tonra, του Ελβετού κιθαρίστα Igor Haefeli και του Γάλλου ντράμερ Remi Aguilella, νωρίς-νωρίς μας έδειξε ότι έρχεται ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος. Το κομμάτι είναι αργόσυρτο, dream pop ύφους και αφήνει μια πολύ γλυκιά αίσθηση, ενώ μας υπενθύμισε το πόσο μεθυστικά ωραία είναι η φωνή της Tonra.
Ακολούθησε το πιο rock-ίζουσας ατμόσφαιρας, Party, ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι με στίχους πολύ προσωπικούς καθ’ότι η Elena αφηγείται την κατάσταση της πριν αποφασίσει να εγκαταλείψει το αλκοόλ.

Πολύ χαρακτηριστικό σημείο είναι το κάτωθι, κατάσταση σε ένα party που πιθανότατα την έχουμε ζήσει οι περισσότεροι. Πόσο δύσκολο όμως θα είναι να τη ζεις συνέχεια:

“You seem disappointed that your stories got lost
Down a hole in the back of my head
All the infinite speaking and the secrets you told
Well, I swallowed them all, then I crunched the ice
I refuse to believe that there's a problem, you see
I could stop if I want, I just don't want to yet”.

Στην μπαλάντα Neptune έχουμε μία από τις ωραιότερες στιγμές του δίσκου, κάτι που ανέφερε και η ίδια η Elena. Είναι το κομμάτι όπου εμφανίζονται φωνητικά χορωδίας (φωνητικά από τους μουσικούς των εγχόρδων της 12 Ensemble, η Λονδρέζικη ορχήστρα που συμμετέχει στο δίσκο). Ένα κομμάτι για τη μοναξιά που όμως διαταράσσεται με τη παρουσία κόσμου στα φωνητικά και μοιάζει με το χέρι βοήθειας που αναζητούμε και (μακάρι να) βρίσκουμε όταν είμαστε στα «κάτω» μας.

«Crowded enough, no light above
How could you not tear me apart?».

Ίσως το πιο συναισθηματικό κομμάτι του δίσκου και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου είναι το To Rage. Υπέροχο, γαλήνιο, ονειρικό με shoegaze ύφος και λίγες αλλά επικές εναλλαγές. Φυσικά, για άλλη μια φορά, με καταπληκτικούς στίχους:

«I'd never loved a living thing so much
I was not equipped to just
Sit and watch you quit on us
Where were you going?
In deep?
Where were you though
When we needed you most?»

Παρά το γεγονός ότι ο δίσκος καταπιάνεται με δύσκολα θέματα όπως ο αλκοολισμός και οι ανθρώπινες αδυναμίες, οι ζόρικες σχέσεις και η διάλυση αυτών, η μοναξιά και η προσπάθεια να επιβιώσει κάποιος σε μία απαιτητική κοινωνία, θα έλεγα πως τόσο μουσικά όσο και σαν γενικότερο αποτέλεσμα, αφήνει αισιοδοξία, σαν μία αχτίδα φωτός να διαφαίνεται στο σκοτάδι. “Some stereo mind game I play with myself”, αυτή είναι η λύση που προτείνουν άλλωστε και στον τίτλο του δίσκου: Oλοι μας έχουμε διάφορες φωνές μέσα στο μυαλό μας, το καλό και το κακό, την αισιοδοξία και την μαυρίλα. Παίξτε με το volume και ίσως να μπορέσετε να χαμηλώστε αυτή που σας οδηγεί στα άσχημα μονοπάτια.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ξέρω αν όντως αφήνει ο δίσκος ελπίδα, ή απλώς θέλω το κείμενό μου να τελειώνει με λίγο φως…
# 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: To Rage, Neptune.
8,5/10