Επιστροφή στη δισκογραφία για την καταπληκτική Chelsea Wolfe, μία από τις αγαπημένες μας καλλιτέχνιδες των τελευταίων πολλών ετών, τόσο στον dark ήχο αλλά και γενικότερα. Στο live που είχαμε δει στο Βερολίνο (στα πλαίσια του Pop-Kultur) πριν μερικά χρόνια μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, ενώ λίγο καιρό πριν είχε έρθει και στην Αθήνα, αφήνοντας επίσης εξαιρετικές εντυπώσεις. Δεκάδες οι υπέροχες συνεργασίες (Mark Lanegan, Converge, Emma Ruth Rundle, Myrcur μεταξύ άλλων) και μία καριέρα αξιοθαύμαστη που μπορεί να κοιτά περήφανα από τα υψηλά πατώματα, από τον έβδομο πλέον δίσκο της, τον φετινό She Reaches Out To She Reaches Out To She.

Πρόκειται για ένα ακόμα κατάμαυρο έπος που κινείται στα ίδια πάνω-κάτω ηχητικά πλαίσια, ίσως με λίγο περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία. Είναι ο πρώτος δίσκος στη Lοma Vista αφού αποφάσισε να εγκαταλείψει την Sargent House, μετά από πολλά χρόνια συνεργασίας.
Ένα από τα πλέον κολασμένα τραγούδια του δίσκου είναι το εναρκτήριο Whispers in the Echo Chamber που με τις εντελώς metal κιθαριστικές του εξάρσεις δεν αφήνει τρίχα πεσμένη. To House of Self-Undoing που ακολουθεί, είναι σαφώς πιο ρυθμικό και θυμίζει αρκετά τους Gathering στην If Then Else εποχή τους (με τη θεά Anneke Van Giersbergen στα φωνητικά).
To Tunnel Lights θυμίζει πάρα πολύ συνεργασία της Elisabeth Fraser με τους Massive Attack, θα μπορούσε άνετα (ίσως με ελαφρώς λιγότερη ενέργεια) να βρίσκεται στο Mezzanine. Τα ντραμς προς το τέλος μοιάζουν με μικρές εκρήξεις που ολοκληρώνουν τη ζοφερή εικόνα μελωδίας και φωνητικών. Είναι σαφώς το αγαπημένο μου του δίσκου.
To The Liminal, από τα πιο όμορφα και σκοτεινά κομμάτια του δίσκου, είμαι μεν κατάμαυρο, όμως αφήνει ζωογόνες ηλιαχτίδες φωτός να μπαίνουν από το παράθυρο:

“I'm the future, I'm the former
I nurtured me, I came back stronger
I'm in your dreams, I'm in your song
Now everybody sings along”.

To ξέρει και η ίδια με διάφορες καταστάσεις δύσκολες που έχει περάσει, το νιώθουμε και το ζούμε όλοι μας: Χρειαζόμαστε την ελπίδα, μία σανίδα σωτηρίας για να κρατηθούμε και να συνεχίσουμε να το παλεύουμε.

To λιγότερο rock ύφους, ας πούμε, κομμάτι που στηρίζεται περισσότερο στην dark synth ατμόσφαιρα, τα loops και φυσικά τα φωνητικά της, είναι το Eyes Like Nightshade.
To Unseen World με τα ανατολίτικα στοιχεία του, φέρνει λίγο στο μυαλό τους Riverside ή ακόμα περισσότερα τα ορχηστικά του frontman τους, Marius Duda, με τους Lunatic Soul. Μου θύμισε κι άλλους, όπως ας πούμε τους Καναδούς progers Τhe Tea Party. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για άλλο ένα πανέμορφο κομμάτι του δίσκου.
Το Dusk κλείνει όπως πρέπει έναν εκπληκτικό δίσκο. Είναι μία dark μπαλάντα με κάμποσες αυξομειώσεις και εναλλαγές. Γενικώς κινείται σε χαλαρή ένταση αλλά το 80’s hard rock ύφους κιθαριστικό solo, στο τέλος δεν αστειεύεται.

Η Chelsea Wolfe έχει κερδίσει με το σπαθί της την κορυφαία θέση στον χώρο του dark ήχου. Κάθε συνεργασία αλλά και κάθε δίσκος που κυκλοφορεί, είναι προσεγμένος, ενδιαφέροντας, αξιόλογος. Σε αυτόν ακριβώς το δρόμο βρίσκεται και το She Reaches Out…! Ένα κορυφαίο μουσικό έργο, σίγουρα ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Είμαστε πολύ τυχεροί που θα την δούμε και θα ακούσουμε live μέρος αυτού του δίσκου μαζί με όσα υπόλοιπα επιλέξει να μας παρουσιάσει στο GAGARIN205 στις 18/11.

#2 κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Tunnel Lights, Unseen World.
8,5/10

Photos: artist's bandcamp, v_era (Pop-Kultur Festival@Berlin, 2018)