Ένα δυνατό δίδυμο καλλιτεχνικών σχημάτων υπήρξε ταυτόχρονα και μία καλή ευκαιρία για την πρώτη παρουσία μας σε live στο ναό του Αγίου Παύλου της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Για τις εντυπώσεις μας για το χώρο θα γίνει αναφορά στο τέλος του κειμένου καθ’ότι το βασικό γεγονός ήταν η παρουσία των Marva Von Theo αλλά και της Emi Path με το μουσικό σχήμα της (στην παρουσίαση του νέου της δίσκου, V O I D). Οι εντυπώσεις μας, για τις πολύ ταιριαστές με το χώρο μουσικές, ήταν πολύ καλές, κάτι στο οποίο νομίζω πως θα συμφωνήσει και το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού, που εξάντλησε τα εισιτήρια της συναυλίας.
Το λάθακι μας να πάμε λίγο νωρίτερα απ’ότι προβλεπόταν και να αισθανθούμε για τα καλά το Σαββατιάτικο Αθηναϊκό κρύο, κάλυψε η διοργάνωση της συναυλίας που προσέφερε ένα ποτήρι κρασί στον κόσμο. Ζεσταθήκαμε λοιπόν αρκετά και σύντομα βρεθήκαμε μέσα στο ναό. Ο άδειος αρχικά χώρος, σύντομα γέμισε και το set των Marva Von Teo, ξεκίνησε.

Η Μάρβα Βούλγαρη φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα, που έδενε απόλυτα με τον φωτισμό και ο Τεό Φοινίδης -για την αντίθεση ενδεχομένως- ήταν μια κατάμαυρή φιγούρα χωμένη ανάμεσα στα synths του. Το πολύ ενδιαφέρον αυτό μουσικό σχήμα δεν είχαμε την τύχη να το δούμε live στο παρελθόν, παρά το γεγονός ότι από τον Μάιο του 2020 είχαμε κάνει αναφορά σε αυτούς (στο Speeditup21, όπου μάθαμε πολλά για τις προτιμήσεις τους. Συμφωνούμε μάλιστα με πολλά απ’όσα μας είχαν πει τότε, όπως το ότι το Disintegration των The Cure είναι από τα σημαντικότερα άλμπουμ που έχουν γραφτεί ποτέ).

Τo set τους κράτησε 45 περίπου λεπτά, και σε αυτό το διάστημα ακούσαμε αρκετά από τα τραγούδια της έως τώρα καριέρας τους. Όπως μας είπε και από σκηνής η Μάρβα, οι συνθέσεις τους (dark, electro και pop ηχοχρωμάτων) ήταν παιγμένες διαφορετικά, για να γίνουν πιο ατμοσφαιρικές και κατανυκτικές ώστε να ταιριάζουν καλύτερα με το χώρο. Το project αυτό το έχουν ονομάσει (δικαίως) “Atmospheres”. Δύο είναι τα σίγουρα που μπορεί να πει κάνεις για το σχήμα: 1. Η φωνή αλλά και η φωνητική παιδεία της Μάρβα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Άλλοτε θύμιζε φωνή της όπερας και άλλοτε Tori Amos και Kate Bush. 2. Έτυχε αυτή την περίοδο να ξανακούσω πολλούς δίσκους του Jean Michel Jarre. Βλέποντας τον Theo να ελίσσεται μεταξύ των synths που βρίσκονταν γύρω του, να μπορεί να τα συγχρονίζει και να βγάζει τόσο άρτιο μουσικό αποτέλεσμα, το μυαλό μου μοιραία πήγε στον τεράστιο Γάλλο καλλιτέχνη. Δεν κάνω συγκρίσεις όμως αντιλαμβάνομαι ότι τόσο ο Theo όσο και το dueto συνολικά, έχει σημαντικότατες προοπτικές.
Από τα κομμάτια που ακούσαμε, ξεχώρισα τα Too Late to Say I'm Sorry (ακυκλοφόρητο), Dead in Berlin και φυσικά το αλλαγμένο αλλά πάντα υπέροχο Embrace this Madness.

Σύντομη αναμονή για τις απαραίτητες αλλαγές και εκεί ήταν το σημείο που υπό άλλες συνθήκες θα είχα επισκεφτεί το bar, νομίζω όμως πως η ευκαιρία να χαζέψει κανείς το χώρο ήταν μοναδική. Η Emi Path και οι δύο μουσικοί που τη συνόδευαν (Κώστας Στεργίου - πιάνο, synths και Σπύρος Τζέκος - κλαρίνο, fx) έλαβαν τις θέσεις τους στη σκηνή και η παρουσίαση του V O I D ξεκίνησε. Το πρώτο που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι πρόκειτα για ένα δίσκο που σε όποιον/όποια αρέσει ο drone/ambient και dark γενικότερα ήχος, αποκλείεται να περάσει απαρατήρητος. Κυκλοφόρησε μόλις πριν 20 μέρες αλλά όσοι είχαμε την ευκαιρία να τον πρωτοακούσουμε σε αυτό τον χώρο λατρείας και απόλυτης ηρεμίας αλλά σίγουρα και μιας ευρύτερα «gothic» και dark ατμόσφαιρας και αισθητικής, ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο ήχος της Emi μου φάνηκε πολύ ενδιαφέροντας και πρωτότυπος για τα εγχώρια μουσικά πράγματα. Θεωρώ μάλιστα πως υπάρχει σημαντική εξέλιξη σε σχέση με όσα είχαμε ακούσει την προηγούμενη φορά που την είχαμε δει, στο Αν Club το Φεβρουάριο του 2019. Νομίζω πως, αν και πάντα ο ήχος της χαρακτηρίζεται από μια εικονοπλαστική τάση (κινηματογραφική θα την έλεγα και ταξιδιάρικη αν δεν παραήταν χρησιμοποιημένοι όροι), αυτή τη φορά μοιάζει να κάνει περισσότερα βήματα προς τον καθαρά dark ambient και χαοτικό ήχο, παρά προς τα world, neoclassical των Dead Can Dance, ας πούμε. Πάντως τα διάφορα εφέ, τα dark beat περάσματα τύπου Massive Attack και τα samples να εναλλάσσονται συνεχώς και να γεμίζουν τον ήχο, ήταν πάλι σε πληθώρα.

Όπως και το 2019, έτσι και τώρα, το Circle (από τον προηγούμενο δίσκο της, Τhe Shadow του 2017) κατάφερε να με ταξιδέψει. Τώρα, ίσως και για να ταιριάζει στο χώρο και το concept του νέου δίσκου, ήταν αφαιρετικά διασκευασμένο. Μόνο drones και μελωδία μέσω των φωνητικών της Εmi. Υπέροχο! Από το υπόλοιπο set ξεχώρισα το Underwater (μου έφερε στο μυαλό τους πειραματισμούς των Autechre), την ένταση του Stress is Under my Skin που κόλλησε υπέροχα με τον αυτοσχεδιασμό που προηγήθηκε και το To Another World. Πραγματικά, θεωρώ πως μουσικοί σαν την Εmi, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στην ελληνική σκηνή, βοηθούν να παρουσιαστεί και κάτι άλλο, ξεχωριστό και απόλυτα ενδιαφέρον…

Περάσαμε υπέροχα στην περίπου μιάμιση ώρα του live, καλό είναι όμως να πούμε και κάτι για την πρώτη μας επίσκεψη στην Αγγλικανική εκκλησία. Αν και γενικά δεν είμαι λάτρης της «καθιστής» συναυλίας, σε αυτή την περίπτωση και πάντα για ειδικά ακούσματα, θεωρώ πως ο χώρος είναι εξαιρετικός. Γίνεται συχνά στο εξωτερικό, γιατί όχι λοιπόν και στην Ελλάδα. Αυτοί που πήραν την πρωτοβουλία πριν κάμποσα χρόνια και όσοι συνεχίζουν να το κάνουν αξίζουν επαίνου. Θέλεις λίγο ο χώρος, η κατάνυξη, ο σεβασμός που εμπνέει και γενικώς το όλο mood που σε βάζει η φάση, επιτέλους δεν ακούς και όλα τα νέα της εβδομάδας από το κοινό. Σιωπή και μουσική! Υπέροχα!

Marva Von Teo set list
Dissolve
My Moon
Too Late to say I'm sorry
A place to be (Nick Drake cover)
Dead in Berlin
What is it about me that you love
Embrace this Madness

Emi Path set list
Circle (Τhe Shadow, 2017)
Not Productive
Black
Underwater
Jelly Void
Αυτοσχεδιασμός
Stress is under my skin
Where?
To another world.

Photos/videos: v_era