Τους Deerhunter τους είχαμε δει πρόσφατα (το καλοκαίρι, στο Todays Festival του Τορίνο) και έτσι πάνω-κάτω ξέραμε τι να περιμένουμε. Όπως αποδείχτηκε, είχαμε πολλά ακόμα να ζήσουμε από δαύτους, αφού σαφώς ο κλειστός χώρος ταιριάζει πολύ περισσότερο στις μουσικές τους. Ένας τρόμος με έπιασε πάντως, όταν λίγο πριν τις 9 μπήκαμε στο Fuzz και αντίκρισα ένα γυμνό από κόσμο χώρο. Το ίδιο βράδυ με τους αγαπημένους μας Deerhunter, έπαιζαν στην Αθήνα και οι Waterboys, μια αναμφισβήτητα μεγάλη μπάντα που δικαίως θα αποσπούσε σημαντικό κομμάτι του συναυλιακού κοινού της πόλης (του διατεθειμένου να βγει, σε βροχερή μεσοβδόμαδη ημέρα). Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, αφού κατά τις 22.30 που έκαναν την εμφάνισή τους οι Deerhunter, το Fuzz, είχε μια «καλή 500αριά» ανθρώπων να τους υποδέχεται με θέρμη.
Ξεκίνησα την αναφορά μου στο live με την παρουσία του κόσμου, γιατί όταν μια μπάντα που αγαπάς πολύ, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα σου, όσο να’ ναι αποζητάς να φύγει με τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις. Και αυτό που ζήσαμε, σίγουρα άφησε τους πάντες ικανοποιημένους. Tόσο το κοινό όσο και το συγκρότημα.

Το warm-up, εκεί γύρω στις 21.20, είχε και αυτό τη σφραγίδα “Deerhunter”. O ντράμερ της μπάντας, Moses Archuleta, ανέβηκε στη σκηνή, χώθηκε πίσω από τo laptop και τα διάφορα κουμπάκια του και μας ταξίδεψε με μουσικές από το άλλο του ηχητικό όχημα που ακούει στο όνομα Moon Diagrams. Το σετ θα το χαρακτήριζα ως: “Οι μουσικές ανησυχίες ενός ντράμερ” , και η αλήθεια είναι πως αυτές υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες. Electro, trip hop, jungle ήχοι, όμορφα δεμένοι μεταξύ τους, κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού για 25-30 λεπτά. Σε αυτό σίγουρα βοήθησαν και τα πολύ όμορφα visuals (cartoon εικόνες ως επί το πλείστον) που προβάλλονταν στον τοίχο πίσω του. Σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσουμε στο μέλλον τη δουλειά του.Well Done!
Με υποδειγματική ακρίβεια στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος, και μετά από ένα διασκεδαστικό sound check (όπου είχαμε κανονικό διάλογο μεταξύ αυτού που βρισκόταν στη σκηνή και της κοπέλας στις κονσόλες στον πάνω χώρο), οι 4 από τους πέντε Deerhunter εμφανίστηκαν στη σκηνή και έλαβαν τις θέσεις τους. Σύντομα, για να ολοκληρωθεί η αποθέωση, εμφανίστηκε η επιβλητική, ψηλόλιγνη μορφή του Bradford Cox, ενώ οι πρώτες νότες του Death in Midsummer είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν το Fuzz. Κλασσικά φορούσε γυαλιά ηλίου, και μπόλικα ρούχα που όσο περνούσε ή ώρα και «ζεσταινόταν», αφαιρούσε.

Το ταξίδι είχε ξεκινήσει και νομίζω ότι γρήγορα, και ο πλέον δύσπιστος, κατάλαβε ότι θα βλέπαμε κάτι σπουδαίο. Είχαμε μπροστά μας μία από τις κορυφαίες indie/alternative μπάντες του πλανήτη αυτή τη στιγμή. Εμείς, οι 500 τυχεροί!
Το Death in Midsummer το διαδέχτηκε το, δεύτερο και στην λίστα τραγουδιών του φετινού Why Hasn’t Everything Already Disappeared, ρυθμικό και υπέροχο, No One’s Sleeping που έδωσε γερό σύνθημα για χορό. Το φετινό άλμπουμ, όπως ήταν φυσικό είχε τη μερίδα του λέοντος στο set. To μάλλον άγευστο What Happens to People? που «μπήκε» κολλητά με το προηγούμενο κομμάτι (με γέφυρα τα διάφορα παιχνίδια του Cox με τα δεκάδες μαγικά πετάλια και κουμπάκια στο έδαφος μπροστά του) δεν πτόησε κανένα. Πως να προλάβει άλλωστε όταν ακολούθησε μια μακρόσυρτη εισαγωγή που θα οδηγούσε στο αργόσυρτο, μεθυστικό Helicopter. To άλμπουμ Halcyon Digest του 2010, ένα από τα καλύτερα τις τελευταίας εικοσαετίας, είχε αναλάβει τα ηνία. Η εκτέλεση του Helicopter ήταν από άλλο πλανήτη. Μετά και τη δεύτερη φορά που βλέπω την μπάντα είμαι πλέον σίγουρος πως live, τα κομμάτια τους, είναι δύο κλικ πάνω απ’ ότι στις studio εκτελέσεις. Πολύ πιο επικοί, ζεστοί, επιθετικοί αλλά και λυρικοί συνάμα. Τα δε τζαμαρίσματα τους, σε όλα σχεδόν τα κομμάτια είναι αδιανόητης ομορφιάς. Revival (παιγμένο ένα κλικ πιο γρήγορο απ’ ότι στο δίσκο) και το διάρκειας 4 τραγουδιών αφιέρωμα στο Halcyon Digest συνεχίστηκε με το Desire Lines, ίσως το μεγαλύτερο “hit” της μπάντας. Σύνθεση που έχει γράψει και τραγούδησε ο κιθαρίστας Lockett Pundt. Δε το λέω με σιγουριά καθώς βρισκόμουν μπροστά, αλλά δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος μέσα στο Fuzz, που να μη χόρευε.

Κάπου εκεί, ίσως και λίγο νωρίτερα ο Bradford έβγαλε και τη δεύτερη μπλούζα του, και το ψιλόλυγνο σώμα του διαγραφόταν μέσα από ένα μάυρο φανελάκι πάνω στο οποίο έγραφε στα Ελληνικά: “ Χωρίς τη θέληση δεν υπάρχεις”. Ακολούθησε το αργόσυρτο και τραγουδημένο σχεδόν “α καπέλα” από τον Cox, Sailing με τους υπέροχους στίχους: “When there is no law / You've done nothing wrong /You can't take too long / Making up songs. / Only fear / Can make you feel lonely out here. / You learn to accept / Whatever you can get”. To Take Care (δείτε το στο video) ήταν μία γεύση από διαφορετικό άλμπουμ (Fading Frontier, 2015). Τα δύο αυτά κομμάτια έφτιαξαν ένα αργόσυρτο συνδυασμό που σύντομα έλαβε τέλος με άμεση επιστροφή στο φετινό άλμπουμ και το λυρικό και ρυθμικό Futurism. Νομίζω κάπου εδώ μας μίλησε και για τη βόλτα του στην Αθήνα, πόσο του άρεσε και κυρίως πόσο τον εντυπωσίαζαν όλες οι πινακίδες που ήταν γραμμένες σε αυτή την περίεργη γι’αυτόν γλώσσα. Έργα τέχνης, κατά τον ίδιο. Plains και Coronado (όπου ο keyboardίστας Javier Morales με το σχεδόν ταυτόχρονο παίξιμο keyborads και σαξόφωνου, κέρδισε τις εντυπώσεις) οδήγησαν τη συναυλία λίγο πριν το τέλος της, όπου αφού μεσολάβησε η παρουσίαση όλων των μουσικών (οι μισοί εκ των οποίων είναι γεννημένοι στην Αθήνα της πολιτείας Georgia, όπου χαριτολογώντας ανέφερε πως: εμείς την αποκαλούμε: η «κλασσική» μας πόλη) ακούσαμε ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, το Nocturne, για να κλείσουν το κυρίως μέρος της συναυλίας, όπως και ακριβώς το κάνουν και στον δίσκο. Αποχαιρέτησαν το κοινό, μας ευχαρίστησαν για ακόμα μία φορά αλλά όλοι ξέραμε πως δε θα τους αφήναμε να φύγουν χωρίς encore.

Αυτό ξεκίνησε με ένα μοναδικό τζαμάρισμα/ξέσπασμα που κατέληξε στο υπέροχο Agoraphobia, κομμάτι του 2008. Χωρίς μεγάλο κενό, ακούσαμε και το αγαπημένο, μεγαλειώδες και συγκινητικό συνάμα, He Would Have Laughed, σύνθεση αφιερωμένη στον Αμερικάνο μουσικό Jay Reatard που πέθανε το 2010 σε ηλικία μόλις 29 ετών. Υπέροχο κλείσιμο μιας πραγματικά εξαιρετικής συναυλίας, από αυτές που σου μένουν καρφωμένες στο μυαλό για χρόνια. Οι Deerhunter είναι από αυτές τις μπάντες που σε κατακτούν με την ποιότητα τους συνθετικά αλλά και σαν μουσικοί, με το επίπεδο, την ταπεινότητα και την ευγένεια τους, χωρίς πολλές-πολλές φανφάρες. Τυχεροί όσοι τους είδαμε και μακάρι, όπως μας υποσχέθηκαν, να επιστρέψουν σύντομα.

Deerhunter Set List
Death in Midsummer - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
No one’s Sleeping - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
What Happens to People? - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
Helicopter - (Halcyon Digest, 2010)
Revival - (Halcyon Digest, 2010)
Desire Lines - (Halcyon Digest, 2010)
Sailing - (Halcyon Digest, 2010)
Take Care - (Fading Frontier, 2015)
Futurism - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
Plains - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
Coronado - (Halcyon Digest, 2010)
Nocturne - (Why Hasn’t Everything Already Disappeared, 2019)
(encore)
Agoraphobia - (Microcastle, 2008)
He Would Have Laughed - (Halcyon Digest, 2010)
Υ.Γ: Εγκαινιάστηκε επισήμως η νέα εποχή στις συναυλίες. Ο αντικαπνιστικός νόμος εφαρμόστηκε -σχεδόν- στην εντέλεια! Μια χαρά! Αν θα έχει διάρκεια αυτό; Θα δείξει…

Photos / videos: v_era