Δεύτερο live για εμάς (και ίσως πρώτο για μεγάλο μέρος του κοινού) μετά το εφιαλτικό δυστύχημα των Τεμπών που έχει παγώσει τους πάντες. Η μουσική είναι εδώ για να ενώνει και ίσως, λίγο, να απαλύνει τον πόνο και νομίζω ότι Black Angels και Steams, σε ένα απίστευτα πετυχημένο συνδυασμό opening και κυρίως μπάντας, το κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό. Αυτό μπορούσε να αντιληφθεί κανείς και από τις αντιδράσεις του πολυπληθούς κοινού που τόσο κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το live, έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένο με όσα είδε.

H βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους εκπροσώπους της εγχώριας νέο-ψυχεδέλειας, Steams οι οποίοι εμφανίστηκαν μπροστά σε πολύ κόσμο, καθώς οι περισσότεροι ήρθαν νωρίς στο venue, ίσως κατευθείαν από τη δουλειά, λόγω καθημερινής. Αυτό σίγουρα βοήθησε την μπάντα να αναδείξει όλη της την- τρομερή- ενέργεια στη σκηνή. Τους Steams από αυτό το site, τους έχετε συναντήσει πολλές φορές. Τους έχουμε δει πολλάκις (τελευταία εδώ), έχουμε γράψει για αυτούς τα πάντα. Σε κάθε τους live, τους παρακολουθούμε από την πρώτη σειρά, έτσι για να «δω» κάτι διαφορετικό αποφάσισα αυτή τη φορά να τους απολαύσω από τον εξώστη του Fuzz.

Αυτό που κρατάω από αυτή τη φορά είναι η διαπίστωση ότι οι Steams μπορούν άνετα να θεωρηθούν μια φτασμένη μπάντα, που εκτός από πολλά, καλά τραγούδια, μπορεί να "γεμίζει" μια μεγάλη σκηνή , όπως αυτή του Fuzz. Κάτι που διαπίστωσα και εκ του μακρόθεν. Σε μαγνητίζουν με την κίνηση τους, το στυλ και την ενέργειά τους πάνω σε αυτή, ενώ το δέσιμό τους γίνεται όλο και καλύτερό. Άλλωστε, και επ’ευκαιρία του περσινού τους άλμπουμ, Mild Conquest, πραγματοποίησαν (και συνεχίζουν να το κάνουν) μια σειρά από εμφανίσεις ανά την Ελλάδα. Μιλώντας για το Mild Conquest, να πούμε πως το set τους προήλθε κατά το ήμισυ μέσα από αυτό, αφιερώνοντας μάλιστα και το Lament (που αναφέρεται σε όσα αδιανόητα προκαλεί ο άνθρωπος στη φύση) στο τραγικό συμβάν των Τεμπών.

Κάμποσα λεπτά soundcheck, λίγη κούραση να αρχίζει να εμφανίζεται (καθημερινή γαρ), αλλά ήταν δεδομένο πως σύντομα θα ξαναξυπνούσαμε για τα καλά. Οι Black Angels είναι το απόλυτο εχέγγυο για κάτι τέτοιο άλλωστε. Ήχοι από το Bittersweet Symphony (The Verve) χωρίς φωνητικά, ακούγονταν από τα ηχεία καθώς η μπάντα έβγαινε στη σκηνή και ένας-ένας έπαιρνε τη θέση του σε αυτή. Οι επευφημίες από ένα κατάμεστο χώρο, σίγουρα τους «έφτιαξαν» για τα καλά και για τις επόμενες δύο περίπου ώρες μας χτυπούσαν ανελέητα με τη μεγαλειώδη, καθηλωτική μουσική τους.

Οι Τεξανοί, έδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται, αν όχι οι ηγέτες, σίγουρα στην…ηγετική ομάδα των συγκροτημάτων του νέο-ψυχεδελικού ήχου. Υπνωτικοί σε κάποιες στιγμές, μεθυστικοί σε άλλες και δυναμικοί όποτε χρειαζόταν. Φυσικά όλα καθοδηγούνται από την απίστευτη ντράμερ τους, Stephanie Bailey, την απόλυτη «μηχανή» του γκρουπ, ενώ η μουσική τους χαρακτηρίζεται και χρωματίζεται από τα μοναδικά υψίτονα φωνητικά του Alex Maas.

Χαρακτηριστικό της εμφάνισης τους ήταν ότι "πυροβολούσαν" δίχως σταματημό. Ειδικά στην αρχή (αλλά σχεδόν σε όλο το set) το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο χωρίς ανάσα ή λόγια. Άλλωστε το επικοινωνιακό δεν ήταν ποτέ το ταλέντο τους και προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα με αυτό.
Τις επιρροές τους ποτέ δεν τις έκρυψαν, ίσα-ίσα που σε κάθε δίσκο και σε κάθε live τους μπορούμε να τις διακρίνουμε ακόμα καλύτερα, αφού κάθε εμφάνισή τους είναι και ένας φόρος τιμής στην ψυχεδέλεια. Velvet Underground και Pink Floyd της πρώτης περιόδου είναι σε περίοπτη θέση, (μαζί με άλλους πρωτοπόρους της ψυχεδέλειας φυσικά) κάτι που διαπιστώνει κανείς και στο περσινό τους άλμπουμ Wilderness of Mirrors, από το οποίο ακούσαμε κάμποσα κομμάτια. Από εκεί ξεχώρισε το Without a Trace, με τo desert βουητό του να φτιάχνει ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Φυσικά κορυφαίο και απόλυτα συναυλιακό (δύσκολο να μην το παίζουν στα περισσότερα live τους από εδώ και πέρα) είναι το Empires Falling, μια catchy γκαραζιά, απίστευτα πορωτική.

Φυσικά δεν έλειψαν από το κυρίως set και πολλές από τις τρομερές συνθέσεις του παρελθόντος που έκαναν το Fuzz να σείεται (ωραία η εικόνα από ψηλά, να βλέπεις εκατοντάδες κεφάλια να κινούνται στον ίδιο ρυθμό) με κομμάτια όπως το Entrance Song, το εναρκτήριο You on the Run (κάπου έγινε και ένα μικρό περασματάκι από το All Tomorrow Parties, ίσως έγινε εδώ, ίσως λίγο μετά), το goth/psych ύφους The Prodigal Son. Φυσικά ακούσαμε και το αγαπημένο μου (και πιθανότατα των περισσότερων αν κρίνω από τις αντιδράσεις) Manipulation, όπου το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών ανέλαβε ο κιθαρίστας Christian Bland.

Το κυρίως set έκλεισε με το Empires Falling ενώ λίγο πριν ακούσαμε και το Black Grease με το heavy riff του να συνεπαίρνει τους πάντες.
Φυσικά και μέχρι να ξαναβγούν υπήρξε πανδαιμόνιο από τις ιαχές και τα σφυρίγματα. Επανεμφάνιση και μεγάλης διάρκειας encore ήταν το δωράκι που μας επεφύλασσαν, καθότι η Αθήνα (όπως συχνά συμβαίνει) ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους. Το encore ξεκίνησε υπέροχα με το μεθυστικό Wilderness Of Mirrors, συνεχίστηκε με το Bloodhounds On My Trail (νόμισα προς στιγμήν ότι έβλεπα τους άλλους βασιλιάδες, Brian Jonestown Massacre) και μετά από κάμποσα ακόμα τραγούδια ακούσαμε και το απόλυτο “hit” ας πούμε, Young Men Dead, το κομμάτι που εκτίναξε τη δημοφιλία τους. Για να τιμήσουν την τελευταία βραδιά όμως (είμαι σίγουρος ότι πέρασαν και εκείνοι υπέροχα) έπαιξαν ένα τελευταίο κομμάτι, που δεν προβλεπόταν στο set list, το ανεβαστικό Haunting At 1300 McKinley, και μας αποχαιρέτησαν.

Ένα φοβερό live είχε φτάσει στο τέλος του. Είμαι σίγουρος πως όλοι στο κοινό ήταν ψιλοκατάκοποι (ειδικά εμείς οι -αντα πολλά κάτι) αλλά αν είχαν την επιλογή, άνετα θα κάθονταν για καμιά ώρα ακόμα. Οι Βlack Angels, ειδικά σε κλειστό χώρο (τελευταία φόρα αν δεν κάνω πολύ λάθος, τους είχαμε δει στο Release, σε καλοκαιρινό δηλαδή live), είναι μία υπέροχη, μεθυστική, ψυχεδελική (μουσικά και μη) εμπειρία. Ήδη ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε!

The Steams – set list
Horror
Amdajitr (The Odyssey Of Young)
Entrance
Black Sand
Perfect Storms From Afar
The Lament
The Harvest

Τhe Black Angels – set list
You on the Run
El Jardin
Icon
History Of The Future
Grab As Much (As You Can)
Manipulation
Firefly
Without A Trace
A Walk on the Outside
The Prodigal Sun
Entrance Song
The River
Mission District
Black Grease
Empires Falling
Encore
Wilderness of Mirrors
Bloodhounds on My Trail
Bad Vibrations
Vermillion Eyes
Yellow Elevator #2
Choose to Choose
La Pared (Govt. Wall Blues)
Young Men Dead
Haunting At 1300 McKinley.

photos/videos: v_era